Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Wind River

Voor het eerst in lange tijd ben ik weer eens naar de bioscoop gegaan, deze keer in de nieuwe Cinema Gouda, naast het NS-station. Het is er zeer ruim en luxe. Met een roltrap ging ik omhoog en ik zag meteen een mooie bar met diverse zitgelegenheden. Ik moest naar zaal 2, waar tenslotte welgeteld 6 filmbezoekers zaten. Een chic feest op zich. Bijna privé. Als ik later de loterij win... Ik raad iedereen aan om op een doordeweekse dag naar een film te gaan en dan zo laat mogelijk. Na iets van zeven trailers van andere films begon eindelijk de hoofdfilm 'Wind River', een meesterlijke thriller van Taylor Sheridan. Voor het grootste deel op niet-Amerikaanse wijze gefilmd, d.w.z. rustig en zoals het leven echt verloopt, net als Franse en Italiaanse films. De hoofdrollen worden gespeeld door Jeremy Renner en Elizabeth Olsen. Jeremy speelt een jager en Elizabeth speelt een FBI-agente. Samen jagen ze op de moordenaar van een Indiaanse jongevrouw, die op haar blote voeten tien kilometer door de sneeuw heeft gelopen, voordat ze overleed. Dat is op zich al onvoorstelbaar krijgshaftig.

Ze ontdekken dat de vermoorde vrouw een vriend in een boormachinekamp had. De jager ontdekt het karkas van die vriend. Een groep agenten gaat polshoogte nemen en de werknemers in dat kamp trekken al snel hun wapens. Dat wordt tijdelijk gestaakt, totdat ze bij een keet aankloppen. Via flash-backs zie je hoe de dronken arbeiders de Indiaanse vrouw verkrachten en hoe ze haar vriend doodslaan. De Indiaanse vrouw weet te ontvluchten, maar de kou wordt haar tenslotte fataal. Ineens wordt de FBI-agente door de deur beschoten en er ontstaat een vuurgevecht tussen de arbeiders en de agenten. Bijna allen sneuvelen. De FBI-agente redt het maar net. De jager gaat achter de laatste misdadiger aan en hij laat hem hetzelfde ondergaan als wat de Indiaanse vrouw moest ondergaan. Hij redt het nog geen 200 meter.

Er zitten hele wijze teksten in de film verborgen en zeer ontroerende momenten. Jeremy Renner is de sterspeler, maar de vader van de vermoorde Indiaanse speelt absoluut net zo goed, al heeft hij minder tekst. Aan het einde van de film heeft hij zijn gezicht op Indiaanse wijze geverfd als zijnde zijn doodsmasker. Hij heeft een pistool in zijn hand, maar een zoon, die hij een jaar niet had gesproken, had hem gebeld, waardoor hij geen zelfdoding pleegt. In de Indiaanse reservaten worden moorden vanwege geldgebrek en onvoldoende mankracht niet onderzocht en dus niet opgelost. Dat is een misdaad op zich. De film is op waarheden gebaseerd. De zoveelste vernedering voor de ware bewoners van Amerika. En hun dagelijkse uitzichtloosheid is al zo groot gemaakt door de brutale, heerszuchtige, wrede blanken. Plus hun worstelingen met drugs en alcoholisme, omdat hun bestaansmogelijkheden zijn afgepakt en de grond in geboord.

Na de film ging de roltrap ineens heel handig naar beneden. Buiten was er een soort van toetje in real life, want daar vond een ontgroening plaats van een groep studenten van de streng-protestantse, theologische school even verder op. Drie jongedames met sexy, zwarte rokjes fietsten als nazi's rondom een club zielige jongelingen met witte bloesjes, die steeds heel nederig moesten gehoorzamen aan de strenge bevelen van duidelijk wat oudere studenten, waarvan enkelen rookten. Ze zongen nogal quasi-christelijke liederen volgens mij en rare deuntjes. Het waren geen Groningse Vindicat-praktijken, maar de meester- en slaafelementen waren duidelijk aanwezig. Die streng-spelende dames leken op sadistische SS-ers. Één nieuweling moest steeds een fietspomp boven zijn hoofd houden en een ander steeds een plastic bakje met patat of een frikandel speciaal. 'Hoeveel is 10 plus 10?', vroeg een mager kereltje in een keurig pakje met stropdas. '20!', zei de meute dan. 'Fout!', zei hij, 'het is 15! Opnieuw dit en dat zingen!'. Soms deden de agressors alsof de schoenzolen van de onderdrukten mobiele telefoons waren. Heel maf allemaal. En dat pal voor het NS-station. 'Ik moet ze bevrijden!', dacht ik, 'die drie SS-wijven kan ik makkelijk met mijn blote vuisten uitschakelen en die rare machtswellustelingen kan ik met mijn jagersgeweer uitschakelen!'. Het was me duidelijk dat de film en de werkelijkheid bij mij door elkaar liepen.

Ik had niet eens een jagersgeweer bij me, maar ik kreeg wel heel sterk de neiging om die brave, arme, zielige, kwetsbare, bijna weerloze jeugdigen te bevrijden van die arrogante protsers in hun gelikte kostuums. De geïnitieerde nieuwkomelingen gingen tenslotte onder twee rubberboten richting de woonflat naast hun nieuwe beroepsschool. Er werd nog heel braaf en plechtig een praeses gegroet, die vlak naast mij stond en een jonge twintiger was met aangelijmde Elvis-bakkebaarden. Hij had totaal geen overwicht en hij schaamde zich rot. De carnavalsstoet ging huiswaarts en waarschijnlijk zonder de nodige drank, die bij echte korpsballen wordt gezopen. Ik fietste nog langs twee van die sexy SS-dames en ik zei 'Dag meisjes!'. Niet te geloven, maar ik kreeg als antwoord een heel vriendelijk en poeslief 'Tot ziens!'.

Schrijver: Joanan Rutgers, 20 september 2017


Geplaatst in de categorie: film

5.0 met 2 stemmen 2.003



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)