Inloggen
voeg je column toe

Columns

RUDI EN DE HONDJES

Afgelopen weken heb ik een beetje het feuilleton omtrent Rudi Lubbers gevolgd. Een voormalige bokser – keihard, zo hard dat hij de klappen van Muhammed Ali, toch de allerbeste bokser ooit, wist te weerstaan.
Wat mij intrigeert aan de man is dat hij in wezen een gevoelig en trots mens is. In mijn geheugen staat hij ook nog een beetje te boek als een gentleman bokser.

Vooropgesteld dat ik de reportage in het t.v.programma ‘Andere Tijden’ niet heb gezien, meen ik toch een duidelijk beeld van Rudi Lubbers te hebben gekregen. Volgens hem heeft hij jarenlang ‘onschuldig’ vastgezeten in een Portugese gevangenis en heeft het gevoel gehad dat men hem in Nederland niet meer wilde. Helaas Rudi, Nederland onderneemt nu eenmaal weinig tot niets voor z’n landgenoten in problemen, in het buitenland, naar het schijnt. We vergeten onze sporthelden redelijk snel en als iemand hoog geklommen is en door eigen schuld diep valt, dan hebben we daar niet echt medelijden mee. Menig voormalig voetballer of wielrenner is dit overkomen. Tenzij het te erg wordt en het een prachtig verhaal en tranen kan opleveren dan springen we er, met name de ‘media’ graag, boven op.

Of het in Rudi zijn geval terecht is? Ik weet het niet, ik ken alle ins en outs niet. Maar vaak is ‘what you see is what you get’. En bij Rudi Lubbers geloof ik wat ik zie. Een kerel die ondanks alle tegenslag trouw aan zichzelf is gebleven. Staande gebleven voor en tegen de vele ‘Muhammed Ali’s’ die hij tegenkwam in z’n leven – een echte leeuw, aangeslagen maar trots en trouw aan zichzelf. Wat mij als hondenliefhebber aan hem opvalt is dat hij z’n vrouw steunde met de opvang van zwerfhondjes. Een bestaan dat hij als geen ander heeft gekend. Gelukkig heeft Rini Wagtmans, een succesvolle oud wielrenner, en echte ‘klasbak’, met diverse anderen, waaronder een zoon van Rudi, zich voor hem ingezet en overgehaald terug te komen naar Nederland. Hij en z’n vrouw hebben tot het laatst toe voor de hondjes gezorgd, en er moet dan ook opvang voor ze zijn geregeld, dat kan niet anders, want anders was Rudi niet weggegaan. Wat een kerel. Wat een groot kampioen.

Mijn vrouw en ik hebben ook veel honden die deel uitmaken van ons gezin. Of beter gezegd samen met ons een gezin vormen. Hoe dat is gekomen? Nee, wij zijn niet diep gezonken of verward of zo. Nee ik heb een hele poos aan vakantieopvang voor honden gedaan en ja, als je dan sommige van die mensen hoort zeggen dat ze van het beestje af willen en het naar het asiel gaan brengen dat grijpt je dat aan. Want ja, je hebt dat beestje meerdere weken onder je hoede gehad en kent het beestje door en door. Dan denk je wat een minkukels zijn het, hebben die dan geen enkel gevoel in hun donder. En ja, dan ten einde raad, zeg je, laat het hondje hier maar, die kwijnt anders weg in het asiel. Ik vind het iedere keer weer schokkend te horen hoeveel mensen er nog zijn die ‘s morgens – na het hondje even z’n behoeften te hebben laten doen - de deur achter zich sluiten en dit ‘s avonds nog een keertje herhalen. Ja, dan bouw je ook geen band op met je hond. Verdorie begin er dan niet aan zou ik zeggen.

Een kennis zei laatst tegen mijn vrouw, toen die bekende, dat het soms toch wel eens veel werk was. Nou, doe er dan een paar weg. Weer zo’n empathie ontberend wezen. Je doet leden die tot jouw ‘gezin’ behoren niet zo maar weg. Het zijn geen schapen of zo.
Die kennis hebben we trouwens wel weggedaan, zonder enige moeite, zonder een traan te laten.

Schrijver: catrinus
25 februari 2019


Geplaatst in de categorie: emoties

3.4 met 5 stemmen 91



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)