Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Verdraagzaamheid

"Please sir, I want some more."
Mr. Bumble (thinking he must not have heard right): "What?"
"Please sir" Oliver replied "I want some... more?"
Mr. Bumble (surprised beyond belief): "More??"

Bovenstaande zou zo maar een flard uit een hedendaags gesprek kunnen zijn tussen één van onze Sales en een klant, maar is het toch niet. Ik heb er, voor alle zekerheid, het personeels- en klantenbestand nog even op nageslagen, maar we hebben geen Sales die Oliver heet en al helemaal geen klant met de illustere naam Mr. Bumble. Nee, het is een scene uit Oliver Twist van Charles Dickens en speelt in het Londen van de negentiende eeuw. Toch is de vergelijking niet zo gek. In de prijzenslag die al decennia woedt in de grafische industrie waarin ik werk, komen we steeds vaker Dickensiaanse toestanden tegen en vragen om meer wordt meestal beantwoord met een verbaasde blik, gevolgd door een verbale oorvijg en een afwijzende reactie.

Dickens is sowieso hot deze dagen rond kerst. Het Dickens Festijn in Deventer trekt altijd honderdduizenden bezoekers en wie kent niet "A Christmas Carol", het kerstverhaal waarbij de vrek Ebenezer Scrooge de spiegel van zijn leven wordt voorgehouden door de geesten van "Voorbije, Huidig en Toekomstig Kerstmis." Het is een vertelling die moeiteloos op onze huidige maatschappij kan worden toegepast. Het toenemend egoïsme, individualisme, de alsmaar hogere druk op de zorg, alles in een tijd waar verdraagzaamheid en een oog voor anderen soms ver te zoeken is. Natuurlijk is Kerstmis bij uitstek dé periode voor zelfreflectie. Zingende koortjes, prachtige verlichte pleinen met dito boom en hoezeer Piet Paulusma, Helga van Leur en hoe ze ook allemaal mogen heten, ons er van proberen te overtuigen dat onze aarde steeds warmer wordt, blijven we meeneuriën met Bing Crosby op de radio, dromend over een witte kerst. Ooit...

Gisteren werd er ineens om half drie 's nachts hard op mijn deur gebonsd. Toen ik verstoord en half wakker de deur opendeed stond buurvrouw Jannie daar. In haar witte nachtjapon en bijpassend hoofddeksel, leek ze zo uit een Dickens boek weggelopen. "Jannie! Wat.." Ze greep me bij mijn T-shirt en met blinde paniek in haar ogen riep ze: "Eric! Je weet dat ik fan ben, maar wat nou als ik straks vier dezelfde Minion-dvd's kado krijg? Wat dan Eric? Wat dan?!?" Gapend schudde ik mijn hoofd: "Jannie, Jannie! Nou hebben we samen naar het Teeven-debat gekeken en wat heb ik je toen gezegd?" Jannie keek me vragend aan. "Jannie, ik heb gezegd.. je moet altijd om... " Ze vulde aan: "Oh ja! ... het bonnetje vragen." "Want dan...?" vroeg ik. ".. kun je ruilen!" gilde Jannie. "God Eric, je bent briljant!" Ze zoende me op de wang. "Bedankt schat! Straks om half zeven maak ik ontbijt voor je, met oliebollen. Slaap lekker!" Ik riep haar nog na: "Half zeven? Jannie, ik heb vaka...", maar ze was al weg, mij hoofdschuddend achterlatend.

Bonnetjesaffaire, sjoemelsoftware, vluchtelingencrisis, migrantenbeleid, het zijn woorden en beelden die we in het afgelopen jaar te vaak hebben gehoord en gezien. Natuurlijk is het na al die aanslagen en onbezonnen en in een te laat stadium besproken plannen rond de opvang van vluchtelingen niets meer dan logisch dat er angst en wantrouwen in onze maatschappij is geslopen. Geweld is nooit de oplossing, maar gaat het daarbij vanuit de landelijke en plaatselijke politiek niet ook om communicatie? Overigens, maar dit terzijde hadden we op onze afdeling al een migrantenbeleid voordat het woord zelfs maar bestond. Een bonte verzameling collega's uit alle windhoeken, van Heino tot Hengelvelde, van Almere tot Amersfoort en van Olst tot Utrecht. We hebben zelfs al jaren Brabanders. Je verstaat ze soms voor geen meter, maar ze zijn wel leuk. We zitten met onze quota vrouwen en ouderen ver boven het wettelijk minimum, dus als er een modelmigranten- en maatschappelijk beleid is, dan zijn wij dat wel.

Alle gekheid op een stokje natuurlijk, maar alles in onze wereld draait om samenleven, communiceren, accepteren en hoe je met elkaar omgaat om uiteindelijk er samen sterker uit te komen. Met joystick-politiek vanachter een bureau met een computer red je het niet, die wake up call moeten we het afgelopen jaar toch hebben gehad. Je zult de boer op moeten, praten en ervaren wat er leeft en daar met respect mee om moeten gaan. Soms moet je accepteren dat je plannen in de tijdsgeest en emotie van het moment te ver gaan en moet je je plannen bijstellen. Politici zien dat bijstellen vaak als een teken van zwakte omdat zij pretenderen een "hoger doel" te dienen, wat dat dan ook moge zijn, terwijl het juist precies andersom is. Verdraagzaamheid kweek je niet door "vuist op tafel" gedrag. Het is een kwestie van je ogen en oren open houden en daarin geven en nemen. Dat geldt voor iedereen, of je nu staatssecretaris Dijkhoff heet of buurvrouw Jannie bent, het geldt voor zowel de lezer en de schrijver van deze column. Dat betekent niet dat je alles hoeft te pikken of dat we het altijd met elkaar eens moeten zijn. Onzin! Dat zou een saaie boel worden. Maar we bevinden ons wel op een hellend vlak in wat we tegenwoordig van elkaar verdragen. Als we ons dat niet vlug realiseren, wordt straks verdraagzaamheidscrisis het woord van 2016. En wie zit daar nu op te wachten?

We hebben in 2016 in onze steeds sneller veranderende maatschappij alle creativiteit en energie nodig om de Geest van Toekomstig Kerstmis uit Dickens vertelling te bewijzen dat hij ongelijk heeft. In mijn tak van sport proberen we klanten steeds meer te overtuigen van de toegevoegde waarde van extra's in het drukwerk, door plakkaartjes, instekers, kortingsboekjes et cetera. Response-triggers heet dat met een duur marketing woord. Laten we echter de gebundelde kracht van onszelf niet vergeten. Mensen zijn de beste response-triggers die je je in de maatschappij en elk bedrijf kunt wensen. Zij zorgen ervoor dat iemand als Ebenezer Scrooge zich realiseert dat een leven zonder verdraagzaamheid, oog en respect voor een ander, uiteindelijk voor ons allemaal alleen maar leidt naar een koude wereld zonder toekomst. Als we dat in de gaten hebben, nemen we straks bij ons bedrijf met een gerust hart een verkoper aan die Oliver heet, één die de durf heeft om te roepen: "Please sir, I need some more!" En dat nog krijgt ook....

Schrijver: Eric Martens, 23 december 2015


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.7 met 3 stemmen 182



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)