Alle inzendingen over Rob van de Wouw

...Ilja dan wel wilde opnemen. Ik vermoed dit gedicht. Om Tjitske een spiegel voor te houden. Haar kille, afstandelijke karakter inpeperend, maar ook uit zwartgallige zelfkastijding.

...afslankpillen, secobarbital en amobarbital. Je werd 39 jaar en je bent begraven op de Burr Oak Cemetery in Alsip.

...gedaan? Dat is de vraag en daar ligt het echte probleem. Ik ben bang dat de Canal Parade hun zaak juist schaadt.

...prettig te noemen, maar wie weet denken mijn buren er net zo over als er weer een plaatje klinkt, wat echt even harder moet en waarbij ik vervolgens mijn stem er extra bij laat horen! Wie zal het zeggen..,,ik geniet

...keurige vragen die beantwoord hij niet. Neen, die man, dat mens, zie ik niet op de tafel springen!!

...aan en de weg opende zich. Mijn ogen gingen open en keken Hem aan. Hij knikte bemoedigend. Ik ging de weg ondanks het ”Point of no Return” terug naar huis.

...dichte enveloppe in het boek. Het opschrift was in mijn handschrift en luidde: “Brief van Christus”. Tot op de dag van vandaag heb ik haar niet opengemaakt, maar draag ik haar op mijn hart.

...van een Lindeboom, onze stille getuige, vragen of ze de mijne wilde worden.

...in de vijver kijken daar achter in de tuin. Wouw, dat zijn mooie vissen. En zo groot. Het waren koikarpers in de allerfelste kleuren. De kinderen mochten ze zelfs voeren. Wat een feest. Hier magde alles was het signaal veur de kinderen. De kleinste van drie wilde echter graag snel terug naar...

...bij. Hij kruipt naast me met een blik van genoegdoening in zijn ogen. Ik weet het zeker, van binnen denkt hij “heb ik papa toch mooi weer geholpen met kiezen”!

...wat heeft papa in zijn hand dan?” “Een telefoon” antwoordt hij zonder nadenken. Case closed.

...moest lijken. “Mag ik dan ook een <cursief>klein beetje<stop cursief> op de Xbox”?

...ken die meneer, ik weet hoe hij heet” fluistert hij op zachte toon. Hij weet dat het gevoelig ligt. Mama kijkt op en ziet de man verderop in het gangpad staan. Totaal onbekend. “Oh ja?” vraagt mama verbaasd, “hoe heet hij dan?” “Dick.”

...leien dakje was gegaan, begon ik toch te twijfelen aan de genetische status van de pijngrens.

...woorden Arabisch tegen hem. De blik in zijn ogen was een combinatie van verbazing, afgrijzen en pret. Hij rende direct naar mama: “Mama, mama! Papa praat zoals een vrouw!”

...voor de commentatoren, want nu gaat Nederland met Menchov niet de Tour winnen. Dat recht blijft voorbehouden aan Jan Jansen en Joop Zoetemelk, jawel dat zijn nog eens namen.

...archipel aan kleinere korstjes, het einde is dus in zicht. Nog een week en er zal niets meer te zien zijn. Mocht hij over 20 jaar in de finale van het WK voetbal tegen Duitsland hinkend het veld verlaten, dan weet u alvast wat daaraan ten grondslag heeft gelegen.

...in de auto, duiken er dus andere problemen op. Gelukkig is er altijd nog het vertrouwde papiertje en een pen.

...wat, grammaticaal was het in orde, poëtisch ongeevenaard: “Door de kou smelt de warmte, hè papa?”

...de afronding van een muzikaal meningsverschil. Wel of geen leuke muziek, inderdaad een subjectief begrip.

...hij luisterde aandachtig naar het verhaaltje dat ik al minstens 25 keer eerder had voorgelezen. Kennelijk niet aandachtig genoeg. De deurbel ging en Emir was binnen no time beneden om de deur open te doen, hij wist al dat het Jennefer was. “Hey vriend, ben jij nog wakker?” vroeg Jennefer...

...om een oordeel te vellen. Hij aarzelt even, wrijft met zijn hand over zijn kin. Kijkt nog eens naar de foto’s en komt tot een besluit. “Voor u zes weken gips”.

...aan en wensen elkaar nog een prettige dag. Dat hoort er ook bij, vinden we.

...mogelijkheid om even uit het systeem te stappen. Figuurlijk dan. Want ik blijf, soms op mijn tanden bijtend van ongeduld, toch keurig wachten op mijn beurt.

...in die tien jaar is me even ontgaan. Er is alweer een flitscamera langs de weg gezet.

...impulsief koopgedrag. Zou dat gevoel ook kunnen leiden tot schoonmaakwoede?

...Tegenspraak is uitgesloten, dat is duidelijk. Hij vertelt een verhaal over een auto die dwars door een afzetting rijdt. Met de hoofdpersoon, de theaterman, herkenbaar achter het stuur. Ik ken die reclame niet, want ik kijk nooit naar reclames. Maar ook dat weet die collega niet.

...op de toonbank leg. “Ik geef u vijf cent cadeau voor deze krant. Is dat in orde zo? Dan kan ik tenminste weer verder.” De vrouw kijkt mij verbaasd aan. Knikt dan. Nu weet ik het ook zeker. Gokken kost alleen maar geld.

...op het idee komt om op Koninginnedag z’n auto als moordwapen te gebruiken. De vlag tegenover mijn huis hangt halfstok. Slap als een vaatdoek in de windstille straat. Arme oude overbuurvrouw. Ze heeft waarschijnlijk zelf weer dat krakkemikkige trapje gepakt en vanavond moet ze nog een keer. Ik...

...zien als alle genotmiddelen uitgebannen zijn of onbetaalbaar geworden zijn? Minder gelukkig?