Lente

De lente van het landelijke landschap kon mij als kind ontroeren. Ik dacht dat alle kinderen in de lente jarig waren, evenals de dieren, de bloemen en de bomen. Ze vierden het uitzinnig, alles en iedereen had zin om te groeien en te bloeien. Het gaf mij een aards gevoel van verlangen, naar iets mooiers en uitzinniger, iets dat zich in de zomer zou voltooien.
Het was geen droom of een verhaal, maar een geheimzinnige mystiek die zich vertaalde in mijn eenzaamheid. Een woordenzaal die ik niet met anderen kon betreden.
Een lege kamer in mijn hoofd die om bewoning en verwondering vroeg.

In de lente kondigden de eerste bewoners zich aan. Allemaal vroegen ze om een plekje in mijn fantasie. Er waren zigeunermeisjes uit in het verleden verwoeste streken die thee kwamen drinken om op verhaal te komen, er was een meisje uit Spanje dat soms bij ons kwam spelen wanneer het mooi weer was en we geen huiswerk hadden.
Er waren jonge hondjes in de hondenkennel, er was een IJslandse pony in de wei voor het huis, er was een bok en een geit in de wei naast het huis. Er waren vogels, kippen, duiven, konijnen. En er waren gevoelens van eenzaamheid.

Ik wilde de lente leren kennen wanneer ik vrij was van school. De namen van de planten zocht ik op in een handboek over wilde planten. Fluitenkruid, Hondsdraf, Kleine weegbree, Brandnetel, Wegdistel en allerlei andere planten. Ik las de oude Verkade albums van Jac. P. Thijsse en zocht de dieren en planten van de plaatjes op in het echt, mijn omgeving in de natuur. De natuur die mij fascineerde.

De lente wilde mij ook leren kennen, ze gaf haar zachte zonneschijn, haar hemelwolkjes, haar roze bloesem en haar bloemengeuren. Ze verwelkomde mij met dauwdruppels na een lange ongezonde nacht.
Ik dacht dikwijls dat ik mijn denken niet kon stoppen, dan sliep ik onrustig en werd ik bang in het dichte duister van de donkere nacht, maar de lente had haar tedere pasteltinten om mij gerust te stellen, en millimeter bij millimeter begon mijn gestel weer te groeien. Ik kreeg mijn eerste schaamhaar, en mijn schouders werden breder. De ratio van mijn gedachten werd wereldser.

Ik lag in het groene gras om naar de witte wolken in de heldere blauwe lucht te staren, naast een onbekend, naamloos en schaamteloos meisje, dat ook naar de witte wolken lag te staren om verhalen te verzinnen. Als kinderen had je dan samen een geheim. Een mysterie dat zich ook later niet zou laten verklaren.

lente natuur geheim natuur geheim

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 444