Inloggen
voeg je column toe

Columns

Verticaal luieren

De Kerkstraat staat bekend om de weidse curve waarmee hij Amsterdam doorkruist. Het is mijn favoriete route om andere delen van de hoofdstad te voet te bereiken en hij laat zich vergezellen door twee excellente schildknapen, de Prinsengracht en de Keizersgracht. Welke straat kan zich, van begin tot eind, zulke vazallen wensen?

Toch doe ik er, denk ik, goed aan om mijn wandelrituelen, grofweg in het gebied tussen Wibautstraat en Rozengracht, te veranderen. Dat heeft te maken met mijn broedse gemoedstoestand, iedere keer als ik thuiskom en merk dat zelfs de innig geliefde Kerkstraat oorlogszuchtigheid en lelijke gedachten in mij oproept over wat er nu weer mis is in de verraderlijke pingpongmoerassen.

Iedere Kerkstraat-wandelaar deelt mijn geheim: inspiratie-blokkades bestaan daar niet.

Maar nu heb ik toch vastgesteld dat mijn geplande kruistocht tegen Het Grote NTTB-Bankroet moeizaam vordert. In de zomer van 2011 schatte ik het aantal te bespreken functionarissen en items op bijna negentig. Sinds het begin van deze Kleine Encyclopedie van Pingpongland (september 2011) is het ruwe materiaal nog vrijwel compleet op de plank blijven liggen. Telkens wist iets anders voor te dringen en ik begin mij nu af te vragen: vanwaar de behoefte om te blijven schrijven over kommer en kwel bij tafeltennissers? Een monomane poging om opinievorming te bevorderen? Kees Fens (1929-2008) had mogelijk een antwoord kunnen geven, na te hebben gevraagd of ik een liefhebber van kuieren ben. Volgens hem bestaat er namelijk een oorzakelijk verband tussen polemiseren en, met de handen op de rug, op je gemak, door straten slenteren.

De stelling van Fens zou de evidentie van mijn strijdbaarheid inzake “Wel & Wee in de NTTB” kunnen verklaren. Want die komt bijna altijd tot stand, als ik terugkeer van een ontspannende wandeling door bovengenoemde Kerkstraat. En volgens Fens heeft dit alles te maken met de perspectief-ervaringen van een verticaal luierende wandelaar zoals ik.

Verticaal luieren, een meesterlijk gevonden synoniem voor kuieren, dat ooit door Toon Hermans in een van zijn one man show-liedjes werd opgenomen.

Hoe vreedzamer de wandeling, hoe bloeddorstiger de stemming van de onderzoeksjournalist bij thuiskomst.

Al in zijn vroegste jeugd had literator Kees Fens oog voor het verschuiven van vergezichten tijdens zijn wandeltochten richting Sloterdijk. Hij heeft prachtige essays geschreven over causaliteit tussen gemoedstoestand en meanderende straten. Met zijn besprekingen in De Volkskrant van maandag was Fens jarenlang onze belangrijkste boekenrecensent. Zijn gunstige beoordeling garandeerde hoge verkoopcijfers. Maar als hij ontevreden was, dan ging hij eerst zijn verbale messen slijpen, tijdens zondagochtendwandelingen die de raakste kritische typeringen in hem naar boven brachten.

Mogen we juffrouw Wianka (een NTTB-voorlichtster die, naar verluidt, nu al overspannen is) geloven, dan verheugden haar pingpongers zich nooit eerder op zo’n voorspoedige jaarwisseling. Als zij gelijk heeft, dan krijg ik even ruimte om terug te vallen op mijn stuwmeer vol reserve-tekst over bijna negentig tafeltennisproblemen.

Voorlopig de Kerkstraat mijden, minder kuieren, minder perspectieven, mijn Piaggio meer gebruiken. Prioriteit geven aan bijna verjaarde NTTB-stekeligheden, als voornemen voor het komend jaar

(wordt vervolgd)

Schrijver: Ton Mantoua, 18 december 2012

3.5 met 2 stemmen 762



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)