Alle inzendingen van Katja Bruning

Ik moet eens leren wat positiever te staan tegenover mijn negatieve gevoelens.

Ik sta erboven, maar ik lijd eronder.

Karel was een stille jongen. Maar op zijn saxofoon was hij de baas. Er waren heel wat beroerdere saxofonisten dan hij. Op Karels kapstok lag een zwarte hoed. Gekocht op het Waterlooplein. Die lag er nu een week. Karel kreeg een raar gevoel in zijn maag als hij langs de kapstok kwam en de hoed...

Geduld schept ruimte.

Astrologen astroliegen.

Eén van de ergste euvelen: Principes die nooit sneuvelen.

Hij had een ochtendhumeur. Maar het duurde de hele dag.

'Mag ik uw getuigschriften even zien?', vroeg schoolhoofd Thugt aan zijn sollicitante. De vrouw graaide in een zak van haar groezelige zwarte mantel. Een pad sprong uit haar jaszak en verstopte zich achter de prullenmand. Ze wierp een rolletje vlekkerige, vergeelde papieren op het bureau van het...

Het is zinloos om iemand die nooit luistert te verwijten dat hij nooit luistert.

Mijn eerste indruk van mensen is wat mij betreft in veel gevallen de laatste.

Het is niet te geloven hoeveel moeite ik moet doen om een beetje makkelijker te worden.

Mijn natuurvriend had voor zijn verjaardag een boek over dierensporen gekregen. Tijdens onze avondwandeling door de duinen zochten we naarstig naar sporen van teengangers en zevenhoevigen. We vonden sporen van het wrattenzwijn, de gnoe en het Pater Davidshert en wilden voldaan weer op huis aan...

Sommige dingen kun je niet kopen maar wel verkopen.

Dufheid, gelijkheid, broederschap!

Mannen zijn erg, maar vrouwen zijn beter.

De dauwdruppels op het gras beginnen te glinsteren. Het lijken wel toverballen, zoveel kleuren hebben ze. Mijn natuurvriend en ik zitten tegen een boomstam in de duinen. Overal om ons heen begroeten de vogels de opgaande zon met juichend gekwinkeleer en jubelend getierelier. ‘Heerlijk…,’ zeg...

Deze charmeur had buiten mijn mispuntvliedende kracht gerekend.

Ontspannen zwijgen is alleen mogelijk tussen mensen die elkaar iets zeggen.

We liepen in de zomeravond naar de spoorwegovergang. Oostindische kers bloeide in de tuin van het huisje naast het spoor. Ik probeerde mijn gedachten onder woorden te brengen. ‘Wie weet op hoeveel werelden…?’ Mijn broer begreep wat ik bedoelde. We hadden dit gesprek al zo vaak gevoerd,...

Ik heb ‘het gordijn ervoor’. Dat is het gordijn voor de voordeur: als dat dicht is mogen er geen kinderen aanbellen. Ik sta in de keuken en Kim fietst langs. We groeten. Even later zie ik haar weer. Wat staat dat rode jasje haar leuk. Mijn lach is veel te aardig. Ze stapt dan ook van haar...

‘Udeldjoho! Udeldjoho!’ Een groenachtig gele vogel met grijze vleugels zat lekker te zingen boven in een grote eikeboom in de Haarlemmerhout. Een heldergele vogel, met zwarte vleugels, streek naast hem neer. ‘Dudeljoho! Dudeljoho!’, zong hij geduldig voor. ‘Het is bijna goed, beste...

In het sociale verkeer is het vaak de kunst iets te zeggen zonder iets te zeggen.

Op zijn laatste dagen strompelde het jaar 1987 naar zijn einde. Het jaar had zijn beste tijd gehad. Zijn oude stem kon nog slechts fluisteren, zijn oude ogen konden nog slechts schemerlicht verdragen. Maar, mild en toegeeflijk geworden, ook voor zichzelf, draalde het. Het weer was zacht en vaak...

Jelle vat het leven dramatisch op. Lange tijd weigerde hij enig voedsel of drank tot zich te nemen als hij mij bezocht. Bij het weggaan koos hij een ballon uit de trommel. Dat kwam van een Wilhelminapepermunt die hij, de eerste keer dat hij bij mij was, had gegeten. ‘Ik vond Katja eerst niet...

Als een dictator mensen in de gevangenis gooit om hun overtuiging spreekt bijna iedereen daar schande van. Maar er zijn Christenen die geloven dat God mensen voor eeuwig naar de Hel verbant om hun overtuiging.

Ze kwamen de trap opgeklauterd en gingen de kamer in. Thijs van vier met een nieuw vriendje. Thijs liep naar het speelgoedwinkeltje dat onder het raam stond, naast het andere houten speelgoed. ‘Moet je dát nou eens zien!’ zei hij. Het vriendje was sprakeloos. Thijs gaf hem alle tijd om de...

In de dorpswinkel hebben ze roze dropstelen bij het losse snoep. Ik heb er een flink aantal gekocht. Ze zijn erg lekker, beweert Tryntsje, het winkelmeisje. Ze zien er in elk geval erg lekker uit. Erg roze. En ze ruiken ook zo lekker, zegt ze. Ze ruiken ook erg lekker. ‘Weet je wat?’, zegt...

Kinderen zijn vermoeiend. Hoe heeft Katja die gaten in de sprei geknipt? Nou, met een schaar en dan steeds op een vouw. Waaróm heeft Katja die gaten in de sprei geknipt? Nu ben ik diep van binnen beledigd door deze miskenning van mijn creativiteit. Wat is Katja aan het maken? Pap? Hollen naar...

Wie de mooiste tekening heeft gemaakt, of het mooiste boetseerstukje, mag bij het weggaan een extra item uit de snoeptrommel uitzoeken. Het kan natuurlijk nooit zo zijn dat de kinderen die al het mooiste kunnen tekenen of boetseren ook nog eens de wedstrijd winnen. Dat zou wel heel oneerlijk...

‘Ik weet wie die bessen tegen Katja’s raam heeft geschoten’, zegt Jelle. Ik meen het ook te weten. Want ik zag toevallig Jelle en zijn geduchte grote broer Simon kort na het delict weglopen. ‘Piter was er ook bij’, haast Jelle zich te zeggen. ‘Maar ik heb niet...