Inloggen
voeg je column toe

Columns

De laatste grande-vedette

Eind jaren vijftig was actrice-danseres-zangeres Alma Cogan de ster van het Engelse variété. De tabloids bespraken dagelijks de ‘evenknie van entertainer Frankie Vaughan’. Ze had een speciaal stemgeluid, ze zette ‘any song-and-dance-girl’ op de theaterplanken van het V.K. en ze kon je buurmeisje zijn. ‘Train of Love’ en ‘Dream Boat’ werden grijs gedraaid. Uitzonderlijke schoonheid bezat ze niet, maar ze vertegenwoordigde de ‘profile-woman’. Ze had sprankelende ogen, gracieuze Dietrich-benen, weelderig haar en ze danste moeiteloos en soepel mee in de ingewikkeldste line-ups, als beste chorusgirl.

Toen The Beatles met hun debuutsingle ‘Please, Please Me’ naam begonnen te maken, poseerden ze als onwennige jochies naast The Great Cogan, de prominentste artieste van toen. Maar de hoogtijdagen van het Albion-vaudeville waren eigenlijk al voorbij. In 1960 had Alma een liefdesaffaire met filmacteur Cary Grant die niet uitgekeken raakte op haar In Person-shows en haar charmes onweerstaanbaar vond. Drie jaar later zou Alma aan kanker overlijden, 33 jaar oud. Ze ging de amusements-annalen in als de laatste grande-vedette van The London Palladium.

Je kunt Cogan beschouwen als inspiratiebron van Helen Shapiro. Evenals Alma Cogan groeide Shapiro op in Golders Green, een uitgestrekte westelijke voorstad van de regio Groot-Londen, Barnet, met een overwegend orthodox-joodse bevolking en ruim veertig synagogen. Toen haar eerste single (‘You Don’t Know’ van Norrie Paramor, 1961) uitkwam, geloofde niemand dat een veertienjarig schoolmeisje dit zo kon zingen. ‘Queen For Tonight’ en ‘Walkin’ Back To Happiness’ maakten Helen tot tieneridool. In een latere fase bleek ze bovendien over jazz-talent te beschikken, getuige haar album met Humphrey Littleton (Echoes Of The Duke).

Als er iemand past in de soundtrack van de geboortegolfgeneratie, dan is Helen Shapiro het wel. Haar mysterieus-omfloerste stem geeft me troost. Dreig ik weg te zakken in neerslachtigheid, dan is ‘Time And Time Again’ de remedie.

Schrijver: Ton Mantoua, 18 april 2019


Geplaatst in de categorie: muziek

1.0 met 1 stemmen 106



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Max
Datum:
20 april 2019
Sweet memories...alhoewel de naam Alma Cogan bij mij (geboren en getogen in het land van jazz behind the dikes) tot mijn spijt geen bel doet rinkelen. Kan aan mij liggen. Helen Shapiro wel, maar had zij hier nou echt wel naam gemaakt, Ton?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)