Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Vooral géén aandacht trekken.

46.

Toen ik opgroeide waren er geen regels en afspraken waar ik me als kind aan diende te houden, behalve één en die was héél belangrijk: vooral géén aandacht trekken.
Aandacht trekken was een doodzonde. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik me daarvan bewust was.
Tussen de middag aan tafel sprak Meester - mijn vader - vaak over kinderen, ouders, andere leerkrachten, buren die in zijn ogen niet deugden omdat het 'aandachttrekkers' waren.
Dat ging op een boze, harde toon, hij veroordeelde dat zogenaamd aandachttrekkerige gedrag en maakte het belachelijk door op een overdreven manier die mensen na te doen. Mijn moeder sprak hem nooit tegen. Zij was het in alles met hem eens en lachte om zijn imitaties.

In mijn kinderlijke fantasie werden die mensen, waar Meester het over had, monsterlijke types, met nare trekken in hun gezicht en verwrongen lichamen.
Als ik ze in werkelijkheid tegenkwam, wist ik me geen houding te geven, omdat ze er eigenlijk heel normaal uitzagen en zich in mijn ogen ook heel normaal gedroegen. Ik begreep het niet. Ik durfde niet te vertrouwen op mijn gevoel. Ik zag vast iets over het hoofd. Ik werd er angstig en onzeker van.

Op een keer ging ik na schooltijd met Petra, een klasgenootje, mee naar huis. Haar moeder zat op ons te wachten met een vriendelijk lachend gezicht. Ze zei 'lieverd' tegen me en gaf me een groot glas ranja met een rietje en twee koekjes.
Ze vroeg lachend of we al wisten wat we gingen doen, anders had zij wel een leuk idee. We zouden van lapjes stof een kussenhoes kunnen maken. Op de keukentafel stond een naaimachine en een mand met lapjes.

Wat een verschil met de situatie bij mij thuis. Mijn moeder zat nooit zo vriendelijk op mij te wachten. Ze vroeg nooit wat ik wilde doen. Ze lag meestal in bed of op de bank als ik uit school kwam. Als ik ranja wilde moest ik het zelf inschenken.

Al die vriendelijkheid en al die aandacht. Het was overweldigend. Zo overweldigend dat ik de eerste tijd met mijn handen voor mijn gezicht alleen maar roerloos kon blijven zitten.
Te angstig om ook maar een woord uit te brengen. Ik hoorde de moeder van Petra zeggen: “laat Lone maar even, ze is een beetje verlegen”.

Petra en haar moeder begonnen te knippen en te knutselen met de lapjes. Na een tijdje voelde ik me vrij genoeg om ook mee te doen. Ik vond het gezellig en aan het einde van de middag had ik samen met de moeder van Petra een geel kussentje gemaakt met een blauwe poes van vilt er op. Ik had oogjes en een neusje gemaakt van knoopjes en snorharen van een strengetje wol. Ik was blij met het resultaat.

Toen ik het thuis aan mijn ouders wilde laten zien, begon Meester hard en naar te lachen. Hij zei: “Dat mens (de moeder van Petra) heeft altijd de bek vooraan! Ze is dol op aandacht, ze denkt dat ze heel wat is met die rooie lippen! Hahaha..!
Hij deed haar na, hoe ze volgens hem keek en liep en sprak en hoe ze eruitzag. Gek genoeg herkende ik het niet.

Ik ben nooit weer met Petra mee naar huis gegaan. Zo veel vriendelijkheid en zo veel aandacht, dat kon niet kloppen. Ik zag vast iets over het hoofd.

Schrijver: Lone Wills, 13 mei 2017


Geplaatst in de categorie: ouders

4.7 met 3 stemmen 330



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)