Inloggen
voeg je column toe

Columns

Betrapt

Vorige week, op klaarlichte dag, sprak een voetganger in Amsterdam mij aan, terwijl ik bezig was het nevelige Amstelveld over te steken. Hij keek mij zelfverzekerd en een beetje ondeugend-corrigerend aan: “En, wil het nogal lukken met uw voornemen om af te kicken van de obsessie met de Kerkstraat…!?”. Geheel in gedachten verzonken, drong traag tot mij door dat dit een alerte en nauwgezette volger moest zijn van Nederlands.nl en bevond deze mij volslagen onbekende persoon zich op het juiste moment op de juiste plek...

Ja, ik voelde mij betrapt, daar midden op het Amstelveld.

Ik had geen flauw idee hoe de man zo zeker van zijn zaak was en hoe hij kon weten dat ik mij kort geleden op deze site heb uitgelaten over de mooie perspectief-essays van Kees Fens, kuieren in de Kerkstraat en het ontstaan van een bepaald type inspiratie. Hij maakte mij meteen hardhandig duidelijk dat hij niet gerekend wenste te worden tot de categorie der zoete-broodjes-bakkers: “Dat bespioneren en stalken van functionarissen bij de scherm-squash-tafeltennis-coalitie, dat getuigt van lafheid. Daar moet u mee stoppen. Of desnoods laat u dat aan ingehuurde professionals over, want informatie uit de tweede hand kan heel bruikbaar zijn, mits u in voldoende mate beschikt over de gaven van interpretatie en intelligentie”.

Waar kende ik die bestraffend-teleurgestelde blik van?

Ook zijn doordringende en docerende oogopslag viel mij nu op: “Ischa Meijer, Martin Bril, Simon Carmiggelt, alle drie hadden ze een band met dit deel van de stad. Weet u trouwens dat Carmiggelt honderden Parool-Kronkels in het voormalige postkantoor in de Kerkstraat heeft bedacht? Het was een van zijn favoriete pleisterplaatsen en eind november werd, in het stuk tussen Nieuwe Spiegelstraat en Vijzelstraat, door Carmiggelt-fans een herdenkingsbijeenkomst gehouden ter gelegenheid van zijn 25e sterfdag”.

Ik was beduusd, hij excuseerde zich dat hij snel door moest naar een afspraak en gaf mij een formele hand. De rest van de dag bleef de korte ontmoeting door mijn hoofd spoken; we hadden eigenlijk visitekaartjes uit behoren te wisselen. Tegen zessen overwoog ik om de traditionele “nijdigheid-gegarandeerd”-route van kantoor naar huis te lopen, maar uiteindelijk besloot ik om op mijn aldaar gestalde reserve-fiets te springen.

Moet ik één bezigheid noemen die mij in een lankmoedige stemming brengt, dan komt daarvoor fietsen in aanmerking. Ik denk dat de beweging van de pedaal-trap te maken heeft met een aanmaak van andere adrenaline, andere spierspanning (een jarenlange lijdensweg, in mijn geval) en andere concentratie. Het heeft onmiskenbaar een dociele uitwerking, zo is mijn ervaring.

Een uur later werd ik gebeld, door een NTTB-spion: “De drie bewindvoerders hebben alle contact-functies van het scherm-squash-tafeltennis-kantoor per direct geschrapt; de stagnatie is compleet, de luiken blijven nog tot begin februari gesloten, er gaan daar nu ongelukken gebeuren”. Ik: “Bedankt voor je voorzet, ik zoek het uit”. Mijn bron: “Je reageert nogal lauw. Ik hoor het al, je hebt gefietst vandaag”

(wordt vervolgd)

Schrijver: Ton Mantoua, 7 januari 2013


Geplaatst in de categorie: sport

2.4 met 5 stemmen 206



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)