De duivel op je schouder
Balancerend op het randje van de werkelijkheid, blies ze al haar onzekerheden de afgrond in. Als gemene zwarte eksterveren dwaalden al haar ongrijpbare verlangens en onbeantwoorde vragen de diepte in. Ze deed geen poging ze na te kijken, of - traditiegetrouw - uit te zwaaien, want ze wist hoe gevaarlijk ze daar stond. Onrustig deinde ze mee op een slinkse bries van leugens, en in haar rug duwden duizenden onzichtbare handen die haar deden wankelen, bijna deden vallen. Ze besefte dat elke richting voorwaarts fataal kon zijn; één kleine stap was genoeg om voorover te tuimelen in een doordringende duisternis, waarvan begin noch eind aanwezig waren.
Die kennis maakte haar bang, en tegelijkertijd nieuwsgierig en verward. Ergens wilde ze zich dolgraag overgeven aan de duwende handen en de sprong wagen, haar vragen en verlangens achterna. Ze wist dat het zwarte kolkende gat voor haar zou leiden naar een wereld die (ondanks de kille, partijdige 'waarheid' die het bewoners en emigranten opspelde) haar het eeuwige geluk kon laten beproeven; ook al was dat dan op een sluwe, onverantwoorde manier.
Ze hoorde toekomstmuziek: een gelukzalig duet, met een onstuimige melodie die afrekende met heden en verleden. De warme klanken gleden als een dikke, vertrouwde sjaal om haar hals - maar de valse ondertoon die er stiekem bij insloop, drong niet tot haar door en ze negeerde het feit dat de sjaal zich langzaam steeds strakker om haar hals klemde.
Besluiteloos stond ze daar, zonder te beseffen hoe lang. Er was iets dat haar vastgreep, een vaag gevoel van verlamming, dat haar ervan weerhield om nog maar iets te voelen - of enkel nog maar na te denken. In de duisternis zweefden ontelbaar veel vage figuren, onherkenbare personen waarvan de contouren grof waren uitgegumd. Ze riepen haar naam, uitgelopen lettergrepen die als regendruppels op het raam naar beneden dropen en een spoor van twijfel achterlieten.
Haar gedachten tolden wild door haar hoofd, als een onophoudelijke vlinderstorm. Onrust verspreidde zich door haar lichaam en ze keek achterom, naar de lange weg die ze had afgelegd en het pad dat haar weer terug kon brengen naar de bekende situatie. Er grepen wanhopige vingers naar middel, reikende handen die haar dolgraag mee naar beneden wilden nemen - terug naar een veilige situatie. Maar tegelijkertijd was er die stem, die duivel op haar schouder die haar influisterde zich over te geven...
De tweestrijd werd heviger, de verleiding werd groter - wat zou ze doen?
In een roes maakte ze een keuze - ze wist niet precies meer wat ze deed. Onbewust voelde het goed, maar onzeker was ze wel. Want wat voelde dat toch gek: op je schouder een lege plek.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
duivel
475
Geef je reactie op deze inzending: