Soms was ik een vrouw
Het werd langzaam winter in Amsterdam, de herfst begon met afscheid nemen. De meeste bomen waren vrijwel kaal, zonder de bladertooi. Ik was weer thuis na een bezoek aan de psychologe die ik altijd bij haar voornaam noemde. Ik had haar verteld over de lekke band onder het viaduct en de agressieve aanranding die toen plaats had gevonden.
Er was een maatschappelijk discussie aan de gang en er werd net gedaan alsof alleen vrouwen slachtoffers en alleen mannen daders waren, terwijl de werkelijkheid veel genuanceerder was. Een werkelijkheid die waarschijnlijk ook veel gruwelijker was omdat in het schemergebied dat de seksualiteit vaak was veel had plaatsgevonden waar mensen achteraf spijt van hadden.
Mensen onderschatten ook hoe moeilijk het was om bewijslast aan te dragen. Toen ik met mijn hoofd tegen de muur van het viaduct werd geslagen, terwijl de andere hand aan mijn intieme delen zat, begon ik hysterisch te schreeuwen waardoor de dader scheldend en vloekend weg ging, maar geen van de voorbijgangers stak een poot uit, of nam de moeite mij te troosten.
Ik moest maar snel naar huis gaan, ik durfde mijn band niet meer te plakken. Ik piekerde er niet over om het voorval aan mijn ouders te vertellen, daar leende zich de situatie bij ons thuis niet voor. En toen ik het jaren later een keer vertelde, reageerden ze er nauwelijks op. Als jongen van dertien moest je daar tegen kunnen. Ze hadden hun handen vol aan mijn probleem broertje.
Vele jaren na mijn intensieve relatie met mijn zestien jaar oudere hospita en meesteres Emma Petronella was ik me meer gaan verdiepen in het vrouw zijn. Ik had toen de schrijversnaam Violette Zandheuvel verzonnen. Omdat ik ook over de vrouwelijke kanten van het leven wilde schrijven. Op een gegeven moment liep het een beetje uit de hand, als ik het zo zou mogen noemen. Ik werd parttime travestiet. Ik had een oude jurk van Emma Petronella die ik aantrok wanneer ik me somber voelde. Ik had een setje opmaak-spullen voor het aangezicht bij de Hema aangeschaft voor een paar grijpstuivers en een uniseks onderbroekje met een randje van geborduurde kant. Ik ging rustig voor de spiegel zitten, ik deed alsof ik helemaal Violette was. Ik trok de jurk aan, de rode jurk van onze eerste ontmoeting.
Ik liep naar het dressoir om wat waxinelichtjes aan te steken en ik voelde me de hele avond Violette. Die ene keer in de maand werd ik helemaal Violette, want dan was het volle maan en hield ik van de weemoed. Ik hoefde er verder geen aandacht voor. Ik ging niet opgetut naar een kroeg om er overdreven assertief te zijn. Ik deed niet mee aan optochten of televisieprogramma’s. Ik was gewoon een keer per maand de mooie vrouw Violette in de intieme setting van mijn eigen huiskamer.
Bjarne Gosse, Amsturia, 26 oktober 2017
Geplaatst in de categorie: individu
vrouw
94
Geef je reactie op deze inzending: