Ze dweepte met onzichtbaarheid

Alle spullen die overbodig waren, wilde ik weggooien, om met een opgeruimd gevoel te beginnen aan de therapie, waar ik die komende maandag 12 december een intakegesprek voor had.
Ik kwam weer oude brieven van Emma Petronella tegen, waaronder die brief van toe ze dweepte met onzichtbaarheid. Er stond nauwkeurig in beschreven hoe ze als meisje in een jongenslichaam de wens had om onzichtbaar te worden. Een verlangen dat pas verdween toen ze zich had laten transformeren naar de vrouw die ik in de liefde leerde kennen. Het was een hartverscheurende brief, die diep inboekte op mijn geweten, zij voelde zich verlaten omdat ik de liefde niet meer met haar deelde. Het stond er in alle details, hoe ze het voor elkaar kreeg om onzichtbaar te worden, hoe ze niet langer bestond in de verbeelding van haar omgeving. En er stonden ook beschuldigingen in, aan mijn adres, onredelijke verwijten, omdat ik het allemaal niet had kunnen weten.

Het was de duistere kant van mijn voormalige minnares. Ze was gestopt met werken, trok zich terug in haar herenhuis, en gaf mij overal de schuld van. Ze schreef brieven aan kranten over artikelen die over schrijvers gingen. Ze correspondeerde met verschillende bekende auteurs en liet intieme details over onze voormalige relatie in haar zorgvuldig gekozen woorden doorschemeren.
Ze begon mij steeds meer tegenover die literaire lieden af te schilderen als een prettig gestoorde arbeidersjongen van eenvoudige zeden. Ik kon nog wel zelf mijn billen afvegen, maar het denken had zij al die tijd voor mij gedaan. Het was schokkend om te lezen, maar ik durfde de brief niet weg te gooien, omdat ik dan helemaal geen bewijzen meer had.

Eigenlijk wilde ze het altijd hebben over de beroemde mensen die ze adoreerde. Bob Dylan, Gerard Reve, Kees Ouwens en nog vele anderen. Ze had er archieven over aangelegd. Mappen vol met krantenknipsels die ze kopieerde en naar al haar vrienden stuurde. Het was eigenlijk een soort voorloper van het huidige internetgedrag van veel mensen, maar het kwam op mij als jongeman absurd over, door het fanatisme waarmee zij daar mee bezig was. Ze had eigenlijk niet zo heel veel ruimte voor mijn belevingswereld en ik begon me steeds vaker obstinaat te gedragen omdat ik het niet kon opbrengen dat ik veel van wat zij vertelde totaal niet begreep.

Ik begon te dwepen met mijn eigen onzichtbaarheid, het werd een wreed sadistisch liefdesspel.
Ze moest het steeds intenser, met een zweepje erbij, met een zak over mijn hoofd, door een gat in de muur van de kelderruimte. Ik kon het zweet van mijn eigen lijf niet langer verdragen.

Ik probeerde de werkelijkheid weer verstandig te benaderen. Als zij ooit had gevonden dat mijn denkwereld niet volwaardig was, dan kwam dat door haar onvermogen om zich in mijn belevingswereld in te leven, en niet omdat er iets mis was met mijn gedachten.

Zo kon ik ook de werkelijkheid op de datingsite relativeren. Als er mannen waren met erotische fantasieën waarin ik klaarblijkelijk een denkbeeldige rol moest spelen, dan was het iets van hun eigen gedachten, en niet iets wat ik door mijn persoonlijkheid had veroorzaakt. Het was er al voordat ze mijn glimlach zagen.

Ik was van plan mijn hoofd leeg te maken voor het kennismakingsgesprek en besloot de datingsite een paar dagen met rust te laten.

dwepen zwepen zwepen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 366