Inloggen
voeg je column toe

Columns

Meneer Maalder

Sinds wij op het Groningse platteland wonen kom ik hem af en toe tegen gedurende mijn ochtendwandeling met de hond. Meneer Maalder heeft ook een hond. Zijn hond is met een lange lijn verbonden met zijn fiets. Die fiets is niet zomaar een fiets. Het is een dubbel geveerde Koga Miyata met een originele lederen Brook zadel en een elektrisch bedienbaar versnellingsapparaat. Géén elektrische aandrijving want dat maakt een mens maar lui en bovendien is de accu na een paar jaar naar de knoppen zodat je wel verplicht bent een nieuwe aan te schaffen. Zo word je genaaid waar je bij staat, volgens Maalder.

Hij zit altijd om een praatje verlegen en ik, sociaal als ik bij tijd en wijle kan zijn, geef hem meestal gewillig een luisterend oor. De eerste keer dat ik hem tegenkwam ging het meteen over de politiek. Stemmen had totaal geen zin meer volgens hem. Hij had het vertrouwen in alle bestuurlijke lagen die boven hem gesteld waren al jaren geleden verloren. ‘Wat kan je doen, je moet alles in je eentje opknappen tegenwoordig want geen mens is nog te porren om de barricades op te gaan. Protesteren is er niet meer bij, men wacht liever maar af hoe er over hen beslist en met hen gesold worden als lammeren die naar de slachtbank geleid worden’, sprak hij.

Ik herkende mij wel in de woorden van Maalder. Meestal ben ik ook zo’n ‘sul’ dus ik viel niet uit mijn rol en knikte meegaand en zeer begrijpend. Hij had, vóór zijn pensioen, op een scheepswerf in Delfzijl gewerkt. Daar was ie regelmatig op het matje geroepen door de directie omdat hij weer eens opruiende taal had gebezigd tegen zijn collega’s over de slechte werkomstandigheden of over de onderbetaalde overwerkuren. Hij was echter lid van de bond dus ze hadden hem nooit kunnen ontslaan al zouden ze dat met plezier gedaan hebben, zei hij.

Met zijn pensioen hadden ze hem ook flink bedonderd. Veertig jaar je uitgesloofd en dan zo’n schijntje krijgen. Het was een schande. De hoge heren weten wel goed voor zichzelf te zorgen, ze hebben geen idee hoe de gewone man moet sappelen om rond te komen.

‘De hond wordt een beetje ongeduldig, ik moet weer eens verder’, zei ik na een half uurtje. ‘Ja’, zei hij, ‘we zien elkaar vast wel weer’. Ik sprak hem niet tegen.

Hij zwaaide zijn rechterbeen over het lederen Brook zadel en verdween langzaam, soepel verend, op zijn dure Koga Miyata voorlopig uit mijn gezichtsveld.

Schrijver: Nico Noorman, 11 maart 2015


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 5 stemmen 157



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
12 maart 2015
Rake typering van misstanden, zelfs op onverwachts niveau, maar meneer Maalder maalt er niet om, blijft knorrig jegens zijn zogenaamde uitbuiters. Toch kan hij ondanks zijn Koga Miyata wel iedere dag op voordeelkilo's half-om-half gehakt en B-merk macaroni met Heinz moeten leven. Die fiets kan een pure toevalstreffer zijn, die niets over zijn overlevingsbestaan zegt. Ik zou, als ik jou was, die arme meneer Maalder aanstaande Kerst maar een kalkoen cadeau doen!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)