Inloggen
voeg je bewering toe

Beweringen

Wandelen

Tja, zo gaan die dingen. Na de dood van Cornelis hebben zijn nazaten de zooi, zoals ze zijn vakantiehuisje in het Brabantse in hun ongepolijste taalgebruik noemden, verkocht. Dat heeft ze overigens geen windeieren gelegd, die zooi. Om zoveel mogelijk erfbelasting te besparen is Cornelis bij leven al gaan schuiven met geld en bezittingen.
Maar daarbij is de buit nu niet bepaald evenredig verdeeld, de erfgenamen van zijn huis in Holland kunnen een klein half miljoen bijschrijven op hun rekening, die van het huisje in Brabant moet het met een lullige ton doen. Kinnesinne en jaloezie alom. Zo heeft iedereen zijn eigen problemen.

En ik? Ik ben mijn toevluchtsoord kwijt, de plek waar ik graag een weekendje mocht verblijven, waar ik mijn bier in de koelkast wist en er altijd wel wat te eten te vinden was in de grote diepvriezer. Ik wandelde, mooie tochten vanuit Waalwijk en Tilburg, en de mooiste van allemaal, die van de OLAT in oost-Brabant, ik ging er naar de sauna, rommelde wat in huis en tuin en ging weer, uitgerust en tevreden.
Soms nam ik Cornelis en zijn Charlotte mee, kon hij zelf zijn bezittingen nog eens inspecteren, gingen we op bezoek bij tante, en zo verder. Het werd steeds meer een onderneming, met rollator en rolstoel. De arme man werd steeds banger om te vallen met zijn honderdtien kilo, iets wat hem inmiddels meer dan eens gebeurd was. Een keer gleed hij uit in de sneeuw. Gillend als een speenvarken lag hij hulpeloos spartelend op de grond. Een te hulp schietende buurman kon ook weinig uitrichten, totdat Charlotte, inventief als altijd, een kleed van de tafel griste om hem daarmee naar binnen te slepen. Ecce Homo. De trotse, zelfverzekerde, eigenzinnige intelligente en erudiete man, in zijn dagen hoofd van een afdeling van een kleine vijftig man, ruimtevaartpioneer in Nederland, geveld, gevloerd. Vernederend, deemoed en zorginstinct van Sanne opwekkend. sanne , wat was ze van hem? Niet toch. Nog niet eens zijn schoondochter, niks meer dan de nieuwbakken vriendin van zijn ontrouwe schoonzoon, de dan weer wel, dan weer niet in beeld zijnde partner van zijn inmiddels dode dochter Woemi. Ik dus.
Ik was er niet toen Woemi doodging. Het was weer eens uit ofzo. Maar zo ontrouw als ik haar was, zo trouw bleef ik daarna Charlotte en Cornelis bezoeken, misschien om mijn schuldgevoel in te lossen. weet ik veel waarom, ik deed het. En toen Sanne in beeld kwam nam ik haar mee, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Sanne. Het was haar idee.
'Waarom ga je niet weer eens een weekendje wandelen in Brabant? ' suggereert ze. Zelf heeft ze andere dingen aan haar hoofd. Mama gaat niet goed, ze wil naar Friesland.
Ik boek wat bij een particulier, bij 'Vrienden op de fiets'.
Goed en goedkoop, en soms verrassend. De man, 'Toon' stelt hij zich voor, het lijkt alsof Cornelis uit zijn graf is opgestaan. Ik mag een korte blik werpen in de kamer waar ik kom te slapen maar wordt dan meegetroond naar de huiskamer, ik lust vast wel koffie en bier.
Toon is ondernemer geweest, heeft een transportbedrijf gehad, zeven enorme wagens, vier chauffeurs. Vrachtauto's, mijn jongenshart gaat sneller kloppen. Nog altijd raak ik opgewonden als ik zomers over de Autobahn scheur, en die eindeloze stoet van wagens voorbij rijdt. Vrachtauto's, het liefst rood. En zijn wagens waren rood.
Ik kom van alles te horen over het vervoer van boomstammen en heipalen, over vaak te zwaar beladen wagens, over uitschuifbare en meesturende trailers. Ongelukken. Een wagen kiept zwaarbeladen met heipalen en alles om in een bocht als de trailer door een misrekening van de chauffeur in de sloot terecht komt.

Eigenlijk wil ik naar bed. Ze zijn altijd belachelijk vroeg daar bij die OLAT. Maar Toon heeft me alweer een halve liter toegeschoven. Zijn ongeluk. Een tak valt op zijn kop, het licht gaat uit. Hij weet zelf het bos uit te komen, met zijn wagen, maar durft de weg niet meer op. Een half jaar is hij uitgeschakeld. Zijn vrouw en twee broers houden de zaak draaiende. Maar ook daarna. Het gaat niet meer. Het is op.
Hij moet het bedrijf aan zijn broers laten. samen ontdekken ze het fietsen. Totdat, ik vermoedde het al, zijn vrouw overlijdt. Van de duurbetaalde aanpassingen in huis heeft ze nauwelijks gebruik kunnen maken.

Voor hem zijn er twee infarcten, een dotterbehandeling en later zes bypasses. En de eenzaamheid. De herinneringen, de foto's en het schilderij met zijn vrachtwagens aan de muur, de verdwaalde bezoeker, een wandelaar uit het westen, ze helpen hem niet.
Het enige wat ik kan doen is luisteren. Sanne heeft het me geleerd. Stilzitten en luisteren, niet overal op reageren, niet overal meteen een oplossing voor willen zoeken. Of ik nog eens kom, wil Toon weten. Ik voel me een oude vriend, die al te lang niet meer is langs geweest. Houd me een beetje op de vlakte, ik wil geen dingen beloven die ik niet na kom, later. Ook dat heb ik zo zoetjes aan wel geleerd.

Maar morgen drink ik geen druppel, dat beloof ik mezelf wel.

Schrijver: jorrit, 17 december 2018


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

5.0 met 1 stemmen 643



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)