Hond en leven

Het is woensdagmiddag en Ineke van de overkant komt vragen of ik met Karel meega naar een strandje in de buurt. Natuurlijk wil ik wel naar het strandje want het is bloedverziekend heet maar Karel, een hulphond in opleiding, mag niet mee. Karel mag namelijk niet leren dat water leuk is, dus we laten hem uit op de es en daarna mag hij in de bench thuis. Hij vindt dat prima, lekker cool.

Ik stap bij Ineke in de auto en we rijden richting Een en daarna richting Ronostrand. Als we daar al ver voorbij zijn informeer ik toch maar even of het wel klopt, het was toch dichtbij. Ineke stuift de kant in en belt haar vriend. Klopt, het moet een stuk terug zijn én aan de andere kant. Met gierende banden stuiven wij weer terug en idd halverwege ligt het privéstrandje. Je moet parkeren langs de weg en een hek overklimmen. Dat lukt allemaal wel, maar Ineke heeft haar Staffordpup Diesel, van bijna een jaar oud, aangelijnd bij zich en die wil zwemmen. Als ze nou niet zou roken en goeie schoenen aan zou hebben, zou ze de hond misschien bij kunnen houden maar met de peuk half uit haar mond en de teenslippers één voor één achter zich latend laat ze zich voortslepen door de pup. Goed, ik raap die dingen wel op en Ineke laat in arren moede de hond los. Diesel stuift achter de bosjes langs en wij volgen, Ineke nog nahijgend en desondanks héél knap de peuk nog aan haar lip.

We horen een verontruste eend kwaken, ach jeetje, Diesel zal toch niet.....? Dan horen wij een schreeuw. En dikke, bruinverbrande naakte man springt uit de bosjes. Als we blijven staan roept hij dat zijn hondje daar loopt. Ohhhh....Diesel doet niks hoor. Ineke en ik kijken elkaar aan en moeten omdraaien van het lachen. Die heel grote vent heeft het kleinste piepje wat we ooit gezien hebben. Hebben wij weer.

We lopen door en verderop zien we het blote vriendje van de man. En het hondje, een bijzonder kleine en blinde chihuahua en hij blaft niet maar kwaakt gelijk een eend. Ach, leven en laten leven en wij zoeken een stok om met Diesel een spelletje in het water te doen. Apporteren maar. De grote blote man komt met een erg grote stok aan, tja dat is wel interessant voor de hond dus de man blijft steeds voor mijn camera rondhangen en de stok gooien. Totdat hij hem laat vallen en moet bukken. Wij draaien snel om want sjonge....dat doet pijn aan je ogen. "Doe dat maar niet meer" zeg ik tegen de man, "straks ben je je sjiwawaatje kwijt."

We besluiten om maar naar huis te gaan, dit is niks. We roepen Diesel en die gaat braaf mee. Aan het eind van de bosjes kijken we nog even om naar de man met het kleine... "Pfffff", zeg ik tegen Ineke "en straks is het winter". De hele weg naar huis liggen we dubbel.

Schrijver: Wilma Montanje
15 juni 2018

Wilmamontanjegmail.com

Humor Hond Leven Hond Leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 4 stemmen 138