Om aan leedvermaak te ontsnappen

Het was vast en zeker bedoeld om het je makkelijker te maken, wanneer je net als ik met een meervoudige psychische handicap te maken had, maar het tegenovergestelde was dikwijls het geval, de officiële instanties van onze keurig geregelde verzorgingsstaat maakten het mensen alleen maar moeilijker. Het was dan ook wel te begrijpen dat mijn cliëntmanager van de uitkeringsinstantie zichzelf voortdurend bediende van narcistisch leedvermaak en daar tot in de beklemmende details mee door ging. Een egocentrische nicht, die niemand liet uitpraten, twee jaar jonger dan ik, maar hij had overal gewerkt, bij de woonbegeleiding, als maatschappelijk werker en nu dan als cliëntmanager bij het D.W.I.

Ik had wel wat persoonlijke bagage om me niet helemaal om ver te laten schoffelen. Ik had in het verleden werk verkocht op kunstveilingen, toen de regelingen nog soepeler waren. Ik had een geflopte gedichtenbundel op mijn naam staan, die toch door minstens tien mensen werd gewaardeerd, en ik had een geloofwaardige belevingswereld die ondanks mijn sociale angsten en aan mijn aandoening verwante psychische problemen overeind stond als een huis, want er waren niet veel mensen met mijn aandoening die zo productief waren als ik, met mijn innerlijke behoefte om te schrijven over wat ik tegenkwam in deze wereld en onze geliefde maatschappij met de aan elkaar geregen nieuwsberichten, uitzonderlijke sportieve prestaties en naargeestige wereldleiders en hopeloze romantiek.

“Er is weinig waardering voor geestelijke arbeid”, schreef een gewaardeerde schrijfcollega ooit als reactie onder een van mijn verhalen, maar de enige waardering die me genoegen gaf was niet in geld uit te drukken, maar verschafte mij het inzicht om verder te gaan met mijn leven.
Als er werkelijk geen plaats voor mij was voor mij in de maatschappij dan had ik altijd nog mijn innerlijke leven, en dat was behalve vaak mistroostig ook rijk aan poëtische beelden en kleurrijk erotisch verlangen.

Ik had geschreven over hetgeen mij bezig hield en wat ik tegenkwam tijdens mijn zoektocht.
Ik gaf mezelf niet langer zelf de schuld van mijn handicap en ging wat zelfverzekerder op zoek naar mensen die me misschien wel konden begrijpen. De scherpe kantjes van mijn paniekaanvallen waren verdwenen en ik had altijd nog mijn medicijnen en mijn twee goede vrienden om van de goede kanten van het leven te genieten.
Er was sinds de tijd van Kafka niet veel veranderd in de maatschappij, ik had waarschijnlijk beter gek kunnen worden in een land zonder officiële instanties.

leedvermaak maatscha maatschappij instanties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 84