Maanlicht

Het maanlicht had een eigen betekenis in het nieuwe jaar voor Amsterdam.
Na de dood van Peter was ik anders over het kunstenaarschap gaan nadenken, maar op de een of andere manier was ik in mijn zoektocht de weg kwijt geraakt. Ik hield me te vaak vast aan zekerheden en ging de echte uitdagingen uit de weg.

De whisky combineerde goed met de muziek van de Rolling Stones. Ik had sinds vorig jaar niet meer gedronken, het geld van de erfenis was op mijn rekening gestort, de liefde liet me wachten op een antwoord, ik voelde de weemoed door mijn aderen stromen, ik was melancholiek geworden door mijn romantische verlangens, ik voelde me schuldig tegenover de wereld, ik had geen zin om dronken te worden, terwijl het maanlicht over het zuchtend landschap scheen. Ik besloot het bij die ene whisky te laten.

Er waren jaren geweest, dat ik verwarde verhalen had geschreven, waar niemand op reageerde, en waar niemand iets aan had, maar sinds ik over het gewone leven was gaan schrijven met alle dagelijkse muizenissen, had ik mijn lezers aan mij weten te binden, en waren zij van mij gaan houden zoals de dag houdt van de nacht.
De verwarrende gedachten over de hooggespannen verwachtingen van mijn jonge geliefde kwamen weer tot rust doordat ik aan de dagelijkse dingen was gaan wennen. Het sorteren van de was, het sorteren van mijn tekeningen, het sorteren van mijn nooit voltooide gedichten, mijn stoelgang, de nieuwe ademhalingstechnieken, zelfs het schoonhouden van de badkamer, het had allemaal de betekenis gekregen, waardoor het bedoeld was om zo te zijn.

Ik had me verplicht gevoeld mijn verhalen veel spannender te maken dan ze al waren en was daarom risicovolle virtuele verbintenissen aangegaan met op liefde beluste jonge mannen en uitgeleefde burgertrutten uit de hulpverlening. Een groepje volwassen mensen die me uit het moeras van mijn eenzaamheid had moeten trekken, maar waar ik met een scheef oog naar had gekeken omdat ik hun eigen referentiekader niet kon vertrouwen.

De Rolling Stones bleven maar doorgaan met bluesmuziek maken. Heerlijk die ruige rommelige mondharmonica, de zang van Mick en het gitaarspel van Keith en Clapton.
Ik kon nu werkelijk zien hoe het maanlicht over mijn romantische libido scheen, en de verhalen van de bomen bij zich hield, in de stilte die de nacht had verdiend.

Ik had een aantal verhalen geschreven die ik later zelf nooit meer had terug gelezen, voor mij was dit het moment om dat alsnog te doen. Ik ging terug naar de eerste dagen van de laatste maand van vorig jaar, het jaar 2016.
“Ik wilde de mens in de liefde ontdekken en van daaruit de lust aanvaarden, en dan maakte het niet uit of het bij een vrouw of in dit geval een jonge man was. Ik was voorzichtiger geworden, het leven leerde me snel. Niet te erg laten merken dat ik iemand leuk vond, rustig aan, een beetje fantaseren en verlangen, niet veel eisen, niet te veel verwachten, gedoseerd blijven mijmeren over hoe mooi het was om romantisch te zijn.”
Ik was het dus zelf geweest die mezelf inzicht had gegeven en ik kreeg nu mijn beloning door de liefdevolle berichten die ik ontving van mijn aanhankelijke virtuele geliefde.

Ik was dus gestopt met mijn zoektocht naar een minnaar, omdat een jongeman mij zijn intieme emoties had toevertrouwd, maar hij wist nog niet wie ik was, en ik wist nog niet wie hij was.
“Een liefdesvriend die interesse had in mijn warme liefdeshart om samen frambozen te eten en mij gerust te stellen met teder knuffelen.”
Hij had me warmte gegeven met zijn lieve complimentjes en ik was daar gevoelig voor geweest, omdat ik eenzaam was en verlangde naar de liefde. Hij had me gezegd dat hij totaal niet met het leeftijdsverschil zat, en ik had hem verteld dat ik een jongensachtige man was, met een nogal dromerig karakter.
“Er zat geen keerzijde aan mijn genegenheid, er was een landschap, en daar dwaalde ik, door mijn gesprekken met de vogels. En verder had de eenzaamheid een mysterieuze klank, alsof er geluid in de bomen zat, de natuur liederen zong om mij te verwelkomen. “

Bjarne was mijn onderzeeboot voor koude winternachten, maar via hem kon ik de muze niet volmaakter maken dan hij in mijn werkelijkheid al was.
Het maanlicht en de liefde kregen betekenis in liefdesbrieven die geschreven werden in Amsterdam.
Ik moest er wel voor in het Engels leren denken, maar dat gaf me voldoende afstand om mijn emoties bijtijds te ordenen, en niet te veel te laten merken hoe veel en vaak ik van het leven en van het knuffelen van de liefde hield.
De glimlach van de liefde had er voor gezorgd dat mijn verstand weer was gaan werken om de werkelijkheid te begrijpen.

liefde glimlach glimlach

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 77