Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Tot ook de pijnlijke afweer explodeerde

(voor Amalia Rosselli (1930 - 1996))

Je bent geboren op 28 maart 1930 in Parijs. Jouw moeder was Marion Catherine Cave, een Engelse, politieke activiste van de British Labour Party. Jouw vader was Carlo Alberto Rosselli (1899 - 1937), een Italiaans-Joodse politiek leider, journalist, historicus, filosoof en anti-fascistisch activist. Hij was mede-oprichter van de anti-fascistische verzetsbeweging Giustizia e Libertà. Hij overleed op 9 juni 1937 in de badplaats Bagnoles-de-l'Orne. Hij werd samen met zijn broer Nello door de Franse fascisten van La Cagoule vermoord, in opdracht van Benito Mussolini en Galeazzo Ciano. La Cagoule was in 1936 door de ingenieur Eugène Deloncle opgericht. Eugène is in 1944 door de Gestapo vermoord. Het vroege overlijden van jouw vader heeft bij jou een traumatische, emotionele leegte achtergelaten. Die schrijnende leemte probeerde je met jouw schrijfwerk te vullen.

Jouw oma Amalia Pincherle Rosselli was een toneel- en kinderboekenschrijfster en ze was de tante van Alberto Moravia. Jij verhuisde naar Zwitserland, Engeland en Amerika (Larchmont), waar jij studeerde. Op jouw zestiende ging jij naar Londen, waar jij jouw middelbare schooldiploma behaalde en waar jij muziek studeerde; piano, viool en compositie. Je studeerde ook muziek in Parijs en Darmstadt. Met jouw oma bleef jij Italiaans spreken. Op jouw achttiende overleed jouw moeder en begon je herhaaldelijk zenuwinzinkingen te krijgen. In 1948 werd je een vertaalster voor uitgeverijen in Rome en Florence. In 1949 ging jij naar Italië, waar je tenslotte in Rome ging wonen. Als dichteres en vertaalster deed je mee met het culturele leven.

Op het Verzets Congres in Venetië ontmoette je Carlo Levi en Rocco Scotellaro, die beiden jouw vrienden werden. De schrijver/schilder/politicus Carlo kwam net als jij uit een rijke, Joodse familie. In 1945 had hij zijn beroemde, autobiografische roman 'Cristo si è fermato a Eboli' gepubliceerd. De schrijver/politicus Rocco overleed op 15 december 1953 in Portici door een hartaanval. Hij werd 30 jaar. Jij vertaalde o.a. de poëzie van Sylvia Plath en Emily Dickinson in het Italiaans. Jij publiceerde acht dichtbundels. In 1964 verscheen jouw Italiaanstalige dichtbundeldebuut 'Variazioni belliche' bij uitgeverij Garzanti, met een nawoord van Pier Paolo Pasolini. Uitgeverij Garzanti was van de uitgever Aldo Garzanti en werd gerund door zijn zoon Livio Garzanti, die o.a. met de schrijfster Gina Lagorio getrouwd was.

In 1969 verscheen 'Serie ospedaliera' bij uitgeverij Mondadori. In 1969 begon de ziekte van Parkinson zich bij jou te manifesteren. In de Zwitserse en Engelse therapeutische klinieken kreeg jij de diagnose paranoïde schizofrenie, wat je nooit geaccepteerd hebt. Je verklaarde alle mankementen door de ziekte van Parkinson. Op 4 januari 1975 overleed Carlo Levi. In 1976 verscheen 'Documento' bij Garzanti. In 1980 verscheen 'Prima scritti' bij Guanda, met prozagedichten en teksten in het Italiaans, Engels en Frans.
In 1981 verscheen de Engelstalige bundel 'Sleep' bij Rossi e Spera. In 1990 verscheen jouw prozawerk 'Diario ottuso' bij het Instituto Bibliografico Napoleone.

Op 11 februari 1996 pleegde jij zelfdoding door vanaf jouw appartement op de vijfde verdieping aan de via del Corallo te springen. Je was zwaar depressief. Je koos bewust voor deze datum, omdat Sylvia Plath op 11 februari 1963 zelfdoding had gepleegd. Ergens diep van binnen wist je wel dat jij net als Sylvia aan schizofrenie leed. Je werd 65 jaar en je bent in de Cimitero acattolico di Roma begraven.

In 2005 verscheen jouw prozawerk 'Una scrittura plurale: saggi e interventi critici' bij Interlinea. In 2012 verscheen 'Locomotrix' bij de University of Chicago Press, met tweetalige poëzie en proza, bewerkt en vertaald door Jennifer Scappettone, die daarvoor de Raiziss/de Palchi prijs van de Academy of American Poets kreeg.

Gedicht gewijd aan Spatola

De zee heeft witte punten die ik niet ken en tempo, zo goed
het beweegt goed in mijn omhelzing, ik bederf als vanzelf -
en het klaagt lichtjes over de kniepijn die mij raakte
zonder wrok herinner ik jou aan een immense dag van vreugde
maar je vergeet de ware kennis. Als de nacht een ware
verzachting is, zou ik opnieuw willen spelen met de zoete
mooie meneer, die jou leerde dat geven of het ware, niet waar is.

Zinnelijk zoete tirannie sterft, herhaal ik jou
vurige sirene - maar het gezicht heeft een lucide voorspelling verwijderd van andere fouten en leerzame
onderdanigheden promoten idiote hoopgevingen in mij.

Ernstige misères dringend te vragen.

De waarheid is een dood geheel.

Amalia Rosselli

Schrijver: Joanan Rutgers, 8 oktober 2019


Geplaatst in de categorie: idool

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 31



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)