Nieuwe beelden
De eenzaamheid van stilte had ik nodig om nieuwe beelden voor het droomlandschap te verzinnen, maar Ella Fiona gaf me nauwelijks de ruimte om in mijn eigen hoofd te wonen. Ze was te intensief in de omgang en dan zocht ik naar andere mensen, dan deden de zwijgende lampjes soms pijn.
Er stonden zes zwijgende mannen op de chatpagina van mijn datingsiteprofiel. Alle zes veel jonger dan ik en alle zes waarschijnlijk onbereikbaar voor mijn stille verlangende liefde.
Ik had gehoopt dat er uit de emoties nieuwe beelden te voorschijn zouden komen, maar ik bleef maar oud werk herhalen, alsof er in de herhaling iets van de droom was te vinden.
Ik kon ook niet anders want zodra ik mijn mystieke verlangen probeerde te verdrijven kreeg ik nachtmerries over de verwaarlozing tijdens mijn jeugd.
Ik moest de bomen een andere taal leren spreken, maar wie was ik eigenlijk zelf, dat ik dat van de bomen durfde te verlangen. Ik kon ze misschien tekenen, op een andere manier naast een huis, of een vogel erbij, die op een tak zat.
Ik had geen mailberichtje gekregen van de jonge verleider. Waarschijnlijk was hij nieuw in de stad of misschien alleen maar op vakantie in Amsterdam en had hij zijn complimenten slechts uitgedeeld om zoveel mogelijk mannen te vangen. Ik was ook onzeker geworden over mijn eigen mailberichtje, ik had meer moeten laten merken dat ik echt voor hem als persoon belangstelling had en niet alleen maar iets over zijn uiterlijk moeten melden. Wellicht had hij al een andere liefde gevonden, of was hij vermoeid geraakt van de vele mannen die zijn profiel hadden bezocht. Hij zag er echt sexy uit, ik kon er niets anders van maken, maar er was veel meer geweest dat me in hem aansprak en daar had ik hem meer attent op moeten maken. Het kon ook nog zijn dat hij langer over een antwoord wilde nadenken en dat hij mij een dezer dagen alsnog zou mailen.
Wanneer ik lang genoeg in de stilte was, als de geluiden waren verdwenen, en ik alleen nog maar mijn eigen gedachten kon bemerken, dan kwamen er ideeën over nieuwe beelden. Ik moest de bomen meer de waanzin van de stad meegeven, want ik leefde zelf al lang niet meer op het zuchtend landschap, waar alle bomen de vrije geest hadden.
De eenzaamheid van stilte kon ik goed verdragen wanneer ik goed in mijn vel zat. Ik hoorde dan helemaal niets meer, een serene stilte, slechts onderbroken door het ritmische getik op de letters van mijn toetsenbord, dat ik nodig had om dit verhaal te kunnen schrijven.
Ik moest ruimte in mijn hoofd maken voor de hulpverlening. Vrijdag zes januari was het zover, alleen nog woensdag en donderdag en dan had ik mijn afspraak op vrijdag met mijn casemanager.
Misschien zou zij mij enige aanwijzingen kunnen geven hoe ik beter met verwachtingen en teleurstelling zou kunnen omgaan. En hoe ik beter mijn grenzen zou kunnen aangeven om te voorkomen dat ik teleurgesteld zou raken.
Ik was al een heel eind op weg in het nieuwe jaar.
Geplaatst in de categorie: hobby
bomen
110
Geef je reactie op deze inzending: