Geen gevoel voor humor

Tijdens het omkleden in het badhokje, kletst zoon wat af. ‘Weet je wat leuk is? zegt hij, terwijl hij zijn spijkerbroek uittrekt. ‘We staan op de bowlingbaan. Dan staan we op een rijtje, iedereen laat zijn blote billen zien. Dan gaan we op een rijtje allemaal poepen. We pakken de drol op en gaan er mee bowlen’. Zijn heldere stem klinkt door de ruimte.

Ik aarzel tussen niks zeggen (alles wat je aandacht geeft groeit) en laten merken dat ik het een vies verhaal vind. ‘Maarten, ik vind dit een vies verhaal’ zeg ik tenslotte, terwijl ik zijn handdoek uit zijn rugzak sjor. ‘Ik stel voor dat je je zwembroek aantrekt, de les begint zo’.

Even later kijk ik hem na, zie hoe hij enthousiast met zijn badplankje en kurkje naar zijn zwemgroepje dribbelt. Ik zwaai naar hem en slof weg. Letterlijk, want ik draag twee blauwe plastic hoezen om mijn gympen. Eigenlijk is zijn verhaal een eerste aanzet tot creativiteit. Het is een aansprekend beeld. Ik zie het voor me. Het zou de eerste scene van een film kunnen zijn. Bovendien herken ik de fascinatie. Dat wil zeggen, toen ik zijn leeftijd had.

In gedachten zie ik voor me hoe zoon dit verhaal met zijn vriendjes deelt. Ook denk ik aan sommige moeders… De moeder van Freek kan dit nauwelijks aan, vermoed ik. De kans is aanwezig dat hij dit verhaaltje niet eens zelf heeft verzonnen maar van zijn vriendjes heeft. Ik voel een lichte teleurstelling. Misschien is het in een groepje ontstaan, hebben ze elkaar aangevuld. Een brainstormsessie, het begin van een groepsproces.

Gisteren haalde ik zoon op van de BSO. Pas na een kwartier en vier keer vragen, kwam hij mokkend in beweging. Na mijn werkdag, voelde ik me op een dieptepunt als moeder, als vrouw, als mens. Ik wilde het liefst ter plekke verdwijnen of met een kwade kop weglopen. Het waren mijn emoties. Zelf bleef ik gewoon staan. Toen zoon eindelijk kwam, greep Juf Astrid alsnog in, pakte hem bij zijn armen en zei vriendelijk doch duidelijk, dat hij beter moest luisteren naar zijn moeder. Haar gezicht was heel dicht bij het zijne. Ik zag een mengeling van schrik en weerzin in zoons ogen. Even wist ik niet hoe ik het had. Toen keek ze me aan en zei: je moet hem goed grenzen stellen hoor, dat heeft hij nodig’. Ik werd een beetje duizelig.

Ik wist niet op wie ik bozer was, op Juf Astrid of op mezelf. Dus gaf ik mijn zoon een preek, toen we eindelijk buiten stonden. Het stroomde van de regen. Ik had deze bui al zien hangen, daarom wilde ik snel naar huis. ‘Schiet op dan, fietsen!’ onderbrak zoon mijn gemopper. Thuis gooide ik hem een handdoek toe en zijn joggingbroek. De regen droop over mijn gezicht. Mijn mascara prikte in mijn ogen en trok zwarte strepen tot aan mijn kin. Zoon moest hard lachen maar onderdrukte dit snel met zijn hand voor zijn mond toen hij mijn blik zag. Even later zaten we naast elkaar op de bank. Natte haren, droge kleren. Ik voelde alle emoties langzaam wegebben. ‘Nou best lekker, zei zoon. Ik vind regen leuk. Trouwens, hij keek me even schuin aan, heb jij eigenlijk wel gevoel voor humor?’

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 18 januari 2015

louismonique4gmail.com

humor gevoel zoon gevoel zoon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 464