Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Griet Op de Beeck breekt open

Tijdens de uitzending van DWDD op 25 september 2017 kwam de Belgische, populaire schrijfster Griet Op de Beeck (Turnhout, 22 augustus 1973) met een belangrijke primeur over zichzelf. Het interview, dat de integere Matthijs van Nieuwkerk met de sympathieke Griet Op de Beeck had, is nu al literaire geschiedenis op zijn allerbest. Griet had een zeer negatief zelfbeeld en ze wilde ooit zelfdoding plegen door van een hoge brug te springen. Haar overleden zus had ook al kenbaar gemaakt, dat ze door haar vader seksueel was misbruikt. De vader leeft inmiddels niet meer.

Griet verhaalde hoe ze van haar vijfde tot haar negende door haar vader seksueel is misbruikt. Door die jonge leeftijd kan ze moeilijk herinneringen oproepen, nog afgezien van dissociaties en verdringingen. 'Het was sowieso niet leuk thuis!', zegt ze. Verdringing is een overlevingsmechanisme, omdat de emoties daarover zo overweldigend zijn. Haar masker van pleasen en misleiding brak zichtbaar tijdens het warme gesprek met Matthijs. Ik zag haar oogleden sluiten over het intense verdriet, dat er volgens mij nog steeds in haar schuilt, ook al is ze een jaar in therapie geweest om zich bewust te worden van de walgelijke incestproblematiek, waar ze aan ten prooi is gevallen.

Inmiddels ligt haar openhartige roman 'Het beste wat we hebben' in de boekhandel en heeft ze de kernwond van haar strijdbare schrijverschap blootgelegd, waar moed voor nodig is en waardoor ik haar nog meer bewonder, dan dat ik al deed. Ze heeft haar vader gek genoeg op een voetstuk geplaatst, terwijl ze haar woede op haar moeder heeft geprojecteerd. 'De angst om niet geloofd te worden is verschroeiend!', zegt ze, 'vandaar dat er zolang wordt gezwegen!'

Er werden kinderfoto's getoond. De foto van nadat ze seksueel is misbruikt, is choquerend, want ze ziet er ineens dik, jongensachtig en depressief uit. 'Het lijkt wel een ander kind, niet?', zegt ze terecht. Ze wilde niet meer begeerlijk zijn. Ze toonde zich uiterst kwetsbaar en je zag duidelijk met hoeveel verdriet ze te kampen heeft. Ze noemde het psychologische boekwerk 'Trauma en herstel' van Judith Herman, ook in mijn boekenkast, waarin ze zichzelf volledig herkende. Deze nieuwe roman van haar is het eerste deel van een trilogie, waarin ze zo diep mogelijk incest wil uitbenen. 'Zwijgen helpt niet!', zegt ze, 'ze wil het er eens over hebben!'.

Ze zei in feite hardop 'Help!', 'maar niemand die het hoorde, maar dat lag ook aan mij!', zei ze. Ooit leed ze aan anorexia nervosa en woog ze nog maar 38 kilo. Dat kan ik met mijn 95 kilo mij nauwelijks voorstellen. Haar vader was nota bene een intelligente kerel en toch heeft hij zijn bijzondere dochter zo zwaar beschadigd en vernederd. Griet heeft nog beelden van de incest, walgelijke beelden, die ze niet publiekelijk wilde delen, wat terecht is, want waarom zou ze ook. Er is een grens aan goudeerlijke zelfpresentatie. Een grens, die ze niet moet oversteken, want dan hercreëert ze de traumatische incestmomenten en kan ze zichzelf alsnog verstikken. Ze is namelijk al kantje-boord bezig en ze eist al zoveel van zichzelf door zover mogelijk tot de kern van haar leed toe te treden.

Door haar nog niet geheel afgewerkte trilogie maakt ze ons deelgenoot van haar diepste lijden en hoopt ze op onze troost en heling. Ik ben bang dat we dat haar als lezer niet kunnen bieden. Zijzelf is de enige, die haar gigantische leed kan helen. Door middel van emotionele uitbarstingen in een veilige omgeving. Ze moet hoe dan ook van die opgespaarde, nare emoties verlost worden. Emotioneel lichaamswerk is één van de geschikte methoden. Een zweethutceremonie wil ook heel goed helpen.

Verder zegt Griet dat ze veelal de verkeerde mannen heeft aangetrokken, meestal oudere mannen. Dat is het logische gevolg van zo'n oertrauma. Om het te verwerken herhaal je vaak onbewust dezelfde situatie. Het is niet enkel een banaal cliché, dat schrijvers een akelige jeugd hebben meegemaakt, want in de meeste gevallen is dit het geval. Het verdriet en de woede daarover is een motor voor literaire hoogstandjes. Een omslachtige vorm van gerechtigheid en genoegdoening. Ik heb nog nooit een schrijfster zo natuurlijk kwetsbaar gezien als Griet bij Matthijs. Haar mimiek was duidelijk, ze was hartstikke bang en ontroerend eerlijk. De slotscène was, dat ze van uiterste inspanning van zich af blies.....

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 september 2017


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.8 met 4 stemmen 279



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
5 oktober 2017
Via Facebook bedankte Griet mij voor mijn warme reactie. Dat zouden anderen misschien als een aalmoes opvatten, voor mij betekent het een goudstaaf van een paar kilo.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)