18, stemmen en op wie?
Al honderd (of meer?) keer schreef ik en de mensen met mij over de verkiezingen, over de gemeenteraadsverkiezingen, over de statenverkiezingen, over op WIE we moeten stemmen.
Wat zeg ik nou? Op wie we MOETEN stemmen? Nee natuurlijk moet dat zijn, op wie me MOGEN stemmen, dom hè, heel dom zo'n kleine verspreking want tja, na de goddelijke leeftijd van achttien jaren gehaald te hebben, mag je ook met een stemkaart gaan stemmen.
En zo weet ik nog dat ik dat spannende ogenblik wel VAST wilde houden. Ik mocht gaan stemmen! JOEPIE, iedereen die ik tegenkwam moest welhaast aan mijn vrolijke en zonnige gezicht zien dat ik nou toch echt een GROTE MEID was, ik MOCHT stemmen. En dat deed ik dus ook.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de ruimte waar de gebeurtenis plaatsvond nou niet erg romantisch was, eigenlijk was er geen bal te beleven! Er zaten een paar zuurpruimen (vond ik) achter een paar tafels, ik moest mijn stemkaart afgeven, kreeg een nummertje, een NUMMERTJE? Jawel een nummertje en werd verwezen naar een hokje, drie stuks naast elkaar met een gordijntje ervoor.
Ze waren alle drie leeg en dus koos ik voor de gulden middenweg, precies; de middelste dus. Met het nummertje wat ik weer aan de volgende zuurpruim af moest geven, kreeg ik een lap papier in mijn handen geduwd, en de spanning had intussen plaats gemaakt voor een "is dit nou alles-gevoel".
Ik stap het kale hokje in, open het gigantische vel papier, zie namen staan die ik NU niet eens meer weet te benoemen en denk, wat nu?
Er ligt op het platte stukje een rood potlood, met punt ook nog en dan snap ik dat ik een van die onbekende namen aan moet vinken maar IK KEN ER GEEN HOND VAN, wat nu?
Ik hoor wat geschuifel achter me en een van de zuurpruimen vraagt me vanachter het gordijn of het " mevrouw" lukt?
Tja ik ben 18 en dus mevrouw, grappig wel, een mevrouw van 18 die niet weet waar ze op stemmen moet!
De mevrouw van 18 begrijpt dat er meer mensen het hok in willen en draait het complete vel om, om vervolgens de allerlaatste persoon op de giga lijst van een rood vlak te voorzien!
Wie het was? Geen idee, op welke partij, nog minder, ik vouw het vel behang weer terug, leg het potlood (nog steeds met punt) terug, open het gordijn en denk, als ik de volgende zuurpruim die bij een grote emmer met gleuf zit mijn papier afgeef die het door de gleuf duwt, kanonnen, 18 jaar en stemrecht, ik heb mijn mond niet opengedaan, die zuurpruimen trouwens ook niet!
Desillusie hoor, dat zeker. En weet je, als je NU 18 bent, en je mag NU voor de eerste keer stemmen, wordt het er niet makkelijker op, want op al die borden langs de weg staan de namen van de partijen waar je op kunt stemmen, maar er hangen ook posters op van een nieuwe partij. Dat is om het allemaal nog ingewikkelder te maken want op die poster staat, tussen al die posters van de politieke partijen met grote letters 'Jezus leeft' met vervolgens een internetpagina waar naar verwezen wordt.
Dus als Jezus inderdaad leeft, moeten die mensen die ervoor zorgden toch even uitleggen wat die poster naast die van Emile en Geert doen want ik heb hem in geen enkel debat gezien?
Ik wens jullie, 18 of niet, wijsheid, want IK snap er geen hout meer van!
casema.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
18 en stemmen
116
Geef je reactie op deze inzending:
Toch ben ik trots op mijzelf, dat ik eindelijk de politiek de rug heb toegekeerd en voorgoed niet meer in hun misleidende sprookjes geloof. Ik maak zelf wel uit wie ik op mijn levenspad wel en niet liefheb!...
En dat is natuurlijk wel zo...de politiek zal altijd wel een grote triefel blijven, mooie woorden vooraf en NA de uitslag zijn alle beloften wederom LOOS gebleken. Om troosteloos van te worden.
Edoch, stem alsjeblieft niet en nooit meer, want die beroepspraatjesmakers mangelen ons allemaal. Denk aan het oeroude handgebaarteken, waarbij de wijsvinger en de pink omhoog geheven worden, wat betekent 'Ze hebben ons bedrogen!'.