Contactarmoede
Op de een of andere manier lukte me het om op een kleinschalig niveau in geringe mate contact te houden met mijn collega-schrijvers, die zo nu en dan de moeite namen onder mijn schrijfsels te reageren met hun kleurrijke levenswijze reacties. Ik had daar wel meerdere schrijverswebsites en allerlei verschillende schrijversnamen voor nodig, maar het gaf me het gevoel dat ik nog bestond zoals ik was, een verlegen man die zijn passie in het schrijven had gevonden. Het boeide me ook niet langer of ik het met hen eens of oneens was, ze hadden mijn teksten als een spiegel gelezen, en ik vond het fijn dat ze de moeite hadden genomen om in die spiegel te kijken.
Mijn taalvaardigheid wisselde nogal, afhankelijk van mijn stemmingswisselingen. Als ik me erg in het nauw voelde gedreven, liet ik vaak een kinderlijke opstandige kant van mezelf zien; wanneer ik me vrij voelde, zat er een verstandige man in mijn woordenbrij verstopt. Ik kon in ieder geval beter met mijn emoties overweg wanneer ik er over schreef, dan wanneer ik er over probeerde te praten.
Het geplande gesprek met de psychologe had ik afgebeld, ik voelde me geïntimideerd door het gesprek van afgelopen donderdag, ik vond dat ze overal gemakkelijke antwoorden op gaf, waar ik verder niets mee kon, en ik vond dat ze slecht luisterde. Ze zat waarschijnlijk net als de politieagent en de gemeenteambtenaar opgesloten in de tijdmachine, zodat ze overal een excuus voor had en tenslotte kon concluderen dat het allemaal aan mij, aan mezelf, lag, ik was immers zelf verantwoordelijk voor mijn angsten.
Het contact met Ella Fiona was vermoeiend, we hadden voortdurend conflicten terwijl we toch bescherming bij elkaar zochten. Ze had net als ik een flinke tik van de molen gehad, en het contact met haar demente moeder ging haar ook niet in de koude kleren zitten.
Het contact met Ruben, mijn vroegere buurman uit Utrecht, wisselde nogal. Hij worstelde nog steeds met zijn gezondheid, maar wanneer hij dat kon probeerde hij me bij te staan.
Er zat niets anders op dan mijn eenzaamheid voorlopig als een man te dragen. Ik had via het internet nieuwe kleren gekocht om mijn toekomstige maatje te plezieren en hem niet het gevoel te geven dat hij met een verwaarloosd iemand van doen had en ik ging verder met de voorbereidingen voor het huisbezoek van de woningbouwvereniging in verband met de renovatie van de woning.
In plaats van de afspraak sprak ik de psychologe op dinsdag 13 juni 2017 door de telefoon. Voor het wachten in de wachtruimte was een simpele oplossing, ik moest voortaan vijf minuten te laat komen, dan kon de psychologe me meteen ophalen en hoefde ik niet alle vermoeiende taferelen in de wachtruimte meer mee te maken. Ook nuanceerde ze enkele uitspraken die ze tijdens het gesprek had gedaan en waar ik te absoluut op reageerde. Een nieuwe afspraak werd gepland voor over twee weken.
Mijn God, wat hield ik veel van mijn ex-vriendin Ella Fiona, ze had weer een schilderswerkje van mij naar de kringloopwinkel gebracht en hartelijk gelachen met de mensen van de kringloopwinkel om de onvolmaaktheid van mijn abstracte breedbekkikker. Nog zesentwintig schilderwerken te gaan voor de arme mensen in de stad.
Ze had me door de diepste duisternis weten te leiden, met haar ondeugende ogen.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
tekst
107
Geef je reactie op deze inzending: