Vijftig kilo rijst en de ingewanden van een clown
Het was de perfecte uitdaging geweest, als draaideurpatiënt, een ontmoeting in het echte leven.
En de man was knap en erudiet, leraar met een brede belangstelling, maar die belangstelling bleek zo inwisselbaar als een deur, en deuren waren er al teveel in de wereld.
Het was voor mij ook moeilijk om de ene deur van de andere deur te onderscheiden. Ik hield niet van deuren en ook niet van vrolijke kleuren.
Op mijn Skype scherm vond een korte chat met de krokodillen-oppasser plaats:
Of Bjarne hem een zak van vijftig kilo rijst wilde opsturen, want zijn familie had honger.
Maar waar moest Bjarne een zak van vijftig kilo rijst aanschaffen, de grootste verpakking die hier was te krijgen waren zakken van vijf kilo bij de Chinese winkels in de binnenstad van Amsterdam.
En het was geen rijst voor de krokodillen die hij moest verzorgen, er gingen iedere dag mensen dood van de honger in zijn arme Afrikaanse land.
Het was de zoveelste hosselaar uit Afrika die Bjarne had benaderd om hem wat centjes lichter te maken net nu hij zelf waarschijnlijk in de schuldsanering kwam.
Waren er dan geen andere mensen die de krokodillen-oppasser konden helpen?
Dat wist Bjarne niet, misschien kon hij die krokodillen opeten als er geen rijst was.
Of anders zijn smartphone verkopen, want die had Bjarne zelf niet.
Het internet bracht elkaar bevreemdende culturen met elkaar in aanraking.
En Bjarne voelde zich er niet prettig bij. Hij kende de armoede in Amsterdam en het maakte hem misselijk dat er nog een ergere armoede bestond in landen waar er dagelijks mensen stierven van de honger. Vijftig kilo rijst, dat kon hij zelf niet eens betalen want het moest ook nog vervoerd worden.
De wereld was absurd als je er over na ging denken. Bjarne kreeg geen hap meer door zijn keel.
Het waren de laatste dagen van zijn wanhoop. De laatste stuiptrekkingen die hij voelde voordat de gekte weer helemaal toe zou slaan en van zijn ziel een droevig hoopje niets zou maken.
Hij verlangde naar liefde, maar de liefde die hij had willen geven werd door de werkelijkheid teniet gedaan.
Dinsdag 29 augustus 2017
De man met wie ik gisteren de date had gehad reageerde niet op mijn mailbericht waarin stond dat ik hem aantrekkelijk vond. De leraar beeldende vormen verdween in verdwijnende vormen, ik rende naar de computer en schreef mijn Russische Max een brief in een uiterste poging om het contact te redden.
Dag Max
Blijf gewoon genieten van de kleine dingen die je genegenheid verschaffen, een vogel die zingt in de boom, een vrolijke hond die kwispelt omdat hij naar het park wil.
Seks wordt door zoveel mensen heel belangrijk gemaakt, en het is prachtig om er over te fantaseren, maar de praktijk is dat mensen onvoorzichtig met elkaars gevoelens en emoties omgaan.
En waarom zou vriendschap of het gevoel van het hebben van een band altijd in het seksuele bevestigd moeten worden, een knuffel doet vaak grotere wonderen.
Seksuele voorkeuren worden vaak ingegeven door een gemis, mensen ontwikkelen dan een fetisj, omdat ze niet goed begrijpen dat de natuur altijd via de poëzie spreekt. Zorg dat je altijd in het reine blijft met jouw geestelijk leven, het materialisme is achteraf vaak nauwelijks de moeite waard.
En nee ik heb de wijsheid niet in pacht, iedereen zal zijn eigen dingen en wonderen in het leven moeten ontdekken, maar mensen gooien vaak iets weg omdat het niet bevalt zonder dat ze de moeite hebben genomen om te ontdekken wat de werkelijke waarde was.
Vandaag de laatste dag mooi weer in Amsterdam, de boodschappen zijn binnen,
morgen wordt het herfstweer.
Een groet uit genegenheid,
Bjarne
Geplaatst in de categorie: emoties
Bjarne
103
Geef je reactie op deze inzending: