Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Hitchhiker’s Guide to the Galaxy

(Don’t Panic) van Douglas Adams (boekbespreking)

Er was een verschrikkelijke, ijzingwekkende stilte.
Er was een verschrikkelijke, ijzingwekkende explosie.
Er was een verschrikkelijke, ijzingwekkende stilte.

In drie zinnetjes wordt de planeet Aarde van de kaart geveegd voor de aanleg van een nieuwe hyperruimtelijke rondweg. In het Heelal stond de Aarde toch al bekend als een onbeduidend rotplaneetje ergens in een uithoek van de Melkweg, waar aapachtigen hun digitale horloge al zagen als een gigantische sprong voorwaarts.

Arthur Dent en Tricia McMillan zijn de enige Aardlingen die toevallig worden gered door een ruimteschip. Ze liften mee met verschillende schepen en ontdekken steeds meer wat een achtergebleven gebied hun Aarde eigenlijk is geweest. Hun reis door de ruimte is fascinerend, maar anders dan in de klassieke science-fiction ontbreken het wapengekletter, de helden, the good guys and the bad guys. Hoogstens wat gepeupel van een lagere kaste waar je minder goed zaken mee kan doen en zelfs een manisch-depressieve robot. Verder zijn er ruimtewezens in de meest bizarre gedaanten, want evoluties hebben zich natuurlijk ook elders in het Heelal voorgedaan.

Daarnaast beschikt het boek over die prachtige vorm van humor, zoals indertijd tot kunst werd verheven door Monty Python. In eerste instantie leest het dus weg als een grote bak flauwekul, zij het overigens van een sublieme kwaliteit, maar anderzijds schetst het toch een werkelijkheid die zeker niet ondenkbaar hoeft te zijn. En daarin zit natuurlijk de voortdurende prikkeling van de betere science-fiction; bewijs maar eens dat het flauwekul is en Adams houdt dat spanningselement erin in weerwil van zijn kolderieke stijl van schrijven.

Met de planeet Aarde blijkt overigens ook het werkterrein van de grootste computer in het Heelal te zijn vernietigd. In 27 miljoen jaar berekende deze Diepe Denker langs de weg van de evolutie op Aarde het antwoord op “De Grote Vraag naar Het Leven, Het Heelal en De Rest”. Door een communicatiefout echter vond de vernietiging van de Aarde plaats 5 minuten voordat het computerprogramma van de Diepe Denker was afgelopen.

27 Miljoen jaar gewacht en dan 5 minuten te vroeg...! en de uitkomst van de berekening is eigenlijk ook te dwaas voor woorden. Toch is dat volgens de Diepe Denker wel degelijk het definitieve antwoord, alleen is De Grote Vraag achteraf bezien verkeerd gesteld. Er zal dus een nieuwe computer moeten komen, die nu op zoek gaat naar “De Ultieme Vraag naar Het Leven, Het Heelal en De Rest”, behorende bij dat Definitieve Antwoord. Hoe verzin je zoiets.

Het Transgalactisch Liftershandboek verscheen in 1979 als eerste deel van een trilogie, die uiteindelijk uit vijf delen zou gaan bestaan. De computer had zich toen al aangekondigd en het was de vooravond van het digitale tijdperk. Maar al sinds zijn eerste pasjes op deze aardkloot denkt de mens na over de werkelijkheid voorbij zijn horizon en is hij gezegend met een rijke fantasie. En wanneer aan fantasie geloof wordt gehecht, is religie geboren. Ter illustratie van dit bijzondere leesavontuur de wijze waarop Adams ook dat onderwerp aansnijdt:

God zei: “Ik weiger te bewijzen dat ik besta, want dat bewijs betekent het einde van het geloof en zonder geloof ben ik nergens”. Waarop de mens God heel fijntjes confronteert met ontwikkelingen in de evolutie die zo onmogelijk leken, dat ze wel moesten gelden als onomstotelijk bewijs voor zijn bestaan en dat hij, volgens zijn eigen redenering, dus niet bestaat. En God reageert zoals het een echte god betaamt: “O jee, daar had Ik niet aan gedacht” en prompt lost Hij op in een wolkje logica.

Is dat lekker, of is dat lekker?

Schrijver: Max R. Hubeek, 12 september 2010


Geplaatst in de categorie: heelal

4.5 met 4 stemmen 357



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)