Hollandse sneeuw
Terwijl Bjarne, na het lezen van een boeiend en uiterst interessant verhaal over het bezoek van een zoon aan de kaakchirurg, de pijn in zijn eigen kaak weer voelde opkomen, dacht hij met intieme gevoelens van heimwee terug aan de Hollandse sneeuw, die hij niet lang daarvoor had mogen aanschouwen in het park, dat dichtbij zijn huis gelegen als een oase in de stad lag.
Wat was er maagdelijker dan de pure Hollandse sneeuw en wat waren er veel mensen die hoopten dat het witte tapijt ons met de kerstdagen zou komen verblijden, met verkeerschaos en glijpartijen op de koop toe.
En wat was er maagdelijker dan een kort miniatuurtje over de Hollandse sneeuw, nog niet door reacties aangeraakt, gewoon maagdelijk wit als een lege bladzijde in een boek.
De kerstdagen behoorden tot de dagen die je in Holland het liefste maar weer snel wilde vergeten.
Meestal was het mistig regenachtig weer en stond er een ongure natte wind waardoor het op straat niet prettig vertoeven was.
Het was bij uitstek de tijd dat mensen elkaar in de steek lieten, dat er mensen onverwacht doodgingen of dat een nare natuurramp een toch al armoedig deel van de wereld trof.
Het enige positieve was dat de gedachte aan Hollandse sneeuw enige troost bood, omdat we allemaal de oude verhalen kenden waarin troost een noodzaak was en geen overbodige luxe.
Mijn man uit Vladimir stuurde mij na afloop van een vreugdevolle dag op de werkboerderij gezellige foto’s van de op de boerderij aanwezige Russische scharrelkippen. Deze kippen liepen vrij rond in hok waar op de grond stro lag en ze legden eieren met verschillende kleuren op verschillende plaatsen in het vrij ruim opgezette hok. In tegenstelling tot de Hollandse kippen deden ze dat niet met Pasen maar met Kerstmis.
Hij had zijn hond Henry meegenomen naar zijn werk omdat deze hond was afgericht om te helpen met eieren zoeken. Ze hadden samen flink wat eieren verzameld en daar ook een foto van gemaakt.
Ik vond het alleen een beetje vreemd dat de Russische kippen met kerstmis eieren legden. Ik dacht dat kippen in de winter altijd een leg-pauze hadden, maar misschien was dat met de moderne kippen anders en bleven ze door de vooruitgang het hele jaar door eieren leggen, zonder pauze. Iedere dag opnieuw.
Ik was in ieder geval blij dat het weer over de dieren ging en niet over overleden vaders.
Hij had dat kennelijk toch heel goed aangevoeld. Ik verheugde me er op om meer foto’s te krijgen van de Russische boerderij waar hij werkte.
Natuurlijk waren de donkere dagen voor Kerst de ideale dagen om vrienden en bekenden, collega’s en misschien zelfs vreemden de beste wensen te wensen. Doordat het in de middag vroeg donker werd en de avond al vroeg over het land viel, waren de mensen prikkelbaar en door de stress gevoelig voor paaiende woorden. Zomaar wat vriendelijkheid viel dan dikwijls in goede aarde, want iedereen had in zijn of haar achterhoofd dat het leven na Kerst met de komst van een nieuw kalenderjaar gewoon doorging met alle negatieve en positieve klanken die het dagelijkse leed van de rompslomp met zich meebracht.
Er waren er die er reusachtig veel werk van maakten en zelf een met glitters versierde kerstkaart produceerden van oud papier dat anders gewoon bij het afval ging voor de gescheiden vuilcontainer.
Anderen ontdekten enthousiast de mogelijkheid om dit vriendelijke gebaar zonder lijm of knutselwerk digitaal over het internet te laten zweven. Er was van alles, dikwijls gratis, verkrijgbaar, kerstmannen met bewegende ogen, een arrenslee met bewegende rendieren, kerststerren die knipperden en zelfs plaatjes van kaarsen die de illusie van een werkelijk brandende kaars opriepen.
Op sociale mediagroepen zoals Facebook en Instagram kon je urenlang dwalen langs de digitale kerstversieringen en originele wensen door barmhartige mensen in het leven geslingerd. Maar ook menig schrijverswebsite pikte lustig een glimmend graantje mee van het gezellige familiefeest dat tot diep in de wortelen van onze tradities was gevestigd.
Ik had er als alleenstaande biseksuele man helemaal niets meer aan toe te voegen. Mijn bescheiden kattebelletje met een ondergesneeuwd sneeuwklokje met een rood lintje zou onmiddellijk ten onder gaan in al het digitale verwengeweld van onze vooruitstrevende kerst minnende medemensen.
Maar ik wilde het toch proberen, al was het maar een poging naar de mensen die het werkelijk verdienden om iets aardigs van Bjarne Gosse te lezen over het naderende eetfestijn en de onherroepelijk daarbij horende bezinning.
Voor alle mensen die kwamen lezen schreef ik drie simpele woorden:
“Een zalige kerst!”
Geplaatst in de categorie: kerstmis
kerst
124
Geef je reactie op deze inzending: