Alle inzendingen van I.Broeckx

In vroege jeugdjaren toen ik met mijn liefhebbende ouders de chique woning bewoonde in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude St. Elisabeth Ziekenhuis, keek ik vaak vanuit onze met roodbruin hout betimmerde zolder uit op het in mijn ogen magische huis van de zenuwarts Dr. Taverne die ik...

De zomerdag lag zo mooi en volmaakt als een feestelijke beddensprei over de wereld en bekleedde haar zo majesteitelijk met jeugd en schoonheid dat ik geneigd was het gewicht van mijn vele zomers, mijn werkloosheid en mijn liefdesverdriet te vergeten. De schaduwen en het zonlicht wervelden zo...

Toen ik het schitterende water van de Biesbosch zag, barstte mijn verdriet om jou uit en ik grimaste, probeerde mijn tranen te verbergen voor de anderen van het gezelschap dat samen met mij "De Zilvermeeuw" bevolkte, een lang schip dat ons kalm en majesteitelijk die middag door de wateren zou...

Mijn fragiele, tengere vriendin, die de naam "Dionne" draagt, die het brood met mij deelt en die de lijnen van zorg en zorgelijkheid diep gegroefd heeft in haar gezicht, wilde de borstcrawl leren en ik adviseerde haar het water te vertrouwen en er haar hoofd op te leggen en in te dompelen terwijl...

Daar, in die luwte tussen de hoog oprijzende, beschermende berghellingen, aanschouwde ik eens jouw azuurblauwe, schitterende watervlakte..... Ik heb je nooit weer mogen zien. Onze schoolklas van gymnasiasten had de reis aanvaard die naar Rome had geleid en naar Pompeii en als dochter van een...

In die jaren van mijn vroegste jeugd bezocht ik de kleuterschool aan de Betuwestraat in de wijk "Jeruzalem" en moest daartoe met mijn vriendinnetje Gabie over de Koningshoeve en over de lage draaibrug over het Wilhelminakanaal. En zo wilde het geval dat we op een onheilspellende dag het...

In de lage, witte "Maycrete"-woning woonde eens mevrouw Brouwer met haar drie kinderen Jeannette, Martin en Lambert. Martin werd mijn speelkameraad en vriendje, terwijl Lambert het leven al vroeg moest inwisselen voor de dood. Met Martin sloeg ik de zweep om de felgekleurde kleine tollen die we...

In Tilburg Zuid, daar waar de Oerlesestraat ophoudt en overgaat in de Groenstraat, of althans niet ver van de genoemde kruising, woonde ik eens in een schamele, armoedige bovenwoning, die mij ondanks alles zeer dierbaar was. Zij was gemeubileerd met mijn oude eikenhouten bureau en met een metalen,...

Met mijn jeugdvriendin Lucia fietste ik vaak door de grauwe straten van onze provinciestad en we kaatsten met de kleurige ballen tegen de bakstenen muren van de arbeidershuizen. Lucia's moeder zat hele dagen achter de naaimachine om een hippe garderobe voor haar dochter te vervaardigen en ze...

In mijn studententijd werd ik tijdens mijn studie psychologie doordrongen van de wellicht heden ten dage gedateerde leer van professor Skinner over stimulus en response en al dan niet operante conditionering en als prille studenten werden we geacht de arme, kwetsbare witgevederde duiven af te...

In die tijd - ik was drieëntwintig - was ik aangenomen als "educatief assistente" bij het Nederlands Textielmuseum. In de grote zaal van de villa aan de Gasthuisring - die was als die van een tempel - kwamen de collega's bijeen. Er werd gelachen en geschertst - ook ten koste van mij. Mij...

In die jaren speelden we nog veel buiten en kende iedereen iedereen in onze volkswijk. De kinderen van het gezin D. waren Yvonne, Wil en Frank. Yvonne was elegant en mooi en droeg, in tegenstelling tot mij, "flatjes". Vader werkte bij de Schouwburg en de meisjeskamer van Yvonne werd gesierd...

Hij was de broer van vader. In het gezin waren drie broers; ook Guus die is vertrokken naar Australië en een dochter, Cecile, die het leven niet kon dragen. Allen stonden rond mijn wieg en toen ik nog een kleuter was tekende en kleurde ik met de potloden van cederhout met hun heerlijke geur en ook...

In latere jaren, toen ze weduwe was geworden, had ze de grond wel open willen krabben waaronder hij rustte, vereenzaamd en alleen als ze was in het grote huis. Hij was mijn opa die staat afgebeeld op het grote familieportret dat nog altijd mijn slaapkamer siert. Zijn dunne haar gescheiden, de...

Op een kastje in mijn slaapkamer, het kastje dat ik van mama erfde, zit nog altijd de mokkabruine pop, genaamd "Bella" die ik eens, in mijn verre, voorbije jeugd in de etalage van een speelgoedzaak gezien had en die Sinterklaas mij toen gebracht heeft. Bella draagt een kunstig gebreide...

In het blikken trommeltje met de kleurige motieven dat ik eerder beschreef, bewaar ik een foto van mijn tante Gerdina, de zus van mijn moeder. Al mijn moeders zussen overleden vóór haar en in verbittering en eenzaamheid sleet ze haar laatste dagen. Op een andere foto uit de oorlogsjaren kijkt de...

In Tilburg zuid zwierf ik eens door straten die het decor vormden van mijn jeugd en mijn geboortegrond en die van mijn ouders. De gezellige huizen uit de dertiger jaren rijgen zich daar aaneen en voor één ervan bleef ik stilstaan en bewonderde een kolossale, welhaast monumentale rozenstruik,...

De lokale wekelijkse krant is in alle vroegte weer gedeponeerd in de brievenbus met haar inmiddels toch wel gebruikelijke nieuwsrubrieken en met op haar laatste pagina het armzalige lijstje van overledenen, onder wie mijn moeders vroegere vriendin Mien, de moeder van mijn jeugdvriendje Martin met...

Het was in die tijd dat mijn oude ouders de hond hadden aangeschaft die zij "Obri" genoemd hadden: een forse Rottweiler, die ik nauwelijks over zijn kop durfde te aaien uit angst dat hij mijn vingers af zou bijten. In een foto-album bewaar ik nog foto's van de zwartbruine hond die waggelde...

Ik herinner me tevens hoe in die vroege jaren (ik was acht jaar oud en bezocht de tweede klas van de lagere school) het zonlicht het lokaal dat grensde aan de rijk voorziene tuin van de fraters overgoot en hoe de handwerkmaterialen gereed lagen op de ouderwetse banken: geweven linnen stof en een...

Mijn oma had drie zoons: Willem (de oudste en mijn geliefde vader), Guus en Gérard. Op het familieportret van vlak na de Tweede Wereldoorlog, dat nog steeds mijn slaapkamer siert, kun je hun trotse gestalten zien. Guus, de middelste zoon, vertrok in 1955 met zijn elegante en gracieuze...

De leraar Frans met de Italiaanse naam: "Ruedisueli" was nog jong en de edele taal die wij gymnasiasten tot ons moesten nemen en waarvan wij tijdens zijn lessen doordrongen werden, vloeide als honing van zijn lippen. Hoewel zijn elegantie, verschijning en jeugd daartoe toch alle aanleiding gaven,...

Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele schijnwerpers. Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school die de nonnen al evenmin op handen had kunnen dragen, en die, zoals ik mij...

Toen voor het eerst een borst bij haar verwijderd moest worden, was ik ongeveer getuige,voor zover men van een dergelijke gebeurtenis getuige kan zijn en ongeveer tezelfdertijd wandelde ik, om haar een dienst te bewijzen, met haar twee schattige hondjes (waarvan het ene bruine en zwarte vlekken...

Toen ik nog altijd in de veilige, besloten omgeving van mijn goede ouderlijke huis verbleef, als het ware ingesloten in de armen, in de liefdevolle omhelzing van mijn ouders en zus, was er op zondag vaak het Zondagsconcert op de televisie. Haitink en Von Karajan maakten hun opwachting en de muziek...

Na de mislukkingen, de teleurstellingen, de afwijzingen en de pesterijen werd mijn parool: "Don't shoot at me, I am only the piano player" Daarom ging ik me als uiterst zwijgzame notuliste op de achtergrond houden en ging ik me "schuilhouden" in gezelschappen en vergaderzalen tijdens de...

Het was een kleine kamer in een studentenhuis aan het St.Annaplein in Tilburg. Mijn inderdaad toch wel kolossale bureau vulde de kamer al voor de helft. Daarnaast het divanbed met de gestreepte linnen sprei waarop ik vertwijfeld lag te woelen als de andere meiden in het huis bezig waren met hun...

In Tilburg Zuid bevindt zich in een achterafstraat op een eerste verdieping een merkwaardige ruimte. Ik passeer het pand nog weleens met de Regiotaxi. Eens, in lang vervlogen jaren, was daar mijn etage. De ramen zijn nu geblindeerd. Maar destijds stond in de langwerpige ruimte voor het zuidelijke...

In die tijd van mijn onschuld, die tijd van mijn kinderjaren, toen de volwassenheid mij nog niet overweldigd had, toen ik "Tacitus en Wolkers nog niet kende" zette mijn moeder mijn geliefde poppen in een kring in de fauteuil en ze kregen allemaal een kleurige strik om... En zo treden mij de...

Het instituut was gevestigd aan de zuidrand van de stad in een smal gebouw van twee verdiepingen die verbonden waren door een wenteltrap en het droeg mogelijk ook op de gevel haar trotse naam:"Economisch Technologisch Instituut voor Noord-Brabant" Als een coryfee was ik binnengehaald, als...