Jouw toverstaf in blauw bloed gedoopt

(voor Christine de Pizan (1364 - 1430))

Je bent geboren op 11 september 1364 in Venetië. Jouw vader Tommaso di Benvenuto da Pizzano was een arts, rechter, astroloog en raadslid van de Republiek Venetië. In 1368 werd jouw vader de astroloog van koning Charles V en ging je mee naar Parijs. In 1379 trouwde jij met de koninklijke secretaris en notaris Etienne du Castel. Jullie kregen samen drie kinderen, waarvan een dochter een non in de Dominicaanse abdij in Poissy werd, net als prinses Marie de Valois, die het daar tot priores schopte, tot ze op haar 44-ste door de pest overleed. Marie's ouders waren de aan psychoses lijdende waanzinnige koning Charles VI en koningin Isabeau de Bavière. Charles VI leed aan een beginstadium van paranoïde schizofrenie.

In 1388 overleed jouw vader. In 1389 overleed jouw man Etienne aan de pest. Jij ondersteunde jouw moeder en jouw kinderen. In 1389 werd je door de aartsbisschop van Sens en François Chanteprime, een raadslid van Charles V, tegengewerkt om geld van Etienne's erfenis te vorderen. Om geld te verdienen, ging je schrijven en in 1893 schreef je liefdesballaden. Jouw eerste balladen schreef je voor de leden van de koninklijke familie, zoals Isabeau de Bavière en hertogin Marie de Berry. Je schreef enkele werken over de deugden van vrouwen, met name die van koningin Blanche de Castille.

In 1400 verscheen 'L'Épistre de Othéa a Hector', gewijd aan hertog Louis I d'Orléans, die op 20 november 1407 door 15 gemaskerde criminelen werd vermoord, in opdracht van hertog Jean l'Intrépide (sans Peur), die in 1419 zelf werd vermoord door de aanhangers van Charles VII. Er verschenen rijk geïllustreerde uitgaven van jouw boek, o.a. voor Jean de Berry, Henry IV van Engeland en graaf Philippe Le Hardi. In 1402 verscheen 'Le Dit de la Rose', wat een directe aanval op het zeer populaire boek 'Roman de la Rose' van Jean de Meun was, die daarin de vrouwen als pure verleidsters afschilderde. Jij vond zijn visie misogynie (= ziekelijke afkeer van vrouwen/vrouwenhaat), vulgair, immoreel en lasterlijk.

In 1403 verscheen 'Le Chemin de long estude', met kritiek op de morele toestand van de wereld en de resultaten van de oorlogvoering. Het gedicht is gewijd aan Charles VI en geïnspireerd door Publius Ovidius Naso. In 1404 portretteerde je Charles V als de ideale koning en politieke leider. Dit schreef je in opdracht van Philippe Le Hardi, die in 1404 in Halle overleed. Van 1406 tot 1412 werd je door zijn opvolger Jean l'Intrépide voor jouw boekwerken betaald.

In 'Le Livre de la Cité des dames' uit 1405 beschreef je intellectuele en koninklijke, vrouwelijke leiders, zoals de Syrische koningin Septimia Zenobia van het Palmyreense Rijk, de echtgenote van koning Odaenathus, die vermoord werd, waarschijnlijk door zijn jaloerse neef Maeonius, die ook de zoon van Odaenathus, Hendrix, vermoordde, omdat die niet de zoon van Zenobia was en zij een eigen zoon als troonopvolger wilde. Zenobia zou het samen met Maeonius hebben bekokstoofd. Volgens ene Zonaras benoemde Maeonius zichzelf direct na de moorden tot keizer en heeft Zenobia hem daarom snel laten vermoorden. Ook om haar medeplichtigheid aan de moorden te verdoezelen.

Jouw boek 'Le Livre des Trois Vertus' uit 1405 wijdde je aan prinses Marguerite de Nevers. Je beschreef daarin wat zij volgens jou allemaal moest leren. Daarna schreef je drie boeken met wijze lessen voor prins Louis de Guyenne, die op zijn zevende in de Notre-Dame de Paris trouwde met de tien-jarige Marguerite de Nevers. Op 18 december 1415 overleed hij in Parijs, wellicht door dysenterie. Hij werd 18 jaar. In 1418 verscheen 'Epistre de la prison de vie humaine', een troostboek voor de vrouwen, die op 25 oktober 1415 in de Slag van Agincourt hun familieleden hadden verloren. Je schreef dat er op aarde geen vrede kan worden gevonden en dat de ziel in het lichaam gevangen zit.

De laatste tien jaar van jouw leven zat je in het Dominicaanse klooster te Poissy, omdat het burgeroorlog was en de Engelsen Parijs bezet hielden. Weg van het koninklijke Hof was jouw inspiratie verdwenen. Maar in 1429, enkele dagen na de kroning van Charles VII, verscheen het gedicht 'Ditié de Jeanne d'Arc'. Jeanne had de Engelsen overwonnen en je straalde een vers optimisme uit. Jij overleed in 1430 en je werd 65 of 66 jaar.

De heilige Jeanne werd vanwege verzonnen ketterij en hekserij tot de dood veroordeeld. Dit gebeurde door de Sorbonne-geleerden en het roomse kapittel van Rouen, abten en prelaten. De grootste, verantwoordelijke boosdoener van de moord op Jeanne was de bisschop Pierre Cauchon van Beauvais. Jeanne werd op 30 mei 1431 in Rouen op een brandstapel op de Oude Markt vermoord. Zij werd 19 jaar.