Inloggen
voeg je column toe

Columns

Dement

Oma werd dement. Na een aantal keer vermist te zijn geweest werd het te gevaarlijk. Vooral omdat ze zich door een slot op de deur niet liet belemmeren om te vertrekken. Er werd een passend tehuis voor haar uitgezocht. Een dag voor haar vertrek werd dit aan haar meegedeeld.
Prompt lag ze ziek in bed. Zo kon ze toch zeker niet weg? De buurvrouw kwam even langs om afscheid te nemen. Oma was er niet benieuwd naar. "Ik spring wel in de sloot. Zijn ze van mij af." Zelf vond ze het een goed idee. De buurvrouw was de jongste niet meer en een streng gelovig Katholiek. Haar mond viel open door deze duivelse opmerking van mijn oma. Dat kon toch zeker niet, zo kwam ze in de hel! Maar Oma trok zich van God noch hel iets aan en bleef in bed liggen broeden op een ontsnappingsplan.
De volgende dag werd ze afgevoerd naar een tehuis. Ze kwam terecht op de eerste verdieping, waar een goed werkend slot op de deur zat. Haar kamer moest ze delen met een invalide dame in een rolstoel, die kwijlend met haar kin op de borst de hele dag wat verlaten in een hoekje stond.
Oma had niet veel op met het tehuis of het verplegend personeel. En de andere patiënten maakten haar boos en bang. Ze wilde nog altijd weg. Om het even hoe. Met eten en drinken hield ze alvast op, voor het geval alle andere snelle ontsnappingsmethoden zouden falen.
Met een leeg damestasje onder de arm geklemd zat ze vanuit haar stoel afkeurend toe te kijken hoe een meelijwekkend figuurtje schreeuwde om haar mama.
"Die is gek." zei ze wijzend op het arme vrouwtje. "Maar dat zijn ze allemaal." En ze trok haar handtasje wat steviger tegen zich aan."Kun jij mij niet meenemen?" siste ze me toe. "Ik ben op de fiets," loog ik. Het liegen haalde niet veel uit. "Dan ga ik toch achterop?" antwoordde ze. "En daarna neem ik een mes. Je hoeft verder niets te doen".
Ik wist niet wat te zeggen, toen gelukkig de verpleegster arriveerde. "Nou mevrouw," zei die met een gemaakte lach, "ik kom zo meteen met het eten binnen. Eet u dit keer mee? Anders zetten wij u weer vast. En dat zou u toch niet willen?" Oma reageerde niet. "Chagrijn," mompelde ze voor mij alleen slechts hoorbaar. De verpleegster nam een blad met voedsel en drankjes op en trachtte mijn oma vlot te passeren.
Tot mijn verbazing stak mijn oma haar voet uit toen de vrouw voorbij liep. Het mens viel languit voorover met de inhoud van het blad over zich heen.
Lachend gaf oma mij een tevreden knipoog. "Vandaag eet ik zeker niet mee."

Schrijver: Nicole, 17 april 2016


Geplaatst in de categorie: ouderen

4.0 met 4 stemmen 2.351



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Jetteke
Datum:
21 april 2016
Mooi Nicole. Ik kan deze vrouw wel begrijpen. Je vrijheid verliezen, opgesloten zitten. Wie wordt daar nu vrolijk van. Je tijd uitzitten op een gesloten afdeling waar weinig aandacht nog is voor de mens omdat geld bepaalt wie, wanneer aandacht krijgt. Ik heb ooit mijn vader moeten wegbrengen naar een tehuis toen mijn moeder naar het einde ging. Hij kon niet meer alleen thuis zijn. Partners kunnen dit goed camoufleren. Doch was hij ook nog heel helder en fit. Ik denk door de ziekte van mijn moeder dat hij het gewoon heel moeilijk had en wat in de war was. Hij zat 5 weken op een gesloten afdeling. Wij , de familie hebben gepusht dat ze zijn vaardigheden testten. Hij mocht niet alleen naar buiten, alleen met familie, bekenden en verzorging. Het was een ware straf voor hem. Ik ging kapot weg nadat ik hem daar afgeleverd had en ben er 2 weken ziek van geweest. Gelukkig kwam uit de test dat hij veel te goed was voor die afdeling en mocht hij naar een ander huis. De overgave aan vreemden en zijn vrijheid kwijt zijn was voor hem denk ik een vreselijk iets. Hij heeft nog bijna 5 en driekwart jaar na mijn moeder geleefd.Dementie: je gunt het geen mens.
Naam:
An Terlouw
Datum:
17 april 2016
Geweldig! Goed gedaan Nicole.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)