Hartenkreten over familie

De tante, de zus van vader, over wie ik onlangs schreef en die haar tragisch levenseinde eens vond in een verpleeghuis in Ewijk, stond in onze familie bekend om de grenzeloze lusteloosheid waarmee zij langdurig en neerslachtig op de bladzijden van een roman kon blijven staren zonder iets te lezen...

Opa, op die oude foto zie ik je beeltenis (het nette pak met de pochet....). Als kind stond ik aan je graf en wenste je toe: "Rust zacht, lieve opa!" De armoede die je kende, kon je nauwelijks dragen maar in je "rijke tijd" was je vrijgevig, tot verbazing en ontsteltenis van de goegemeente....

Haar schitterende uitstraling, charmes en schoonheid; geen verdiensten maar een pluspunt en haar trots springen de beschouwer in het oog vanaf de portretfoto.... Zoals mijn vader, de man die zij huwde, het "Aude sapere" en de "Clarté Francaise" hoog in het vaandel droeg, zo was haar devies:...

Mijn broer ontving mij hartelijk. Hij pakte me bij de hand en liep enthousiast op zijn "speelgoedkast" toe, een kleine muurkast waarin hij zijn schamele spulletjes bewaart en noodde mij met hem een spelletje "Memory" te spelen. Hij legde de kaartjes met de kleurige afbeeldingen omgekeerd op...

De lange, lange jaren zijn voorbijgegaan, voorbijgegleden en wederwaardigheden, ziekten, ongelukken en rampspoed zijn over ons gekomen maar Hij was er altijd, geruisloos, stilzwijgend, op de achtergrond; in de inrichting; onze broer Matthias.... En nog gisteren greep hij mijn hand; nog gisteren...

Vandaag lag de kaart met de hartvormige uitsnijding in de brievenbus. Daarin het portret van mijn broer, zwakzinnig, en rondom het hart wanordelijke krassen, gezet door een kleurpotlood. Een kaartje eraan vastgeniet met de tekst: "Voor mijn liefste zus". Mijn broer mist mijn bezoek. Gewoonlijk...

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide geen jongen op. Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes, zijn vliegtuigjes, met zijn fantasieën en met al de spulletjes waarvan een jonge jongen zo houdt. Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige...

Toen de regen tegen mijn ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecilia, sinds lang niet meer in leven, die de...

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn...

De foto siert nog altijd mijn kamer. De leden van het gezin Broeckx zijn daarop compositorisch goed gerangschikt; allereerst oma, in de zwarte jurk, gesierd door de camee die een erfstuk werd; ze loodste het gezin met succes door de recessie en door de armoede; verder opa, die ik nooit kende;...

Het is voor een ieder van ons vanzelfsprekend, dat wij binnen enkele seconden of delen ervan informatie kunnen vergaren of versturen naar vrijwel elke plek op onze aardbol. De ontwikkelingen in de ruimtevaart, die de mens in staat stelde o.a. communicatiesatellieten in een al dan niet...

Somber tuur ik in de verte, in de hoop een geel stipje te ontwaren. Ik sta op het perron te wachten op de trein van Maarssen naar Utrecht. Ongeduldig klik ik met mijn hak op de grond. Mijn gedachten zijn bij mijn zoon die vanochtend snikte dat hij niet naar de bso wilde. Zijn verdriet voelde zo...

Hij was een internist die bij uitstek hart had voor zijn patiënten. Twee keer per jaar bezocht ik hem in het gezelschap van mijn bejaarde moeder wier zware lichaam ik voortduwde in de rolstoel. Bij Hem en alleen bij Hem, die ze als niemand anders vertrouwde en waardeerde, vloeide het verdriet van...

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en...

Dertig jaar geleden, toen ik verkeerde in desastreuze werkomstandigheden, zette een schijnbaar onzinnige, maar trefzekere intuïtie mij aan opnieuw de boerderij te bezoeken waar mijn liefste zus, bloed van mijn bloed, het leven geschonken had aan mijn neef W. Foto's uit dat jaar tonen moeder en...

Een klein roodkoperen asbakje met gewelfde rand koester ik nog altijd. Ik moet dit beschouwen als "het laatste erfstuk" dat de herinnering aan mijn beide opa's levend houdt. Zij beiden waren smeden, die armoede kenden en tegenslag en die de namen August respectievelijk Thijs droegen. Hoe het ook...

Op 10 december, je zesenzestigste verjaardag, stonden de bomen aan mijn venster in een stille, koude, dichte mist. Je bent een winterkind, mijn zuster. In 1956, drie jaar na mijn geboorte, kwam die vreemde zuster en toen ben jij, mijn levenslange kameraad en metgezellin voor het leven, aan mijn...

Ik had met de trouwe Regiotaxi en een lieve, goedhartige chauffeur het parcours gevolgd dat via Udenhout (waar de uitbundige Kerstversieringen zijn uitgespannen boven de brede straat, die is als een avenue) de inrichting bereikt waar mijn zeer zwakbegaafde broer nog altijd zijn dagen rekt. Het...

Een paar jaar na de zusjes werd het broertje geboren. Het ontving de naam Matthias, naar de lang overleden grootvader. Zijn moeder had de sterren en de maan voor hem van de hemel willen plukken en zijn vader zag hem in zijn dromen als sterke en wijze grote broer zijn zussen verdedigen en voor hen...

Het is in feite toch wel wonderlijk hoe sinds jaar en dag in vele cafés en restaurants het suikerzakje circuleert.... En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein,...

Aan het begin van de lange laan, wachtend op het voertuig dat ongetwijfeld zou arriveren, in de tropenzon, had de tante "aan wie het leven niet onopgemerkt voorbij was gegaan" volgens eigen zeggen, geluisterd naar het verhaal van de nicht over haar onbeantwoorde liefde en ze had als weinigen...

Daar, op het oude Korvelplein, onder die lantaarn, voor die kerk, die gelardeerd was met heiligenbeelden, vond, zoals men beweert in de familie, hun eerste ontmoeting plaats. Ze waren mijn goede grootmoeder en grootvader. Zij was onderwijzeres, hij had een zaak in huishoudelijke artikelen. De drie...

In vroeger dagen, namelijk de vijftiger jaren van de vorige eeuw, bevond het halfcirkelvormige Boerhaaveplein zich nog aan de voet van de Spoorlijn die tot op de huidige dag Tilburg met onder meer 's-Hertogenbosch verbindt. De straten in de omgeving die het oude ziekenhuis omcirkelden waren, als...

Op de oude zwart-witfoto uit de veertiger jaren, die nog altijd mijn slaapkamer siert, staan ze afgebeeld: mijn oma en opa (die koperslager was en die ik nooit gekend heb) en mijn vader en zijn twee broers naast de zus die het leven nooit heeft kunnen dragen. De broers dragen voor de foto hun nette...

Deze keer had ik het mooie "Memory"-spel meegebracht voor hem, voor mijn arme broer. Ik had het aangeschaft in de Kadoshop van ons Textielmuseum, waar je een keuze kunt maken uit tal van exclusieve artikelen, zoals fraai gedessineerde theedoeken, origineel geïllustreerd briefpapier en nog veel...

Altijd scheen de zon, de zon scheen altijd. Wij waren de rijke mensen, de bijzondere mensen, de mensen met de blinkende meerwaarde, dat waren wij. Spelen en eten in de boomgaard, van het dak afspringen en over de sloten, verplichte pianolessen, eindeloze cadeaus van sinterklaas en prijzen winnen op...

Nooit van tevoren heb ik geweten dat het zo zou gaan verlopen. Mijn lange schoolcarrière was tenslotte ten einde gekomen en mijn trotse ouders mochten in de gymzaal de diploma-uitreiking bijwonen. De scholieren paradeerden langs de langgerekte tafel en schudden de leraren de hand en ik was een van...

"Kan hij praten?" vroeg men mij. "Nee", moest ik antwoorden. "Hij kan niet praten, hij stoot klanken uit". De gave van de bevrijdende taal, van zozeer allesoverheersende betekenis voor de mens, de heilzame gave van het formuleren, van de eventueel poëtisch of literair getinte uitingen; ze...

Mijn arme, liefste, zieke zus is naar Tilburg, onze geboortestad, gekomen en ze bracht postpapier mee, bedrukt met een afbeelding van een vrolijke regenboog, die een klein poëtisch landschapje, een lieflijk dorpje met huisjes met rode daken overkoepelt; een tafereeltje dat bezwaarlijk de gang of...

We waren bijna de enigen in de enorme bioscoopzaal en we zonken weg in de diepe roodpluchen stoelen en terwijl de film zich alsmaar voortsleepte (een film over parende edelherten, ingegraven insecten en grote zwermen laagvliegende vogels) gingen mijn gedachten uit naar mijn enige zus, naar mijn...