Van Palmtakjes en Paasklokken

Niet te geloven! Nieuwjaar lijkt nog maar "gisteren" en toch staat Pasen al voor de deur! Ik herinner mij ineens een voorval van vorig jaar.
Die ochtend ging ik naar de H. Barbarakerk te Breskens en woonde er de Palmzondag bij. Echt ontroerend. Wat wist ik er trouwens van af? Niet veel meer dan dat op die ene zondag in het jaar gewijde palmtakjes uitgedeeld worden, als bescherming van huis en haard. Dacht ik dus, maar niet helemaal juist dus. Goed dat ik die viering bijgewoond heb, anders had ik niet eens beseft, noch gehoord, dat die palmtakjes een symbool van hoop zijn! Wist u het? Ik schrijf vaak genoeg over troost, maar had het palmtakje nooit als een symbool van troost ervaren, eerder van bescherming. Ach, ik ben maar een mens, troostte ik mezelf en mensen kunnen toch niet alles weten?

Wat ik wel wist, was dat tijdens de Goede week het lijden, de dood en de opstanding van Jezus herdacht worden. Wat ik ook niet wist, was dat het Passieverhaal helemaal voorgelezen zou worden. Het ontroerde mij en af en toe leek het alsof ik het ter plaatse meemaakte. Dat zou toch niet mogen? Dat een onschuldige mens verraden en gemarteld wordt? Toch gebeurt het nog dagelijks, overal ter wereld. Het zou toch niet mogen kunnen dat een mens, die zo onvoorwaardelijk liefhad, gekruisigd werd door medemensen? Waarom werd toen en nog steeds het Goede zo ongenadig aangevallen door het Kwaad? Ik voelde me even heel verdrietig bij die gedachte, maar niet machteloos want ik besefte tegelijkertijd dat het Goede altijd overwint! Dat er altijd hoop is op betere tijden en troost voor wie daarin gelooft, dus maakten mijn gedachten even plaats voor een mooie herinnering. Dat betrof een raadsel uit mijn prille kindertijd, dat te maken had met de paasviering op de lagere school. Wij hadden als kleuter al geleerd dat met Pasen de Paasklokken, volgeladen met paaseieren, terug zouden keren uit Rome! Wauw! Stel je voor! Massa's enorme bronzen kerkklokken die zelfstandig konden vliegen en nog klingelen tezelfdertijd ook! Hoe kon dat toch, dat die honderdduizenden paaseieren er onderweg niet uitvielen, of toch wel?

Rome! Wat moest ik me als kleuter voorstellen bij "Rome"? Televisie, computers en het Internet bestonden toen nog niet! Reizen deden wij ook niet, dus geloofden wij in sprookjes! Geen kind dat daar anno nu nog intrapt!
Wij wel dus, dus gingen de kleuters en de eerste en tweedejaars van de Lagere School op Goede Vrijdag braaf, op bevel van de directrice, naar het schoolplein om daar hoog in de lucht te turen om de Paasklokken te zien terugkeren uit Rome! En maar turen en maar dromen en je maar laten bedotten door de volwassenen! Ik had zo mijn twijfels en zei dat ik niks zag, tenzij een eenzaam vliegtuig of een Ufo! Daar had de juf niet van terug, dus nam zij na een poosje de Tweede klas weer mee naar binnen. Wat schetst onze verbazing, toen wij bij binnenkomst ontdekten dat op ieder 's lessenaar wat kleurige paaseitjes lagen? Had ik dan naar de verkeerde kant staan turen of zo? De zon had nogal in m 'n ogen geprikt, dus voelde ik me een grote stommerik, zeker toen de andere kinderen zeiden dat zij de Paasklok wel zien vliegen hadden! Ik begon de Paasvakantie dus steevast piekerend en mijn zussen konden het me ook niet uitleggen. Pasen was en bleef een mysterie en ik zou ze later nog wel vaker zien vliegen, maar dat is stof voor een volgende column!

Zie ook: http://laurinevandepitte.wordpress.com

Schrijver: Laurine Vandepitte, 9 maart 2013