Verhalen

Welke demon mijn schreden heeft geleid op het smalle en oneffen pad dat naar haar voerde, zal ik nooit weten en ook niet of onze eerste ontmoeting, zo laat in onze levens, voorbeschikt was, maar op een dag was deze een feit. Haar naam was mevrouw Van Keulen en ze sprak deze uit bij de eerste handdru...

Ik denk vaak aan vroeger. Toen ik een jaar of vijftien was vlak na de oorlog kreeg ik voor het eerst een fiets. Wat was ik blij. Mijn vader had die tweedehands voor 25 gulden op de kop getikt. De lente was aangebroken en ik wilde een flink eind gaan fietsen. Eerst had ik kleine tochtjes gemaakt in h...

Wij vrouwen zitten in de kantine nog wel eens lekker aan een wijntje. En ik moet zeggen, als het Merlot is die nog geen week open staat, dan kan het nog een echt lekker wijntje zijn ook. En tijdens zo’n wijntje dwalen onze gedachten nog wel eens af. Vooral als het er meer dan drie worden. Vel...

De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch. Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen schertsend, lachend en ...

In het begin van de zomer van 2013 kwam hij op de galerij van het flatgebouw voorbij lopen. Hij groette vriendelijk met Amerikaans accent 'Hay, how are you?'. Ik groette glimlachend terug. Via mijn buurman ontdekte ik, dat Bill (hij heet trouwens anders, maar dat is uit respect) een Amerikaan uit ...

'Ja hoor zo kan ie wel weer, Koos Postuma', voegt Mw. T mij regelmatig toe. 'Het is Postéma', werp ik tegen. 'Voor mij is het Postúma', houdt zij vol. Een verbastering die de afstand weergeeft die zij in acht wenst te nemen tot relieken uit vroeger tijden. Groot geworden met 'Achter...

Ik ben een tamelijk klein bos, met een bewogen verleden om op terug te kijken. Ik lig ten zuidwesten van Breda. Een eindje van mij vandaan stroomt het riviertje de Aa of Weerijs. Aan de overkant ervan ligt het grote, statige Mastbos. Bij een van mijn mooiste kastanjebomen staan een jongeman en een ...

Toen ik nog jong was wilde ik graag een baan hebben als matroos op de grote vaart, maar mijn ouders gaven daar geen toestemming voor, maar ik bleef zeuren en mocht toen mee als scheepsjongen op een kotter. Wat was ik blij, lekker werken op een schip. De dag was aangebroken, dat ik aan boord kwam....

Hij zag het weer. Zijn vrouw pakte bij de parfumerieafdeling in het warenhuis een klein flesje uit het schap en gooide het in haar tas. Zou haar ziekte weer teruggekeerd zijn? Het echtpaar is nu boven de tachtig. Het kan toch niet waar zijn, dat Alie weer aan kleptomanie lijdt?, dacht hij. Ze liep...

Het weer is zijn mooiste onderwerp. Het is een zaak waar Edgar niets aan kan doen, net als iedereen. Omdat hij niet zo vrolijk geaard is, is het weer hoofdonderwerp geworden waarover hij praat. Het enige dat nu nog opvalt, is de eenzijdigheid van zijn aandacht. Soms bepalen de omstandigheden dat ...

De oudjes waren met de bus naar Assen gegaan om te winkelen. Ze konden in de bus niet naast elkaar zitten. Zij nam plaats naast een jongeman. Mien schatte hem in de twintig, knap en slank van uiterlijk en donker krullend tamelijk lang haar. Wouter nam plaats naast een jongedame. Buiten was het erg w...

Het was al laat toen ik naar huis wandelde. Tien minuten lopen zou me goed doen. Mijn hoofd zal nog vol van die avond. ’s Avonds toont de wereld zich aan ons in een andere vorm. Het is de vorm van verlatenheid. De straatlantaarns die vroeger het witte licht uitstraalde waren vervangen door n...

Er was eens een vogeltje dat heel ongelukkig was omdat het maar een snaveltje had gekregen. Telkens wanneer het op een takje zat en hij een bes zag hangen proefde hij met tegenzin de bes en spuugde hem uit omdat naast die glanzende bes nog een veel vollere en smaakvoller bes hing waar hij niet bij ...

Toen Wouter de gang inliep om de stofzuiger te pakken zag hij een witte enveloppe op de grond liggen met een zwarte rand eromheen. Hij had al zwaar de pest in dat Mien hem opdracht had gegeven alle kamers te stofzuigen en nu dit. Hij bukte zich en pakte de brief en was zeer benieuwd wie de geest had...

Mien had patat gebakken en dat komt zelden voor. Meestal is het gewoon gekookte gladdekkers, een aardappel zonder kruim. Zij vindt die gladde aardappel lekker gedoopt in boter jus. Wouter heeft liever kruimige aardappels. Vaak krijgt hij er sla bij, zo van de eigen tuin. Niet lekker gemaakt met ...

Zestig jaar wonen ze in dat kleine huis. Vroeger was er nog geen toilet, alleen de houten plee buiten, maar hij staat er nog steeds. Achter het huis ligt een groot stuk land en een moestuin, waar Wouter zijn aardappelen, groenten en fruit verbouwt. Een welkome aanvulling op hun uitkering. Maar nu ...

Wat had ik toch een ellende met dat mens. Mijn vrouw lag in het ziekenhuis, bevallen van een dochter, die veel te licht in gewicht was. Ze moest in de couveuse en mijn vrouw moest ook in het ziekenhuis blijven. Dat was vroeger zo. Sjaan, haar moeder, was bij mij in huis getrokken om de boel te verz...

Ze zouden net naar bed gaan toen de huisbel ging. Mien schoof het gordijn opzij en zag de minister-president staan, die ongeduldig stond te trappelen. Ze dacht wat moet hij nou weer en dat zo laat in de regen. Tegen haar man, die al onder de dekens lag, zei ze: ''Opstaan ouwe, kleed je snel aan,...

In de wachtkamer van hun huisarts zit een rij mensen stijf als stenen standbeelden, met een starre uitdrukking op het gezicht, de vrouwen als zwarte Madonna's met de bontgekleurde hoofddoek strak om het hoofd, te wachten op diagnose of therapie, op medicijnen, een bloeddrukmeting of een injectie. ...

Toen Wouter zijn stamcafé verliet was het al donker en het regende zachtjes. Met de kraag van zijn regenjas opgetrokken slenterde hij richting huis. Mien zal wel weer mopperen, dacht hij. Opeens hoorde hij gekerm. Het kwam uit een steeg met blinde muren. Hij tuurde in de steeg en zag een eind verde...

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en vertwi...

Toen ik vijf jaar was woonde ik nog in mijn geboorteplaats Kolhorn. Het is een wonderschoon dorp dichtbij Schagen in Noord-Holland. Daar gaan wandelen is een verademing. Prachtig in de zomer met die wuivende graanvelden en hier en daar een boerderij. Heerlijk die pure schone natuur. Vroeger was Ko...

Mien was naar de huisarts geweest, ze had pijn in haar rug en voeten. Toen ze weer thuis kwam, zei ze: ''Zeg ouwe, ik heb platvoeten en ik moet afvallen en hij heeft ook mijn borsten nagekeken, geen verdachte knobbeltjes. Toen moest ik in mijn blote kont gaan liggen, want hij wilde een strijkje ...

Voor algemene hygiene wordt de nederlandse familie geacht met de fiets te fietsen gedurende de spaarzame zomervakantiedagen. De nederlandse driekleur rood en wit en blauw mag dan wapperen om deze sportieve families van gezonde bloede in straffe wind haar plichten proberend te betrachten voor lands ...

''Lieveling, jij weet nogal veel, is de aarde plat of rond?'' ''Gerrit, nou vraag je het weer, je wordt wel vervelend hé. Onze planeet is plat en hij blijft plat. Dat geloofden ze in de Middeleeuwen al. De matrozen op het schip van zeevaarder Columbus waren toen doodsbang van de aarde af te ...

Als een klein kind dat leert lopen, stond ik voor de houten fietsbrug, die met een sierlijke boog omhoog over het brede kanaal spande en een fantastisch uitzicht bood over de buitengebieden. Van ver had ik de trimmer, die midden op de brug zijn oefeningen stond te doen, al gezien terwijl de rillinge...

In een bakkerswinkel stond een mooie chocoladetaart, versierd met roze blaadjes en gele dahlia's van suiker. Die taart zag zichzelf in het glas van het etalageraam. "Ik ben zo prachtig," dacht hij. "Ik moest eigenlijk altijd hier blijven staan. Dan kon iedereen mij zien en bewonderen." Een kl...

Mien: ''Wat moeten die mannen achter ons land, ik zie ze met apparatuur lopen.'' Toen de oudjes koffie zaten te drinken ging de huisbel. Mien keek door het struikgewas op de vensterbank, en zei: ''Weer de postbode, wat nou weer?'' Wouter opende de deur. ''Een aangetekend stuk van de r...

Wouter wordt nog steeds vaak gebeld door maatjes waarmee hij in de bajes heeft gezeten. Daarom neemt hij zijn mobieltje altijd mee naar de poepdoos. In hun krot op het platteland stond de plee nog buiten naast het huis. Toen hij heerlijk zat te bouten ging de telefoon. Hij schrok zich kapot en dacht...

We kunnen natuurlijk gewoon het duurste nemen, stelde Heer Ane voor, want vroeger werd deze handelswijze als uiterst vulgair gezien, maar sinds bekend was dat Pim Fortuyn het ook altijd zo aanpakte mocht het van de Viva. Het duurste gerecht bleek Kri-Kri te heten en zijn geld dubbel en dwars waard t...