Depressie
Het schijnt zo te zijn dat meer dan een miljoen Nederlanders anti-depressiva slikken en dat dat aantal alleen maar toeneemt. Het gemak waarmee huisdokters deze pillen leveren, is ook erg groot, maar kan wel eens best terecht zijn, omdat de huidige maatschappij voor velen deprimerend en frustrerend kan zijn. En dat nog afgezien van de intern ontstane depressie door o.a. trauma's, psychische, aangeboren stoornissen en falen op de maatschappelijke ladder, zeg maar, al bij de eerste trede op je bek gaan.
Depressie is van alle eeuwen en bedenk dat er in de vorige eeuwen veel minder middelen tegen opgewassen waren dan tegenwoordig. Alcohol bestaat natuurlijk al lang als probaat middel tegen deze akelige ziekte, maar niet iedereen kon dit betalen. De kruidendokters adviseerden valeriaan en Sint-Jans kruid of in ernstige gevallen belladonna en andere hallucinerende, plantaardige middelen. Zwaar depressieven gingen over tot de papaverplanten, dus heroïne, ook wel opium genoemd. Eind 19-e eeuw was het zelfs bon-chic om laudanum (ook een opiaat) te gebruiken om de depressie de baas te blijven.
Ik gebruik al zestien jaar anti-depressiva en combineer dat met mijn alcoholistische behoeften, die zo zijn ingesleten, dat ik er nooit meer van af kom en wil. Ik identificeerde me ooit met lord Sebastian uit 'Brideshead Revisited' van Evelyn Waugh en dat is nooit over gegaan. Hij was een soort Arthur Rimbaud, die ook na een leven vol verdovingsmiddelen in het verre Afrika vroegtijdig ten onder ging. Ik gebruik steevast geen sterke drank meer, wat een soort zelfopoffering heet te zijn. Voor die pillen kwam ik nog wel eens met flessen jenever door de winkelstraten zwalken en zei men heel wijs 'Hij zal het wel nodig hebben!'. Maar verder dan 19% alcohol (port) ga ik dus echt niet meer.
Ik ben ook al jarenlang van de wiet/hasj afgekickt en tevens van de tabak, omdat mijn tanden en kiezen massaal dreigden uit te vallen. Dat vond ik te bizar. Ik was als kind al depressief en dat heb ik zonder verdovende middelen overleefd. Al was het in mijn kloosterperiode in de Sint-Adelbertabdij te Egmond-Binnen kantje-boord. Mensen, die nooit last hebben gehad van een depressie kunnen zich de impact daarvan niet voorstellen, die denken dat het een soort dip is, die wat lang aanhoudt, maar het gaat kilometers dieper en het bedreigt tenslotte bij velen de wil om door te leven.
Laatst zag ik op tv dat vijf jaar gebruik van anti-depressiva erg lang is en niet de bedoeling. Hoe zit dat dan met mij? Ik bestel braaf iedere maand weer nieuwe drugs en ik krijg dat met een vriendelijke glimlach van de apothekersassistente in handen. Ooit had ik een gesprekje met een vrouwelijke dokter en die zei 'Never change a winning team!'. Met mijn huidige huisdokter heb ik weinig contact/verbinding en dus sleept het gebruik rustig door. Een vroegere vriendin van mij, ook literair onderlegd, zei altijd, dat die pillen de literaire creativiteit blokkeren en voor een (emotioneel) deel is dat waar. Maar ik snak ook niet meer naar al die heftige gevoelens, die mij als een marionet heen en weer slepen tot ik een stuk wrakhout ben.
De ware aanblik van de zware depressie kan ik niet meer aan, na zoveel pijnlijk lijden, en dus hinkel ik maar voort als een tinnen soldaatje uit het sprookje, waarin de Citalopram 40 milligram mij heeft geworpen. Dus leef ik dagelijks in een roesvorm van een teveel aan jenevertjes, wat de negatieve stemmen blokkeert en mijn favoriete nulgevoel opwaardeert.
Als kind had ik dus al serotenine-tekort en lag ik veelal met mijn hoofd verslagen en zwaar down op de tafels. Mijn ouders noemden mij Sinaspriltje, een kind dat op dezelfde wijze zijn in dit geval Vitamine C tekort aanduidde, getoond op een papieren verpakking. Ik stak bijna een bos in brand en ik verschuilde me achter een heg van prikkeldraad. Ik leerde dat vele kunstenaars kampten met depressies en daardoor kon ik mezelf plaatsen. Vele kunstenaars gingen ten gronde aan hun depressie en vaak geloofde ik in diezelfde fuik te zwemmen. Totdat ik na jarenlange psychotherapie en hulp van sjamanen en emotioneel lichaamswerkers genoeg ruimte vond om de depressie de baas te blijven, ook al is dat misschien een illusie, ik blijf dan graag in die illusie vast steken.
Ik weet ook wel dat er op de bodem van mijn ziel levensbedreigende depressie heerst, maar door al het kunst- en vliegwerk blijf ik boven water en watertrappel ik mezelf weg van de dodelijke haaien. En ondertussen trakteer ik de lezers van Nederlands.nl nog op wat zinvolle diepgang en markante, frivole, gewaagde schrijfsels, wat hopelijk de moeite van het braaf pillen slikken waard is.
Geplaatst in de categorie: emoties
Depressie
128
Geef je reactie op deze inzending:
Misschien dat huisartsen te snel bij iedere depressie maar een pilletje voorschrijven. Sommige reactieve depressies, zoals kunnen ontstaan in bijvoorbeeld rouwperiodes, horen min of meer bij het leven, en daar komt men vaak ook doorheen zonder medicatie. Is men chronisch depressief, dan is het natuurlijk een andere zaak, en dan kan medicatie de kwaliteit van leven aanzienlijk verbeteren. We leven wel in een tijd van overmedicalisering, voor alles is een etiketje en een pilletje, waar de medische industrie wel bij vaart, maar onze gezondheid niet. Want medicatie die helpt is prachtig, maar teveel van het goede schiet ook in dit geval zijn doel voorbij. Gelukkig dat het bij jou wel op de goede manier werkt, waardoor wij hier hopelijk nog lang van je schrijfwerk mogen genieten.