Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Intieme handelingen

Het gure van de winterse kou was aan de gezichten van de bewoners van de straat te zien.
Misschien als het zou gaan regenen, zouden de wolken verdwijnen, maar het ging niet regenen en de wolken verdwenen niet.

De eenzaamheid in Amsterdam begon steeds klammer aan te voelen, het warme gevoel van de liefde had me in onze hoofdstad verlaten. Ik had zelfs de man van de tekeningen van de chatpagina verwijderd. Het leek wel of hij mij bespioneerde, alsof ik aan hem moest uit gaan leggen, met wie en waarom ik wilde daten. Belangstelling was bemoeizucht geworden.
En hij bleef ook maar vage tekeningen sturen, die hij met zijn neefje had gemaakt, achter de computer. Hij had over zijn woonplaats gelogen op zijn profiel. Er stond woonplaats Amsterdam, terwijl hij in De Bilt woonde. Ik had het idee dat hij psychologische spelletjes met me speelde. Door net te doen alsof ik een vertrouwenspersoon was, kon hij steeds weer aandacht vragen, terwijl ik al mijn energie nodig had voor mijn verhalenserie over Bjarne Gosse. Hij had me ook niet via het kennismakingsspel aangesproken en dat was eigenlijk al verdacht. De meeste mannen die dat deden hadden een dubbele agenda.

Met kerst in het vooruitzicht vond ik het niet prettig om steeds alleen te zijn, als ik even de tijd had was ik op de datingsite te vinden.

De enige man die er nog stond op de chatpagina was de aantrekkelijke Marokkaanse jongeman die aan paydates deed, maar ik durfde hem niet meer aan te spreken. Ik had een uitmuntende droom over zijn levensfilosofie gehad, ik was nog een paar keer teruggekeerd naar de essentie van zijn fotoserie, maar ik had geen geld om hem te kunnen betalen, en ik wilde ook niet voor de liefde betalen, want dat deed ik al genoeg in de droeve eenzaamheid van mijn genegenheid. Maar ik durfde hem niet weg te klikken, omdat ik dan weer degene was die het einde had gezocht.
Ik was aan het nadenken over of ik hem nog een laatste bericht moest sturen, maar het zou belachelijk zijn, het was immers inmiddels duidelijk wat de bedoeling was van zijn profiel.
Ik had hem de koerier van de zwijgende liefde genoemd om hem toch een plaatsje in mijn leven te geven. Maar zelfs in het zwijgen van de liefde bleef zijn liefde voor mij stom en woordloos, alsof ik niets meer kon horen dan het zachte ruizen van de heimweedood. *

Het begon nu toch te druppelen, geen noemenswaardige regenbui, maar nattigheid die draalde. De straten kregen iets onherbergzaam, alsof mijn dromen ruwer werden.

Ik had een droom over een bezoek aan een psychologe. Een bezoek dat eigenlijk nog moest plaats gaan vinden. De psychologe vroeg of ik mijn leven mooi genoeg vond om er een roman over te schrijven. Bij het woord roman spitste ik mijn oren, had ze in mijn ogen kunnen zien hoe romantisch ik was, en hoe ik er van genoot dat ik belangstelling had gekregen voor mijn artistieke dromen.

De huisarts had me enige tijd daarvoor al enigszins gerustgesteld door mij te melden dat ze mijn website prachtig vond.
“Ik heb geen verstand van kunst, maar ik denk dat uw werken mooi genoeg zijn om in de toekomst positieve contacten op te leveren”, had ze me in een van haar mailberichten gemeld. Het hield me een beetje op de been, ik deed mijn best om de website zoveel mogelijk te verbeteren.
Ik had een fantasiestad verzonnen, en in die stad stonden bomen en kastelen, en er waren inwoners van wie ik de gezichten had getekend. En ik had kunstenaars verzonnen, die er werken lieten zien, die ze zelf hadden gemaakt.

De eenzaamheid kwam als een zachte deken over het woestijnlandschap van mijn laatste dissociatie te liggen. Ik luisterde naar het muzieknummer “Nowhere man” van de Beatles, en de tekst beangstigde me niet langer, zoals voorheen het geval was geweest.

De psychologe in mijn droom vroeg of ik genoeg energie had om een gedichtenbundel met Hector Havermout gedichten uit te brengen. Ik bleef haar het antwoord schuldig, de droom had een angstige wending genomen. Ik begon uit te leggen dat Bjarne Gosse de geestelijke ontwikkeling had van een achttienjarige jongen, maar ik wist niet tegen wie ik het verhaal vertelde. Was het tegen de bemoeizuchtige man van de tekeningen die ik van de chatpagina had verwijderd, was het tegen de jonge Marokkaanse man wiens liefde ik niet kon betalen maar die nog steeds op de chatpagina stond, of was het tegen de denkbeeldige psychologe, die er in mijn droom uitzag als een heks, met een warm apart gevoel van binnen.

* Een vorm van dissociatie die ik zelf had verzonnen.
(Dissociatie is een vluchtmechanisme om de emoties onder controle te houden. Het treedt meestal op als de stress te veel wordt.)


Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=WS0YW03V8a8

Schrijver: Bjarne Gosse, 8 december 2016


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.3 met 3 stemmen 363



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)