RONDJE MET HONDJE

Eindelijk kon ik hem weer eens niet bijbenen, de hond. Hij was al op leeftijd en had blijkbaar een goede dag. Hij dook de polder in toen ik zijn riem had afgedaan en volgde in een aardig tempo het met houtsnippers bedekte paadje dat tussen de sloten liep. Ietwat verbaasd en opgewekt volgde ik op enkele meters afstand. Door dit alles namen we later een weg terug door een wijk die ik niet zo goed kende. Er stonden aardig wat ‘gelijkvloerse’ seniorenwoningen en van een daarvan veegde een oudere dame driftig het lange pad dat naar de voordeur liep.

Normaliter ben ik niet zo goed van de tongriem gesneden, maar nu was ik nieuwsgierig of het hier huur- of koopwoningen betrof, omdat ik daar naar op zoek was. Beleefd vroeg ik of ik iets mocht vragen. Dat mocht. Ze liet het dorre blad en het groenafval op het pad voor wat het was en liep op me af. ‘Waar het allemaal vandaan komt, ik weet het niet.’ Ze slaakte een diepe zucht en kwam gewoon eng dichtbij me staan. Toen ving ze aan: ‘Huur, mevrouw, maar uh, niet verder vertellen hoor, ik betaal nog steeds 457 euro vanaf dat ik hier woon en dat is vanaf 1995, maar de mensen die later kwamen, kost het honderd euro meer. Mijn kinderen wonen op de Veluwe, maar komen haast nooit. Ze zijn bang dat er iets gebeurt.’ Wat er zou kunnen gebeuren, daarover liet ze me in het ongewisse.

Ze was kleiner dan ik en had dunne, zwart geverfde haren waardoor hier en daar haar kale schedel te zien was. Ze had felrode lippenstift op maar zag er verder wel verzorgd uit.
‘Nou, en ik kan u wel vertellen, wat hier zoal woont,’ vervolgde ze.
‘Naast me zou nota bene een Surinaamse vrouw wonen. Ik heb haar alleen zien komen en daarna gingen de gordijnen dicht en de deur op slot en heb ik haar niet meer gezien. Dat geldt ook voor de man van tweeënvijftig aan de andere kant en dat terwijl je er toch echt moet wonen. Het stel op de hoek, idem dito. Alles potdicht, want ze hebben een vakantiehuisje ergens. Die zie ik dus ook nooit. Verder wonen er drie zwaar zieke hartpatiënten, dus…’
Ze keek me veelbetekenend aan. Ik maakte duidelijk een kans begreep ik en wie weet zelfs op korte termijn! Huh. Mijn ogen gleden nog eens over de verwaarloosde voortuintjes en het vele onkruid en zwerfafval en ik bedankte haar voor de informatie en maakte dat ik wegkwam. Gelukkig was het maar ter oriëntatie geweest allemaal.

Toen ik thuiskwam liet ik mijn ega weten er niets voor te voelen in zo’n buurtje terecht te komen. ‘Liever kopen,’ piepte ik. ‘En liever vrijstaand in Zeeland of Drenthe of zo. Je zult er maar naast komen te wonen.’ Voorlopig was ik nog dik tevreden met mijn gekochte
hoekwoning met tuin.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 12 september 2016