Ik had geen idee
Het was een koude mistige herfstdag in het oude Amsterdam, waar ik woonde in de buurt van een park. Ik had geen idee over wat de huisarts aan de aantrekkelijke maatschappelijk ondersteuner zou laten weten.
Mijn uitzicht en mijn inzicht kwamen niet verder dan hetgeen mijn ratio mij kon bieden, maar ik had inmiddels ook geleerd dat mijn fantasie mij uit de benaderde situatie van hevige geestelijke pijn en verdriet kon redden. Ik was dan wel niet de schrijver van klassieke verhalen, zoals een collega-schrijver mij ooit noemde omdat hij zelf verliefd was geworden op een van de vrouwelijke personages uit mijn verhalen, ik deed wel mijn best om de werkelijkheid zo te beleven dat het net leek alsof ik een interessant leven had.
Mijn geliefde Emma Petronella had mij na haar dood niets anders achtergelaten dan de oude Italiaanse stoel waarop we de liefde hadden bedreven. En ze had me mijn schilderijen teruggeven, postuum en onder het stof.
Ik twijfelde nog altijd over mijn seksuele identiteit. Ik had geen zin in anale seks, iets wat heel veel homoseksuele mannen graag deden in bed. Ik raakte er van in de war. Ik had meer interesse voor de inhoud van een mannenbrein dan dat ik belangstelling had in de inhoud van een mannenwonderbroek of dat iemand van voren of van achteren was. Maar de platonische en lichamelijke genegenheid kon wel zo hevig worden dat ik samen wilde spuiten.
Ik had geen idee wat ik verder met mijn gevoelens aan moest. Ik twijfelde er zelfs over of mijn lezers eigenlijk wel op mijn intieme ontboezemingen zaten te wachten. Mijn gevoelens waren intens, maar dat dacht waarschijnlijk iedereen over de eigen gevoelens. Ik verbaasde mij nergens meer over, maar als het te plat werd, verwijderde ik het datinggesprek onmiddellijk. Het stond me tegen, niet omdat ik vies van seks was, ik kon er uitbundig over fantaseren dankzij de nieuwe pillen van de psychiater, maar omdat ik het zo geestdodend vond om over mechanische lichaamshandelingen te praten. Het had iets absurds hoe veel homomannen daar mee omgingen.
Alsof je een bestelling deed in een restaurant, het leek me niet romantisch.
Het moest voor mij vloeiende zijn, iets waarvan je van te voren niet over nagedacht had en waarin je opging zonder dat je besefte dat het heel dierlijk en intiem was wat je deed.
Ik was overdreven romantisch, dat had Emma Petronella mij al verteld wanneer ik weer eens een bosje vergeet mij nietjes op haar notenhouten nachtkastje had gezet, toen ik haar een zacht gekookt eitje op bed kwam brengen. Ik kon niet tegen de snelheid van de moderne tijd, het inwisselbare van contacten, mensen die van bil naar bil gingen en van contactdoos naar contactdoos. Ik hechtte me enorm aan iemand wanneer ik slechts de fantasie had dat ik iemand leuk vond. En dan kwamen er landschappen vol vriendschap voorbij en oceanen vol onderwater liefde. Ik liep vaak te hard van stapel, vooral in mijn fantasie en in mijn verwachtingen.
Ik had het nog nooit met een man gedaan, dat intieme lichamelijke, het vrijen en de seksuele handelingen. Misschien was ik er ook nog niet klaar voor. Ik besloot het om het voorlopig bij “biseksueel” te houden op mijn opnieuw ingerichte profiel op de gratis datingsite op het internet.
Ik liet mijn mooiste foto in een spotlight plaatsen en keek een paar keer per dag wie er allemaal mijn profiel bezochten.
Ik zette een punt achter mijn mislukte carrière als internetdichter. Hector Havermout was een onzichtbare dichter gebleven. Ik was te vaak in de war om nog gedichten te kunnen schrijven die de moeite waard waren voor anderen om te lezen.
Ik had geen idee over wat de huisarts aan de maatschappelijk ondersteuner zou laten weten.
Maar ik fantaseerde erover dat ze uitvoerig aan hem zou vertellen hoe lief en intens ik hem had gevonden tijdens dat vreemde gesprek waarin hij de taak had om mij als hulpverlener gerust te stellen. En dat ik over hem gedroomd had, hield ik liever voor mezelf, want ik droomde niet vaak over mooie Marokkaanse mannen, met indringende ogen en een zachtzinnige studentikoze glimlach. Mijn liefde had ik niet geheim kunnen houden, maar ik was er trots op dat ik zulke hevige genegenheid kon voelen. Wat was een man waard zonder zijn emoties?
Ik had geen idee hoe het allemaal verder zou verlopen. Er moesten hulpverleners komen die beter bestand waren tegen mijn heftige borderline reacties, maar ik had de huisarts al laten weten dat ik er een hard hoofd in had. Sinds mijn hart weer was begonnen te zingen door de nieuwe medicijnen was mijn onstuimige temperament ook een deuntje mee komen riedelen en kreeg ik het krankzinnige idee om een internet verhalenserie over mijn met nieuwe zuurstof ingeblazen liefdesleven te schrijven.
Ik was daar eigenlijk al een hele tijd mee bezig omdat ik het verdriet over de dood van mijn geliefde Emma Petronella wilde verwerken, en nu met mijn nieuwe gevoelens voor homoseksuele mannen ging het schrijven vanzelfsprekend, alsof ik niets anders meer kon, dan over de noodzaak van de liefde schrijven.
Het was een koude mistige herfstdag in het oude Amsterdam en ik probeerde mijn leven weer nieuwe inhoud te geven.
Geplaatst in de categorie: liefde
herfst
74
Geef je reactie op deze inzending: