Inloggen
voeg je column toe

Columns

Vannacht is de nacht

Het is koud in Amsterdam, de straten zijn vrijwel verlaten, een enkele wandelaar waagt zich door de sneeuwstorm. In het zolderkamertje is het chaotisch, boeken liggen overal, briefpapier en wc rollen liggen op het bed. In de hoek van de kamer staat een radio.

“Vannacht is de nacht, vannacht is de nacht” klinkt er uit de liedjesradio. Alfons heeft sterk het gevoel dat er vannacht iets staat te gebeuren. De formulieren zijn onbeantwoord zoek geraakt tussen andere belangrijke papieren, om de hulpbehoefte te argumenteren. De psychiater heeft zijn vragen teruggekregen. Verscheurde formulieren in een met armoede bevlekte brief. Het bestaan van een God heeft zich niet in weelde doen gelden. Over de misbruikkwestie laten alleen de advocaten zich uit. Zijn moeder spreekt zijn taal niet meer, ze praat alleen nog maar over zijn vader in een gesticht.
Een persoonlijke brief van een dichter ligt boven op de stapel van vergeten onzin.
De muren geven de richting aan, hun huid absorbeert het geluid van de buren, die dikwijls dronken zijn en met de meubels smijten.
Er hangt een prikbord aan de muur, ansichtkaarten, vergeten gedichten, reclame voor een culturele inrichting, een vrij kaartje voor de bioscoop.
Een artikel dat ooit in de krant stond, de poging van een spin om het huis met spinnenwebben te versieren. Wat stof uit een hilarisch verleden, een vergeelde foto van een eeuwenoud Hollands gezin op een boerderij in Friesland.
Alfons gelooft in de betovering van de natuur, en in de zeggingskracht van ansichtkaarten. Hij bekijkt ze dikwijls in de nacht, ze liggen in dozen, hangen aan muren, bekleden de wolken. Hij heeft er duizenden gekregen, toen hij in het gesticht zat en over zijn leven schreef op het internet.
“Vannacht is de nacht, vannacht is de nacht” klinkt er opnieuw, Alfons pakt een stapeltje oude brieven uit een koffer die onder zijn bed staat.
Al snel vind hij de brief van zijn overleden vriend. Een minnaar uit het verleden. Een fenomenaal mens, een intellectueel van het ware woord en droomgeheimen. Hij kan het niet meer droog houden. “Vannacht is de nacht, vannacht is de nacht” klinkt het refrein in herhaling. Met een betraand gezicht leest Alfons de brief.

Beste Alfons,

Ik heb dat boek van Cassandra ook gelezen! Het is de moeite van het lezen waard.
Het boek is ontzettend populair bij scholieren van de middelbare school, omdat er onder het schijnbaar oppervlakkige verhaal, in verschillende psychologische lagen veel moderne filosofie en oefeningen voor lichaamsbeweging liggen verborgen.Het is een heel grappig boek omdat het op ludieke wijze laat zien, dat gevoel en verstand, vaak op een belachelijke wijze trachten samen te werken, maar daarin voortdurend tegenwerking ondervinden door dat de taal verwarring brengt met hopeloze dubbele bodems.
Ik heb ook het boek "De kunst van het schrijven" van John Gardner gelezen. Geen makkelijk boek om te lezen, maar hoe meer je er in leest, des te groter wordt het inzicht in het hoe en waarom van het schrijven.
Het komt er in het kort op neer dat esthetische wetten voor het schrijven niet absoluut zijn en dat je vaardigheid alleen krijgt door het schrijven zelf, en het geloven in het artistieke mysterie waar je zelf als schrijver in zicht in moet krijgen.
Ik hoop dat het mij van pas kan komen met het verhaal over de droomwereld, waar ik nog steeds over aan het schrijven ben.

John Gardner doet in het boek een belangrijke uitspraak:
“De waarheid staat niet in hoog aanzien wanneer iedereen het over eens is wat de waarheid is en er niemand in de buurt is om het op te nemen voor het standpunt dat is verworpen.”

Mensen beweren vaak heel veel om zelf in een mooi daglicht te komen te staan, de werkelijk is helaas anders, wanneer je ze iets beter leert kennen. Wat zou het heerlijk zijn om een tijdje nergens meer een mening over te hebben.



je liefste vriend,

Florian van Driesteveld.

“Vannacht is de nacht” klinkt het refrein in herhaling. Een traan valt op de letters. De inkt is niet watervast, de tranen doen de letters vloeiend bewegen, verwarring bereikt het brein. En hij kijkt peinzend naar een potlood. Een potlood om een boom mee te tekenen.

Schrijver: mobar
Inzender: Henk van Dijk, 27 januari 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

4.7 met 9 stemmen 354



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)