Zat
Vorige week beschreef ik een avontuur, waarbij toevallig sprake was van een politieke partij. Ik probeerde te voorkomen dat het een reclamepraatje werd, maar tegelijk probeerde ik te voorkomen dat het een zwartgallig verhaal werd van een teleurgesteld partijlid.
Je probeert dus neutraal te zijn.
En toch reageert iemand dat de column zendtijd voor politieke partijen is.
“NU BEN IK HET ZAT!” schreef ik op 14 mei 2009 toen mensen niet voortdurend verkeerd werden begrepen door het internetvolkje. Het ging toen over een PvdA bijeenkomst waar iemand achter in de zaal opstond en zei: ‘Ik ben een leraar. Ik leg dingen uit aan kinderen. Als ik niet overkom, vraag ik me altijd af wat ik niet goed doe. Dat moet de PvdA zich ook eens afvragen! Jullie boodschap is niet duidelijk!”
“Godverdomme, of, potverdrie!” schreef ik verder: “Wat een onzin. Ik zou die leraar wel eens in de volgende situatie willen zien: hij staat voor een klas. Naast hem staan veertien andere leraren en iedere leraar heeft een ander verhaal. Ze proberen allemaal de aandacht te trekken en praten door elkaar. Maar ze zitten niet in een klaslokaal – ze zitten in een studio waar journalisten filmen, opnemen of overschrijven wat ze zeggen. Vervolgens zenden de journalisten een selectie uit van wat er gezegd is. Of ze halen een paar quotes aan en schrijven hun eigen mening ernaast. Dit gaat naar een klas vol leerlingen. Die leerlingen letten niet op. Ze kijken naar andere televisieprogramma’s, doen onschuldige spelletjes op internet en moorden erop los; in ieder geval, de meesten zien bijna niets van al het werk van de journalisten.
En dan moet de PvdA zijn boodschap helderder brengen. Hoe? Hoe!” Achteraf was het beter geweest om te zeggen “hoe dan?”, maar ja, dan weet je nog niet dat het later een campagnedingetje tegen Geert Wilders wordt. Maar goed.
De eenvoudige wereld in 2009 is nu nog weer complexer geworden nu iedereen aan iedereen kan schrijven wat hij of zij ergens van vindt. Dat is democratischer, zou je zeggen, maar niemand leest het. En als ze het lezen zijn de lezers het eens, of eens, maar niemand reageert. Er komt nooit een debat van. Dus hoe moet je nog met elkaar praten?
Ik kan alleen maar concluderen dat ik steeds zatter wordt.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
blog
161
Geef je reactie op deze inzending: