Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Familiaire aangelegenheden

De Cockerspaniël van mijn Russische bondgenoot keek droevig in de camera. Maar het was een lieve hond en dat liet ik mijn bondgenoot ook weten.
Ik kon de pijn door de pijnstillers redelijk verdragen, maar als ik er een biertje bij dronk begon ik te zweven. Dan keek ik in de ogen van die Russische hond en trachtte ik zijn baasje te vergeten. Vladimir was een industriestad ongeveer half zo groot als Amsterdam wat aantal inwoners betreft. Maar hij werkte op een boerderij waar ze ook graan konden verbouwen.

Een dramatisch verhaal over zijn vader die in de oorlog gesneuveld was, opnieuw tranen tijdens het schrijven van zijn brief. Ik begon een beetje argwaan te krijgen. Ik liet hem kort weten dat ik zelf geen goede relatie met mijn vader had en dat ik niet echt een familieman was. Ik wenste hem een fijne dag op de werkboerderij toe. En ik hoopte dat hij zou begrijpen dat ik niet op allerlei dramatische verhalen over familieleden zat te wachten. Misschien was het een opluchting voor hem om er over te schrijven, maar ik voelde niet de drang om er dieper op in te gaan. Ik kon het niet.

Ik wist eenvoudig niet wat een vader en zoon relatie was. Mijn vader leed aan schizofrenie. Hij had nare dingen gedaan toen de kinderen nog jong waren. En hij kon agressief zijn. Ik was vaak bang voor hem. Maar hij lachte toen ik hem bezocht toen hij op sterven lag en de laatste woorden die hij tegen mij zei waren de woorden “Hou je taai.”
Dankzij mijn schrijversnaam Bjarne, het hoofdpersonage van mijn verhalen, was het mij gelukt om naar mijn innerlijke bloem te luisteren, zodat ik de geheimen van de natuur beter kon begrijpen en als een vorm van wijsheid kon toejuichen wanneer ik weer eens in mijn pogingen om assertiever te zijn als een clowneske wees door het ijs was gezakt.

Ik hield me dan vast aan de humor van gewone mensen. De mensen die geen pruik droegen en blij waren met alles wat ik aan kleine liefde geef. Ze mochten dan ook best een keer een verkeerd grapje maken, ik dacht niet in hokjes en ik vond het naïef dat andere mensen dat wel deden. Alsof ze de maagdelijkheid van de natuur probeerden te ontkennen, met hun gecultiveerde namaakmaniertjes en keurslijven die door een protocol werden onderstreept.

Veel viel er niet te lachen in het leven met de moralistische zuurpruimen die achter iedere mediahype een koffer vol kuisheidsgordels hadden klaarstaan. Ook de humor van de vrije geesten viel mij dikwijls tegen omdat ze in hun tegendraadsheid dikke planken zaagden, waardoor iedere verfijndheid werd versplinterd door het geweld van de grote zaag.

Ik besloot maar weer eens op de datingsite te zappen:

“Ben ik eindelijk jarig dan krijg ik zo’n kut shirt!” stond er op haar shirt geschreven toen ik voor het eerst haar foto bekeek. Het was een forse vrouw uit Rotterdam Zuid en ze had zeven kleine hondjes.
Ze sprak me zomaar aan op de datingsite omdat ik de schuif ook op vrouwen had gezet en na een korte chat vroeg ze of ze mijn privéfoto’s mocht zien. Er stonden daar drie oorkondes van gedichten en een paar boomtekeningen die ik zelf had vervaardigd. Ze was de eerste die iets over mijn gedichten schreef. Ze vond ze romantisch en ze dacht dat ik een zachtaardige man was.
Het was me duidelijk dat ze gevoel voor humor had, maar ik had die speciale klik nog niet gevonden.

Ondertussen realiseerde ik mij dat ik van het vampieren Centrum Mentrum niet veel hoefde te verwachten. Het was een logge organisatie die meer met zichzelf bezig was dan met de klanten. Liegen en bedriegen behoorden tot hun vaardigheden en ze hadden totaal geen gevoel voor humor omdat ze je alleen maar als een patiënt zagen en totaal geen motivatie hadden om mensen werkelijk verder te helpen, gewoonweg omdat ze daar niet aan toekwamen door alle communicatieproblemen binnen de organisatie zelf.

Ik had niemand willen aanraden om bij een sterfgeval in de familie bij deze mensen aan te kloppen. Ze hadden totaal geen gevoel voor werkelijke empathie of inlevingsvermogen. Het was allemaal een slecht geregisseerd toneelstuk dat ze speelden, terwijl ze de hele kluit bedrogen.

Ik was blij met wat heldere mensen op de televisie of een collega boekenzoeker in de kringloopwinkel. De kleine dingen zorgden voor een veel zorgvuldigere bloei dan de “hulpverleners” met de vage gebaren.

Iedere keer kreeg je het weer om je oren. De christelijke eetfeesten, de familiefeesten. Maar er waren ook mensen zoals Bjarne die geen contact meer met familieleden hadden.
Ik had gehoopt dat we het over de dieren konden hebben. Ik had een foto gestuurd van het jonge olifantje. Maar hij wilde het verhaal over zijn vader kwijt en ik begreep dat het aangrijpend voor hem geweest moest zijn. Misschien kon hij begrijpen dat het niet bij iedereen thuis hetzelfde was.
Maar het kon ook zijn dat het hem af zou schrikken dat ik er niet dieper op in ging. Het was lastig om in een communicatie de juiste gespreksstof te vinden. Ik was niet zo geïnteresseerd in verhalen over vaders of moeders of zusters of broers. Er bestond ook een andere wereld buiten het gezin.
Een wereld van mensen die voor andere mensen niet bestonden.

Schrijver: Bjarne Gosse, 25 februari 2018


Geplaatst in de categorie: familie

4.3 met 3 stemmen 549



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)