Het zeeavontuur van de whiskyfles
Het was niet de druilerige regen van de februarimaand van 2017 die het leven somber maakte.
En ook het feit dat ik van alle kinderen het meest op mijn overleden vader leek was niet de oorzaak van mijn stemmingswisseling. Het was wederom de liefde, die haar geluk met een klein licht liet schijnen en er voor gezorgd had, dat ik me eenzaam voelde in mijn verlangen.
“Het is altijd belangrijk te weten, wat onbelangrijk is.
Ernst Hohenemser”
Met dit ernstige citaat in mijn hoofd besloot ik mijn oude Bjarne-verhalen eens goed onder handen te nemen en alles wat overbodig was met chirurgisch verstand te verwijderen. Ik was vroeg opgestaan, een vriendin van Facebook had me geadviseerd om te beginnen met werken zodra het buiten licht werd en ik was met goede moed bezig in het eerste slaapverwekkende Bjarne-verhaal toen ik de deurbel hoorde.
“Mijnheer is dit duizenddingendoekje van u”, sprak een jongeman die ik herkende als de bezorger van de supermarkt die mij twee keer per maand van boodschappen voorzag.
“O nee, dat is van de bovenbuurvrouw, leg het maar op de trap”, antwoordde ik met de verwachting dat hij meteen weer weg zou gaan.
“Ik moet u even dringend spreken, wij hebben nog iets van u te goed, laat u mij even binnenkomen.” Hij liep de trap op en ik zag dat hij een rare tas in zijn hand had, een dokterstas.
Nog voordat ik iets in de gaten had, haalde hij een injectiespuit uit die tas en prikte me onverwacht in mijn arm. Wat er daarna gebeurde kon ik me later slechts in vage vlagen herinneren.
Ik lag op de bank terwijl hij mijn hart uit mijn lichaam sneed, al mijn organen moesten terug naar de supermarkt, het was alsof ik de verkeerde pil had geslikt en hallucineerde. Er kwam bloed uit al mijn gaten, ik werd helemaal uit elkaar gesneden met een chirurgisch mes door de bezorger van de supermarkt met zijn mooie bruine ogen.
Toen ik nadien merkte dat ik bij het herzien van mijn eerste Bjarne-verhaal reeds in slaap was gesukkeld en een nare nachtmerrie had gehad, besloot ik er met de psychologe over te gaan praten.
Ze vertelde me dat de onzekerheid over mijn seksuele identiteit beter met een seksuologe besproken kon worden. En dat ik me moest voorbereiden op de gang naar het stemhokje, omdat het mijn burgerlijke plicht was een stem uit te brengen op een politieke partij die iets voor de toekomst van het land kon betekenen.
Op de datingsite bleek mijn Spaanse chatkameraadje uit Zeist plotseling van de site verwijderd, maar het chatgesprek stond er nog wel. Ik schrok ervan, maar nog diezelfde avond keerde hij terug en liet ik hem weten dat ik hem heel leuk vond.
Ik moest er mee leren leven dat ik niet overal controle over kon hebben. Het leven bracht nu eenmaal hevige onzekerheden met zich mee. En als je plotseling een leuk contact met iemand had, betekende dat ook niet dat het de volgende keer weer zo zou zijn, mensen hadden nu eenmaal behoefte aan hun zekerheden en rolpatronen die houvast boden aan hetgeen zij als mens wilden zijn.
Ik kon hem, mijn Spaanse chatkameraadje uit Zeist, wel vertellen wie ik was, en wat ik voelde, maar dat bracht ons geen helderheid over de toekomst van het land en de situatie in de wereld. Het gaf alleen een beetje glans aan de genegenheid die ik voelde.
Op zaterdagavond 25 februari 2017 verdween mijn spannende Spaanse chatkameraadje opnieuw van de datingsite, deze keer waarschijnlijk definitief. Ik had geen andere herinneringen dan ons leuke kameraadschappelijke chatgesprek over de belangrijkste zaken van het leven.
Misschien was hij net als ik in verwarring geraakt over dat het zo tussen ons klikte en had ik andere dingen over mezelf moeten vertellen om het aantrekkelijker te maken voor hem om te blijven chatten.
Het was teleurstellend, want ik wist dat ik hem zou gaan missen.
Alles wat ik deed, mijn verhalen schrijven, mijn gedichten verstrooien, de fantasiestad van de kringloopwinkel, mijn bezoek aan de psychologe, mijn zoektocht naar de romantische liefde, het leek allemaal alsof ik een lege whiskyfles in zee had gegooid, met daarin een levensbrief waar geen touw meer aan vast te knopen was.
Het was volkomen zinloos om nog te verwachten dat ik ooit een levenspartner zou vinden, ik kon net zo goed met een spook trouwen, Emma Petronella viel me nog altijd lastig wanneer ik nachtmerries had. Ik herinnerde me hoe we ooit samen een fles whisky hadden leeggedronken om daarna samen in bed te belanden.
Alles wat ik had begrepen bleef tussen haar onbeantwoorde levensvragen hangen, alsof ik haar nooit echt hadden kunnen duidelijk maken hoeveel ik van haar hield. Emma Petronella had echt zo'n brief geschreven, ze noemde het haar eerste gedicht, en met een brandende lucifer schroeide ze de randen zodat het leek alsof ze uit een zeeroversfamilie kwam. Het was haar eerste verzoekje voor een sadomasochistische sessie, ze had er een leren zweepje voor gekocht in de binnenstad van Amsterdam bij een snauwende verkoper in een steegje zonder hondenpoep.
Ik was zo ver heen door de whisky dat ik mijn billen liet ontbloten. De rest van de film was als in een glijbaan, een achtbaan, een roller coaster, ze werd helemaal wild van mijn onderdanigheid.
En de geschroeide brief kwam in de whiskyfles terecht, maar zou helaas nooit de zee zien, het was een oceaan waarin zij haar brief had gegooid.
Jaren later kreeg ze een antwoord van iemand in Amerika die haar brief in de fles had gevonden.
Hij wilde wel haar slaafje zijn, maar hij hield niet zo van leer.
Geplaatst in de categorie: vriendschap
chatkameraadje
110
Geef je reactie op deze inzending: