Inloggen
voeg je column toe

Columns

Teveel Shirley Bassey

Acht januari, dame Shirley Bassey 82! Via de beruchte tabloids liet ze persoonlijk weten dat ze nog in leven is, Bassey, een artieste die bij haar optredens de staande ovaties en het bisseren met gretigheid opzoog. Ze bezweek bijna onder een onverzadigbare behoefte aan applaus en gejuich. De balans tussen zingen en in-betweens helde steeds verder over naar de tweede categorie: ‘if you want to hear my songs properly, buy my records’.
Trouwens, een van haar minder geslaagde shows gaf Bassey in Carré, in 1992. De Volkskrant-criticus: ‘Teveel bravo’s, teveel hello-gegil, teveel poeha’s en ruikers, teveel roze robes en nep-stola’s, teveel bontmantel-gewapper, teveel slecht gespeelde extase. Haar afgrijselijke ‘gulle’ lach-salvo’s, gegoten in gewapend Bassey-beton, waren niet om aan te horen...’ Niet prettig om te lezen, als wereldster, de volgende ochtend, bij het ontbijt.
Naarmate ze ouder werd, kon Shirley geen weestand bieden aan de verleiding van onderbrekingen (haar ‘show-stoppers’) om bekers met toejuichingen te drinken. Op de live-cd ‘Bassey in Japan’ is dit goed te horen. Halverwege dat concert begint ze het publiek al te bedanken, nog voordat de geplande play-list is afgewerkt. Vervolgens zetten de orkestleden loodzwaar in met ‘La Vida’, een van de meest melodramatisch-getoonzette uitsmijters aller tijden: ‘This Is My Life’. Het nummer lijkt sprekend op ‘My Way’, maar is overladen met nog veel meer pathos en theatraliteit.
Dit was meestal het moment dat ze aan haar run-off begon, de grande finale. Terwijl ingehuurde claqueurs hun tevergeefse encore-gesmeek lieten horen en boeketten en ruikers aansleepten, speelde het orkest alleen nog de legato-melodie van Big Spender, La Passione of Diamonds Are Forever. Tergend langzaam, minutenlang, terwijl de ‘girl from Tiger Bay Cardiff’ haar armen quasi-verlangend en monsterachtig-uitbundig naar de zaal uitstrekte. Alleen Judy Garland beheerste dit showbizz-onderdeel beter, met ‘Over The Rainbow’, in haar hoogtijdagen.

Schrijver: Ton Mantoua, 10 januari 2019


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.3 met 3 stemmen 137



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Nemo
Datum:
10 januari 2019
Mooi Ton. Ja, in het disneyland van dollarroem wordt elk all American supertalent 24/7 publiekelijk uitgezogen tot hen niets anders resteert dan het visioen van sterrenzucht. De stairway to heaven van Grammies, Oscars, Golden Globes en Hun Naam en Voetafdruk, gebeiteld in de Hall of Fame (of, als ze minder geluk hebben, in de arena van Vegas).
Nee, dan liever een bescheiden 90-jarige Franse immigré met duizend liedjes op zijn naam dan Bassey. Had ze het maar gelaten bij Goldfinger en Big Spender, genoeg voor een footprint...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)