Alle inzendingen over dame

...gaan, klingelt de deurbel. Jonas kijkt om. De dame met de gele paraplu betreedt het etablissement. ’Goede middag, heren.’ Haar stem is melodieus. ‘Ik dacht, het ziet er hier zo gezellig uit, ik ga maar even naar binnen, met dat pieteweer.’ Bas kijkt om en geeft een klein...

Welke demon mijn schreden heeft geleid op het smalle en oneffen pad dat naar haar voerde, zal ik nooit weten en ook niet of onze eerste ontmoeting, zo laat in onze levens, voorbeschikt was, maar op een dag was deze een feit. Haar naam was mevrouw Van Keulen en ze sprak deze uit bij de eerste...

...vanuit het niets een nog jonge en vrij gezette dame mij komen aanspreken: "Mevrouw, ik zag u daar staan, waar wacht u op? Moet ik iemand voor u bellen??" "Ik wacht op een deeltaxi" repliceerde ik. "Hij kan ieder moment komen. Maar wat attent en aardig van u" Ze dook in haar auto....

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude" Zorgcentrum, waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de muur hing, of de langwerpige tafel zien waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht dat haar jeugd...

...winkel schalden boven de hoofden van Tilburgse dames die druk confereerden over de maaltijd van de aanstaande avond, hadden we onze spulletjes uitgezocht en daarna de terugtocht aanvaard: Eline achter de rollator; ik met de boodschappentas en bij gebrek aan conversatie zei ik steeds maar...

...Zorgcentrum. Mevrouw is een fragiel, tenger oud dametje. Haar zeventigjarige, voorbije huwelijk schermde haar af en beschermde haar tegen iedere vrijheid, iedere zelfstandigheid en alle initiatieven en nu is er nog slechts de ronduit ondraaglijke eenzaamheid in het troosteloze, sfeerloze flatje...

Terwijl mijn leven zich met razende vaart had voortgespoed langs een duister, onherleidbaar parcours had mevrouw altijd de witte villa, een van de villa's die de drukke Bosscheweg flankeren, bewoond. Altijd was ik onwetend geweest omtrent haar wellicht eveneens heilloze en desastreuze leven dat...

...het gewone strand. We besloten in het dorp wat te gaan eten, patat met een kroket en appelmoes. Weer thuis gekomen gaf de dame mij een zoentje en bedankte voor de fijne dag en ze moest weer lachen om die man met de hoed.

...is, voor je sowieso weet dat het erin zit. De dame in kwestie, vertelde me, dat ze zo langzaamaan, het gevoel krijgt, geen eerlijke mensen meer tegen te komen. En weet je, ik moet dat beamen, want als er ook door een apotheek al met een vork geschreven wordt, dan ben je dus niet voor niets...

...ontstond. Vrouwen begonnen te gillen en de dame naast Wouter werd waanzinnig toen ze ontdekte, dat er een muis op haar hoedje zat. De chauffeur had er nu genoeg van en bracht de bus tot stilstand. Via zijn mobilofoon vroeg hij assistentie van de politie. Wouter gaf toen de muizen opdracht...

Het damspel houd ik in ere. Ik geniet ervan en deed het met mijn kinderen en nu met mijn kleinkinderen. Soms ook met mijn vrouw. Maar ik verlies altijd van haar. Zij kan het beter dan ik en ik zie haar rappe vingers over het bord glijden. Het gaat mij te vlug! "Wat heb je gedaan", vraag ik vaak....

...en weer en hoe zou U dat vinden, nam de oudere dame nog een keer het woord. haar lieve gezicht nog iets rood gekleurd verbeter de wereld.. Ach mijnheer, ik denk dat U genoeg heeft gehoord… iedereen is altijd bereid te helpen dat snapt U wel? Vooral die arme asielzoekers, waar we dan...

...zich daar al helemaal niet mee bemoeien. De dame kijkt naar buiten. ‘Het is droog. Ik ga er maar weer eens vandoor.’ Dirk haalt haar jas van achter, legt die hoofs om haar schouders en stelt daarbij terloops de bevlezing vast. ‘Nou mevrouw, dank u voor het bezoek. En nog een prettige...

...gezet en daar moet op gedronken worden. De dame kreeg bijna een beroerte van ergernis en dacht waarschijnlijk, hoe is het mogelijk, dat zo'n sujet toegelaten wordt tot dit culturele gebouw, maar ze had een enorm succes, want iedereen stond op en zong luidkeels mee. ''Bis,bis'', riep het...

...beestje" was. "We worden ouder" merkte de dame op toen zij en haar metgezellen opstapten en zij het pand verlieten. Bij mijn "Latte Machhiato" peinsde ik er daarna over hoezeer ik hou van dergelijke lieve hondjes en hoe graag ik er zelf zo eentje tot mijn gezelschap zou willen rekenen.....

Zelfs als ik mijn Suzuki Swift oranje spuit, blijft het applaus voor de Koningin op de Dam een klap in het gezicht van de echte slachtoffers…

...was aan enige verwarring ten prooi. Ze was een dame van stand en zich bovendien bewust van de risico’s die een leraar liep. Niettemin kon ze een zeker gevoel van welbehagen niet ontkennen toen ze naar Pieters vader keek die het lokaal met een zekere masculine schommeling verliet. Zij zelf was...

...in Zorgcentrum "Zonnehof"; een klein, nietig dametje naar wie niemand omkeek - om voor mij onbegrijpelijke redenen verwaarloosd en verstoten door haar familie - dat al jaren haar grenzeloze eenzaamheid, haar blindheid en haar pijn trotseerde. Onze geschiedenis was uniek en eenmalig en ik...

Amarante en ik zaten weer op het terras. Over gisteren hadden we het maar niet en ik had besloten niet meer met haar mee te gaan naar haar woning. Ze mag dan wel veel verstand hebben van de architectuur, maar van een woning schoon houden zeker niet. We dronken nu geen ouzo, maar die heerlijke...

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag: het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" ná in ons gesprek: "Wilt u een kopje koffie mevrouw"? "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die niet kan verwarmen. Het...

...van te schrikken, het was maar een kleintje. De dame had het niet meer en wilde vlug terugkeren naar het gewone strand. We besloten in het dorp wat te gaan eten, patat met een kroket en appelmoes. Haar echtgenoot vond het goed, dat zij de volgende dag weer thuis kwam. Dus dat gaf ons de...

...De behandeling vormde een aanbeveling voor de diensten van deze hulpverleenster en gretig boekten de dames hun vervolgafspraken met hun nieuwe therapeute......

De "Arriva"-bus had over de Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd. Ik heb weleens overwogen hoe...

Het hondje, Porky genaamd, komt me blij blaffend tegemoet ter begroeting. Het draagt om de wollige, harige hals een bontgekleurde doek en is de enige kameraad van mevrouw die het ook niet kan vinden in de kring van haar mede-bejaarden, mogelijk wegens haar uitheemse afkomst. Haar leven begon 83...

Ze had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze pompoentjes zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en beesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed, om de wilskracht waarmee ze nog...

Was het puur toeval dat ik haar vanavond signaleerde in het restaurant van het TweeSteden Ziekenhuis toen ik daar beland was voor een kop koffie tijdens de doelloze en nutteloze zwerftocht die ik soms uit eenzaamheid in de omgeving maak? Ik herkende mevrouw aan de wijnrode jas die ik haar bij...

...en zij streelde zijn arm. Spoedig zag ik een dame de deur openen, die inderdaad het blonde haar opgestoken droeg, zoals zij aan de telefoon vermeld had. Ze leek me getekend door verdriet en neerslachtigheid. De grijsblauwe ogen, diep in de kassen, spraken een niet mis te verstaan verhaal. Het...

In Tilburg Zuid zijn in een Tuincentrum vele planten, bloemen en in het seizoen een onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen ondergebracht in grote hallen. Ik koos uit de overweldigende veelheid een kleine amaryllisplant die op twee lichtgroene stelen zijn knoppen droeg. Toen mevrouw er een...

Van damesvoetbal houden dat hoeft niet, maar het afkraken - nu - nog dat mag niet, toch doen, bukken dan....

...me herinnert aan mijn derde levensjaar. Een oude dame met koket donkerblauw hoedje met opstaande rand tegenover mij staart me onophoudelijk en hardnekkig in het gezicht als ware ik een rariteit, een curiositeit met mijn inderdaad ongetwijfeld gespannen gezicht waarop de glimlach maar niet wil...