Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Alleen ons kind

Ik ben verbijsterd als ik hoor dat je gaat sterven. Herinneringen overspoelen me. Jouw machteloze strijd met het leven heeft zich in je lichaam gemanifesteerd. De artsen hebben bij je binnen gekeken en zagen die strijd in de vorm van een tumor. Op deze manier heb je je tegen het leven afgezet. Deze tumor zal jouw krachten ondermijnen en binnenkort zul je er niet meer zijn. Het is bijna niet te vatten.

Wat was ik blij toen je ooit schreef dat je mij als moeder van je kinderen wilde. Je voelde tevredenheid bij die gedachte; dat schreef je er nog bij. Maar toen ons kind werd geboren heb je jezelf het vaderschap ontzegd. Je vluchtte voor ons en voor de verantwoordelijkheid. Je verzette je tegen warmte en geborgenheid, waar je eigenlijk erg naar verlangde. En ik niet minder.

Je ging en kwam weer terug. 'Van jou houd ik,' zei je. 'Alleen met jou wil ik verder.' Mijn vingers dwaalden door je haar en mijn tranen drupten op het bundeltje tussen ons in. Maar opnieuw ging het mis, en je vertrok weer. Jarenlang heb je gedwaald; op zoek naar illusies. Pakken sneeuw die onder invloed van zon en warmte steeds weer verdwenen. Lang heb ik met verwijten en rancunes geknokt. Eén keer heb ik zelfs tegen je geschreeuwd dat je ziek was! Dat je hulp nodig had! En dat jouw weg wel dood moest lopen! Zo wanhopig was ik.

Nu weet ik dat het zo was en dat je niet anders kon. Het leven was vruchteloos zoeken voor je. Niemand kon jou daarbij helpen; zelfs ik niet. Nog één keer ben je teruggekomen, maar ik herkende je niet meer. Mijn antenne voor jou had de storm niet doorstaan. We zijn onze eigen weg gegaan en onze pijnband is heel langzaam genezen. Alleen ons kind is het enige bewijs dat er ooit 'iets' tussen ons is geweest.

Vandaag heb ik je brieven uit de doos van het verleden weer te voorschijn gehaald. En ik heb gehuild, want daarin was je zoals je had willen zijn. Je verlangen naar warmte en veiligheid wist je op papier zo goed te verwoorden. Maar als we dan weer samen waren trok je de muur van angst en twijfel weer op. En je vertrok steeds met achterlating van meer pijn.

Ik voel nu vrede bij de gedachte dat je gaat sterven.
Het is je gegund eindelijk rust en geborgenheid te vinden.

Schrijver: Areth, 5 september 2008


Geplaatst in de categorie: liefde

4.3 met 32 stemmen 1.037



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)