Dooie diender
Nee, ik heb niet zo'n hoge pet op van de politie. Over het algemeen genomen zijn ze niet erg snugger. Ze moeten het grotendeels hebben van hun outfit. En dat zeg ik niet om zomaar een beetje om me heen te slaan, want ik heb genoeg voorbeelden waarmee ik deze uitspraak kan onderbouwen.
Daar gaan we dan!
Laatst belde ik het politiebureau omdat ik in het bos een fiets had gevonden. Het was een mooi exemplaar, maar hij was door onverlaten stevig onder handen genomen. Allerlei kabels hingen los en het zadel was met een mes bewerkt. Ik heb hem meegenomen naar huis en dat was een lastige klus, want hij stond op slot. Ik gaf de postcode door en ik vroeg of de agent me misschien aan het bijbehorende adres kon helpen. 'Daar kèn ik morgen pas bij,' zei ons aller vriend, 'dan bel ik u wel terug.'
Maar dat bleek bij nader inzien toch te moeilijk. Ik ben toen naar het postkantoor gegaan en daar kreeg ik een telefoonnummer in Sittard. Van die organisatie kreeg ik het adres, en de andere dag ben ik bij die mensen langs gegaan.
Nog een voorbeeld? Op een avond liep ik met een buur de honden uit te laten toen we twee jongens met een splinternieuwe fiets zagen slepen. De ene aan het stuur en de andere, met de blik naar omlaag, hield het achterwiel omhoog. 'Daar wordt geloof ik een fiets gejat,' zei ik verbouwereerd, want zoiets had ik nog nooit gezien, en we besloten er achteraan te gaan. Ze kregen ons in de gaten, kwakten het rijwiel tegen een boom en namen de kuierlatten. Bij het enige verlichte huis belde ik aan en ik vroeg de man of die fiets even binnen mocht staan, omdat ik dan thuis de politie kon bellen. 'Dat kan hier ook,' had de man gezegd.
'Da's moedig van u,' zei de dienstdoende agent, toen ik de situatie uiteen had gezet. 'Zodra er een wagen beschikbaar is, komen we hem ophalen.'
Ver na middernacht hebben ze de arme man van zijn bed gelicht. Naam, adres! en geboortedatum werd hem gevraagd. 'Bent u misschien van plan om me een verjaardagskaartje te sturen?' had de man nog gevraagd, maar die opmerking was het breinloze uniform ontgaan. Hij was zelfs verontwaardigd geweest dat degene, die die fiets had gevonden, niet op zijn of haar post was gebleven.
Achteraf heb ik heel veel spijt gehad dat ik die fiets niet had meegenomen naar mijn eigen huis, want die knullen hebben de halve nacht, maar ook de nachten daarna, door zijn ramen staan gluren. Totdat hij zich niet meer veilig voelde op die plek, en kort daarop verhuisde.
Vooruit, nog eentje dan, omdat u het zo aardig vraagt! Op een middag liet ik mijn hond uit en op een parkeerplaats zag ik een zwart, verlaten koffertje staan. Ik belde bij een paar huizen aan, maar er werd nergens opengedaan. Ik heb het toen meegenomen naar huis en meteen de politie gebeld. Of ik het maar even langs kwam brengen? Ik zei dat ik dat niet deed, omdat ik er dan nooit meer iets van zou horen. Ik gaf mijn naam en adres door en zei dat de eigenaar het bij mij op kon komen halen.
Vervolgens heeft dat koffertje zo'n tien dagen in mijn berging gestaan. Uiteindelijk heb ik het opengemaakt en in een agenda vond ik een telefoonnummer, ergens diep in Groningen. Ik kreeg een oudere dame aan de lijn. Het bleek de moeder te zijn van de man van het koffertje. 'Wat zal hij blij zijn,' had ze opgelucht gezegd.
Met een groot boeket stond de man de andere dag bij me op de stoep. En tijdens zijn verhaal bleek dat hij, tien minuten nadat ik de politie had gebeld, al op het bureau was om te vragen of er aangifte was gedaan van een gevonden koffertje. Hij had daar ruim een uur gezeten, want de politie was druk geweest met allerlei andere zaken. En toen hij uiteindelijk aan de beurt was, wist niemand ergens van. Onverrichterzake kon hij dus weer gaan.
Ik heb later het bureau nog gebeld en een suggestie gedaan om in zo'n geval misschien een simpele aantekening te maken, zodat ook de volgende ploeg wist wat er zoal doorgegeven was. Het was duidelijk gebleken dat ze zelf nog niet op dat idee waren gekomen, maar nog geen bedankje voor deze krankzinnig goede tip!
Het is jammer, maar het Politie-Apparaat is een Apparaat, waarvan de batterijen hoognodig moeten worden vervangen. En wel zodanig, dat we er met z'n allen weer trots op kunnen zijn.
'Dooie diender,' zei mijn moeder weleens, als ik niet al te snugger reageerde. En ik snap inmiddels heel goed waar die uitdrukking vandaan komt...
versatel.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
sterke arm
917
Geef je reactie op deze inzending: