Inloggen
voeg je column toe

Columns

5 uurtjes

Of ik dit jaar vijf uurtjes over heb? Natuurlijk, wie heeft dat nu niet? Ik scheur het stukje uit de krant en hang het aan mijn koelkast. Het blijft er weken hangen. Midden januari is het tijd voor actie. Ik bel met Philadelphia, een zorginstelling voor verstandelijk gehandicapten in Angerlo. Samen met een leidinggevende stem ik vijf losse uurtjes af. Dat valt nog niet mee aangezien het vrijwilligerswerk binnen bepaalde tijden moet plaatsvinden en ik drukker lijk dan ooit. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Een man, een man, een woord, een woord.

Ik word hartelijk welkom geheten door een begeleidster en de bewoners. Merel steelt meteen mijn hart. Zij en Pauline laten enthousiast hun kamers zien. Met Wilma praat ik over sport. Ik lees die avond voor uit twee boeken. De pure onbevangenheid van de bewoners heeft een glimlach op mijn gezicht getoverd. Het tweede uurtje is rustig. Enkele bewoners zijn weg vanwege carnaval. Ik speel Memory en Mens-erger-je-niet met Dorien. Ik hoef haar niet eens te laten winnen, met een heuse pokerface gooit ze vier keer achter elkaar en is met dikke voorsprong eerder binnen.

Een week later is het prachtig weer. Ik maak twee keer een wandeling door de mooie omgeving. Eerst met Merel en Wilma, daarna met Pauline en Dorien. Pauline is erg gevoelig, Dorien is zeer uitbundig. Een mooie combinatie. Bij een grote oude boom ligt Pauline ineens dubbel van het lachen. En dat terwijl ze een uur daarvoor zeer humeurig was. Zou het komen doordat ik iets over kabouters heb verteld? Dorien eist bij terugkomst alle aandacht op van de begeleidster. Ik smoes even met Pauline alsof we een geheimpje hebben. Zo krijgen ze allebei even hun podium. Merel brengt mijn jas omdat ze frikadellen wil gaan eten. Geweldig.

Het vierde uurtje plof ik op de bank naast Wendy, Merel en Els. Er klinken vrolijke smartlappen uit de radio. Als vanzelf beginnen we enthousiast te hossen. Iedereen is blij. Pauline komt binnen met twee vuisten vol bloemen. Ze propt ze in een grote vaas. Ik geniet. Na een mooie wandeling geeft Pauline me twee sneeuwklokjes mee. Bloemetjes van hoop. Ik zet ze thuis in een vaasje.

Het laatste uurtje hebben de begeleidster en ik een goed gesprek met Wilma. We kunnen er geen touw aan vastknopen. Zwemmen in de kerk? Een dronken priester in een rode toga op de kermis? Maar gezellig is het zeker. Dorien gooit zeven keer achter elkaar tot ze eindelijk een twee werpt. Pauline lacht spontaan en vraagt me of ik het nog weet van die boom. 'Wat hebben we gelachen hè?' Daar doe je het voor.

[De namen van de bewoners zijn gefingeerd.]


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 13 maart 2015


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.5 met 2 stemmen 122



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 maart 2015
Mooi hoe je deze vaak vergeten mensen een gezicht weet te geven en hoe je hun blijdschap weet over te brengen.
In Gouda bestaat het restaurant Juuls, gelegen aan het Marktplein, dat door verstandelijk gehandicapten wordt gerund. Het is de meest schitterende uitgaansplek in Gouda, waar ik mij volkomen thuis voel. Ik raad het iedereen aan om daar eens naar binnen te gaan!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)