Eten én gegeten worden
Woensdagmiddag besluiten mijn vrouw en ik een lange wandeling te gaan maken. Het is zonnig weer. Weer dat geflankeerd wordt door een fris noordenwindje. Kortom: Ideale omstandigheden om te wandelen. Wij hebben er, om het op zijn Pim Fortuyn’s te zeggen “zin an”. Wij nemen een route waarvan het eerste deel langs een, gedurende de afgelopen jaren gecreëerd natuurgebied loopt. Omdat er op de weg langs het natuurgebied geen autoverkeer is toegestaan, is het er heerlijk rustig. Het tweede deel van de route, het stuk terug naar huis, loopt over een polderdijk. Die is onvermijdelijk minder rustig maar gelukkig niet zo druk dat je permanent voor je leven hoeft te vrezen. Bij het poldergemaal op de rand van onze gemeente zit een aantal jochies druk te vissen. Zo te zien is het waterschap bezig om het gedurende de afgelopen dagen gevallen regenwater naar de rivier af te voeren wat te zien is aan de stroomwervelingen in het water dat onder het gemaal door richting Oude Maas stroomt. Voor het vee-rooster in de weg staan een paar schapen herkauwend zomaar wat te staan. Wij lopen er langs, de schapenkeutels en vloeibare schapenvlaaien zoveel mogelijk ontwijkend. In de verte op de Oude Maas vaart een binnenvaartschip met aan dek een groot aantal containers voorbij. Het in hoogte verstelbare stuurhuis van het schip staat zo te zien in de hoogste stand, dit om de zogenaamde “dooie hoek” zo klein mogelijk te maken. Als wij ter hoogte van de bocht in de weg zijn waar ons appartement op uitkijkt, zien wij onderaan de dijk een reiger statig door het hoge gras voortschrijden. Zo te zien richting sloot.
“Wat heeft die nou in zijn bek?”, vraagt mijn vrouw.
Ik kijk naar de reiger en zie dat die inderdaad “iets” in zijn lange, spitse bek heeft. Het lijkt op een wat groot uitgevallen muis.
“Verrek,” zegt mijn vrouw gedecideerd, “het is geloof ik een mol.”
“Inderdaad”, zeg ik terwijl de heer Reiger de mol op de grond tussen het lange gras legt.
Benieuwd naar wat er verder te gebeuren staat, wachten wij het vervolg van het tafereel af. Blijkbaar is het molletje nog in leven want uit de pikkende reactie die de reiger plotsklaps maakt, kan worden afgeleid, dat de mol bezig was een vluchtpoging te ondernemen. Tevergeefs, want even later zit de mol weer tussen de bek van de reiger geklemd.
“Zou hij die mol opeten?”, vraagt mijn vrouw.
“Uiteraard,” antwoord ik, “anders had hij hem niet gevangen.”
“Maar waarom eet hij hem dan nu niet op?”, vraagt vrouwlief verder.
“Omdat die mol eerst dood moet zijn,” zeg ik, “Laten we maar even blijven staan om te zien hoe het afloopt.”
Lang hoeven wij niet te wachten. Met een paar op de grond gerichte zwaaibewegingen probeert de reiger overduidelijk een einde te maken aan het leven dat blijkbaar nog in de mol zit. Na deze exercitie staat hij een tijdje stil. Dan heft hij zijn lange knikpoten statig op en schrijdt hij richting slootkant waar hij zich met een paar krachtige vleugelslagen een stukje van de grond verheft om een eindje verderop in de sloot te landen. Daar staat hij, het bewegende molletje nog steeds stevig in zijn bek geklemd, tot zijn buik in het water.
“Die gaat het molletje verdrinken”, zegt mijn vrouw op stellige toon.
“Dat zal toch niet”, reageer ik ongelovig, omdat ik een reiger zoveel intelligentie niet toedicht.
Maar vrouwlief blijkt gelijk te hebben. De snavel met de mol er tussen verdwijnt een aantal keren in het water tot de reiger het blijkbaar genoeg vindt en hij in één soepele beweging de mol met de kop naar voren naar binnen laat glijden. Met een dikke krop neemt hij een slokje slootwater waarna hij met de nodige behoedzaamheid tegen de kant opklautert. Dan neemt hij die voor reigers zo kenmerkende, schijnbaar inerte houding aan en vervolgen wij onze wandeling.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: dieren
eten
339
Geef je reactie op deze inzending: