Alle inzendingen van Brenda

De deur slaat dicht. Weg ben je. Naar je vader. Je houdt het hier niet meer uit, zei je aan de telefoon. En ik begrijp het niet. Zestien ben je nu. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat je geboren werd. Nog maar zo even terug dat je mijn vriendje was en we elkaar altijd begrepen. Ik weet...

Het is nacht. De lantaarnpaal schijnt zijn flauwe licht door mijn slaapkamerraam. Ik kijk naar "mijn" boom. Op de een of andere manier troost het me te weten dat die boom er nog zal zijn als ik er allang niet meer ben. Alle seizoenen heb ik zien gaan en komen via die boom en in alle goede en...

Ik zie ons nog lopen. Ouder dan een jaar of drie kun je niet geweest zijn. Alles was nog "zellie" en zorgeloos blikte je omhoog. Stap stap stap, alles "zeffule" doen, wetende dat mama's helpende hand in de buurt was. Onverwoestbaar vertrouwen. Zes jaar was je toen er nog een broertje kwam...

Nooit verwacht dat het mij zou gebeuren. Toch is het nu zover. Ik hou van 2 mannen en het is een onmogelijke keuze. Hoezo? zult u zich misschien afvragen. Doch u kent mijn mannen niet! De een is bloedmooi en gevoelig. Een groot nadeel van hem is dat hij soms behoorlijk chagrijnig kan...

Het is de laatste dag van het jaar, een afscheid van 365 dagen. Zoals ook elk jaar een jaar van hoogte- en dieptepunten. Het jaar waarin ik constateerde dat mijn vrije Nederland toch niet zo tolerant was als ik dacht. Het jaar waarin ik meehuilde met de kinderen van Bedir, die in mijn mooie...

Het huwelijk is een heilig sacrament waarin man en vrouw in de echt aan elkaar verbonden worden en spartelen om los te komen. Deze woorden zijn niet van mezelf. Ik heb ze van een erg wijze vrouw. Mijn oma. Hoewel deze opmerking ons destijds deed schateren van het lachen heb ik me vele jaren...

Na de zoveelste ongevraagde confrontatie via de media besluit ik dat het tijd is voor mijn eigen APK-keuring. Een beetje opgelaten sta ik voor mijn grote passpiegel. Al mijn moed bij elkaar rapend begin ik mijn lichaam puntsgewijs te beoordelen. Tja, die oren. Echt blij ben ik er nooit mee...

Daar zat ze dan, ons Tante Jans. Haar gezicht leek het meest op een stralend zonnetje met twee ogen als twinkelende sterretjes. Klein en breekbaar leek ze. Vijftig jaar zat ze nu in het klooster. Alhoewel er van zitten niet veel sprake was geweest. Het grootste gedeelte van haar leven bracht ze...

Je gedachten zitten gevangen in je eigen werkelijkheid. Ik vraag me af waar je nu bent. Voel je je daar veiliger dan hier? Sterker misschien? Je kijkt naar me, maar ziet me niet. Ik probeer tot je door te dringen. Je terug te halen naar onze wereld. Tegelijkertijd vraag ik me af of dat wel beter...

Het is koud in het schuurtje. Ondanks al mijn verdriet voel ik de klamme kou tot diep in mijn botten doordringen. Ik huil en ik voel dat ik niet meer stoppen kan.Leunend tegen de oude keukenkastjes aan komt al mijn machteloosheid naar buiten. Ik hoor mijn gierende snikken en ondanks alle ellende...