Nieuwe kleren

Tien jaar lang hebben vriend en vijand van levende tennislegende Nadal zich verwonderd over de ijzeren wil, de dominantie waarmee hij zijn tegenstanders wist te bedwingen, de suprematie die hij zege na zege aan de dag legde zonder ook maar een set af te staan. Met name stond men stil bij de vraag waar hij de energie vandaan haalde waardoor hij jaar in jaar uit de hegemonie voerde over het ATP-circuit. Wat was toch het geheim van de keizer van het gravel? Wat maakte die Rafael tot een niet te slechten muur? Waarin school zijn kracht om al die 'geheide winners' van zijn opponenten vanuit alle hoeken te retourneren, kortom, waardoor was hij niet te slopen?

We kennen zijn gevreesde forehand, de duizelingwekkende wenteling van de bal die zijn tegenstander het nakijken geeft. Zijn racket als sloophamer. Maar met diezelfde hamer sloopt hij ook zijn eigen krachten en om te voorkomen dat hij op eigen serve zou worden gebroken benutte hij de halve minuut voorbereidingstijd ten volle. De dertig sekonden werden optimaal uitgebuit door eerst te frunniken aan zijn altijd wat te lange shorts, vervolgens liet hij de bal exact twintig keer stuiten en na een zenuwslopende ralley van vijftig slagen wilde hij weleens met opzet wachten tot de wind was gaan liggen. Dan gooide hij de bal op, maakte een achterwaartse zwaai met z'n racket en liet de bal doodleuk op het gravel ploffen. De volgende dertig sekonden herhaalde dit slaapverwekkend ritueel zich, tot ergernis van de neutrale kijker die actie wil zien.

Wat doet het met ons, bezeten van tennis, the queen of sports, die niets liever willen dan de soepele motoriek van het fysiek, de door eindeloze training geoefende alertheid in starten en sprinten, de reflexen in hun polsen, de extase van de smash als apotheose van een 'win or lose' op de baan in continue oog-bal-hand coördinatie?
Is het frustratie of irritatie waarmee Nadal ons in de lure wil leggen waardoor onze aandacht verschuift naar triviale zaken...(heb ik die collega al gemaild, moet ik m'n broer nog bellen, wat was ook weer de betekenis van...hadden we dat gisteren niet bespr....? Bàng....Oùt!...en weer maken we ons op voor zijn ritueel.

Meer nog dan het effect dat het op òns heeft vraag ik mij af: wat doet het met zijn opponent, hiphoppend op de bal van z'n voeten, achter de baseline van links naar rechts, racket schuin vooruit als een zwaard losjes in de vuist van z'n forehand, voortdurend gefixeerd op die balverliefde monomaan aan de overkant van het net. Adrenaline stijgt, ongeduldig als een hazewindhond aan de start schiet z'n geest heen en weer van links naar rechts: welke strategie, welke opening, longline, cross, een dropshot en een lob...Het geestvernauwend effect heeft iets van de magie van Michael Chang, dertig jaar geleden in de finale op Roland Garros. De 17-jarige David die de onaantastbare Goliath Lendl te kijk zette, wanhopige Lendl, niet wetend wat te doen, verlamd, gebiologeerd, in de ban van de magie van Chang.

Menig tegenstander uitte zijn ergernis door te protesteren, maar dikwijls bleef het bij een waarschuwing. Op den duur echter bleek dat ook voor de gewezen nummer een van de wereld niet elke muur te slopen was....behalve die van hem zelf.
Na jaren van blessureleed en operaties keerde hij vorig jaar terug op de ATP-tour en verraste vriend en vijand met nieuwe wapens: geen puur defensieve speelstijl meer (kostte hem versleten knieën), geen vijf maar twee meter achter de baseline (gedwongen om eerder initiatief te nemen in de rally) en.....een nieuwe service!

Wij, tennis- en andere liefhebbers, maken hier een diepe buiging voor de wilskracht, de ambitie en het doorzettingsvermogen. Multimiljonair of niet, een legende op leeftijd die zichzelf opnieuw uitvindt, verdient bewondering en respect, al is het een uit nood geboren gevolg van jaren voortslepend blessureleed, deze regeneratie van Rafael. Voorlopig heeft het hem geen windeieren gelegd.
Het wapen van zijn nieuwe service bestaat uit een kortere achterzwaai, maar zijn voorbereidingsritueel is nog altijd één grote verkapte recuperatie van de volle dertig sekonden: het ritueel van het stuiten zorgt voor het noodzakelijk herstel van krachten na een slopende rally. Nog immer stuurt hij zijn opponent het bos in - nu niet twintig keer stuiten, maar achtentwintig keer.

Tennis Nadal Comebac Nadal Comeback

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 109