Inloggen
voeg je column toe

Columns

Privacy

de klokkenluider
laat de hele wereld zien
waar de klepel hangt

Nauwelijks was de intercity van het Deventer station vertrokken, of de in een onberispelijk pak gestoken man tegenover me begon te praten: “Zo! Even lekker een weekje naar Edinburgh hè? Mooie stad. Prachtig land ook, Schotland. Braveheart, Loch Ness. Ik weet nog goed..”
Ik onderbrak hem met een verbaasde blik: “Ho! Wacht even. Ken ik u? Hoe..” Hij verontschuldigde zich met een breed gebaar en gaf me een kaartje: “Sorry! Klassieke fout. Als je iedereen kent, denk je automatisch dat het andersom ook zo is. Mijn excuses! G. de Graver, NSA, zeg maar Gerard.”
Ik mompelde: “NSA, dus toch..” “Jazeker, Nationale Spionage Afdeling, aangenaam” klonk het opgewekt. “Nou, zo aangenaam is dat niet!” reageerde ik geïrriteerd. “Wat weten jullie eigenlijk van mij?” “Alles, meneer Martens, alles!” Ik keek hem ongelovig aan: “Alles? Echt alles? Zoals?”

Hij leek zichtbaar te genieten: “Ondanks dat ik die vraag al duizend keer heb gehoord, windt het me nog altijd op. Wat heb ik toch een heerlijke baan!”
Ik snauwde: “Ja prachtig. Kom op! Wat weten jullie van mij dat niemand anders weet?” “Nou, bijvoorbeeld dat u juichend en buiten zinnen door de huiskamer rende toen bekend werd dat de zusjes Doetie (geb. 24-2-1953) en Alie de Vries (geb. 20-12-1954), in de volksmond beter bekend als het zangduo Maywood, na 18 jaar de strijdbijl hebben begraven en weer samen gaan optreden. Zelden zo’n uitbarsting van vreugde gezien.”
De man aan de overkant van het gangpad keek op uit zijn Spits: “Sorry dat ik me in dit gesprek meng, maar zei u zojuist dat Maywood weer bij elkaar komt? Die van Rio, Kom In Mijn Armen en Late at Night? De zusjes?” Hij illustreerde zijn interruptie met een paar stuntelige moves. De NSA-man lachte: “Jazeker meneer Beker. Dé zusjes!” De man keek hem aan: “Hoe weet u hoe… Ach laat ook maar. Dit is wereldnieuws!” Luttele seconden later gonsde het Maywood nieuwtje door de hele coupé en her en der werd voorzichtig een deuntje geneuried.

“Nou, ik vind het maar niks, die inbreuk op mijn privacy!” barstte ik uit. “Het gaat niemand ene moer aan wat ik wel of niet doe!” “Ach meneer Martens, maak u toch niet zo druk. Wat geeft het, als u niets te verbergen hebt?” zei de man. En hij vervolgde op iets te luide toon: “En ik vertel heus aan niemand dat u zichzelf ‘s nachts in slaap zingt met het themaliedje uit Beertje Colargol.” De vrouw achter me leunde over de stoel en maakte een foto met haar mobiel: “Hahaha! Beertje Colargol. Epic! Dat moet op mijn Facebook!” Ik haalde de schouders op: “Ach mens, lazer op met je Facebook! Ga lekker flashmobben met je drieënveertigduizend virtuele vrienden.” Ze tikte me op het hoofd: “Kom op joh! Niet zo chagrijnig. Je leeft maar één keer. Zo kom je nog eens ergens, ouwe brombeer!” De NSA-man knikte instemmend: “Zo is dat mevrouw Deutekom! Positief denken!” De vrouw keek op: “Hoe weet u hoe.. Ach, never mind. Ik gooi d’r nog een tweet achteraan. Beertje Colargol, hahaha..”
Er heerste inmiddels een uitgelaten sfeer in de coupé. Niemand scheen het te deren dat de privacy op straat lag. Niemand, behalve mijzelf.

“Ok, ok, nu even serieus”, sprak De Graver. “Wees eens eerlijk, u kunt mij veroordelen, maar in wezen doen jullie in je business precies hetzelfde. Kijk naar Murdoch met zijn afluisterpraktijken. Kijk naar al die paparazzi die wekenlang op de loer liggen bij het ziekenhuis van Kate en William. Daar sta je dan, wachtend op die ene foto op die ene dag, die je wist dat zou komen. Alles om de bladen te vullen, bladen waar u uw brood mee verdient. Wat nou privacy. De mens heeft het in zich om alles te willen weten. Het verbaast mij nog steeds dat ze dat kind George hebben genoemd en niet bijvoorbeeld Nikon of Canon, want het zal in zijn hele leven niets dan camera’s zien. Het leven is een glazen huis meneer. Business. Brood op de plank, brood op úw plank. En wij van de NSA maken de wereld een stukje veiliger door op te letten dat die business kan blijven draaien, zonder dat een gek roet in het eten gooit. Is dat nou zo erg?”

Ik zag instemmend geknik om me heen en keek hem meewarig aan: “Verwacht van mij geen lintje meneer De Graver. Het is juist deze apathie die onze maatschappij te gronde richt. We worden liever “geliked” op Facebook en zetten elke scheet op Twitter dan dat we vechten voor onze privacy. Een enge gedachte. Het is in elk geval niet mijn wereld. En zolang als ik..”

Mijn relaas werd overstemd door de omroep dat we Schiphol naderden. Ik maakte mijn verhaal niet af, rukte abrupt mijn koffer uit het rek en haastte mij naar de deur, ik wilde ver weg van de verstikkende bescherming van deze treincoupé vandaan, ongeduldig wachtend op de bevrijdende openslaande deuren. En terwijl in de achtergrond nog het Ooooohhhh Riooooo..De Janeiro... door de aankomsthal schalde, meldde ik me bij de incheckbalie van Easyjet. De baliemevrouw zwaaide en lachte me al van verre toe: “Ah meneer Martens! Daar bent u al. Mooi op tijd. Welkom. Gezellige boel daar in die trein uit Deventer. Maywood, altijd leuk hè. Mieters toch dat ze weer bij elkaar zijn?”
Ik keek haar fronsend aan en gaf haar mijn paspoort: “Ja, dolletjes. Hoe weet u trouwens hoe ik heet?” Ze reageerde verbaasd: “Hoe ik dat weet? Kom nou meneer Martens, dat weet toch iedereen?”

Schrijver: Eric Martens, 19 augustus 2013


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 4 stemmen 169



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)